Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ciepła opowieść dla dzieci, bez niepotrzebnej przemocy. Książka opowiada o Wicku, chłopcu z klasy II, który koresponduję z mamą przebywającą w sanatorium. Tworzą ją jednak nie tylko same listy, ale i historia o tym jak Wicek z tatą radzą sobie z domem pozostawieni bez kobiecej ręki. 2 punkty odejmuję za socjalistyczną propagandę (miły Pan Dzielnicowy z MO, harcerze i zuchy, niewidzialna ręka, oraz marzenia chłopców o locie w kosmos zainspirowane Mirosławem Hermaszewskim),na szczęście na mnie nie podziałała, choć dawki przyjmowania w dzieciństwie były duże. Książka najpierw czytana mi przez mamę, umilała każde przeziębienie, później sama do niej wracałam, nawet po przekroczeniu 18 w dowodzie. Sfatygowany egzemplarz stoi na półce, i pewnie wrócę do niego jeszcze nie raz. Wzruszający poprawiacz humoru. Obok "Dzieci z Bullerbyn" mój numer jeden.