Fascynację, pisarstwem Paulo Coelho wielu przechodzi niczym grypę…Pojawia się prawie u każdego, zaczyna niewinnie lekkimi objawami, by za chwilę zwalić z nóg i wprawić o dreszcze. W końcu jednak ustępuje, by zniknąć całkowicie i pozwolić o sobie zapomnieć. Zapomnieć, jednak nie na tyle, by nie wiedzieć jakie symptomy jej towarzyszą, ale wystarczająco, by nie potrafić dokładnie opisać bólu głowy jaki nam wtedy towarzyszył.

Gdy ma się za sobą pierwszą lekturę autorstwa P. Coelho myśli się…”o jej, przecież on pisze o tym co czuję, czego pragnę…”. Wpadając w nałóg tej bliskości, którą buduje autor między sobą a czytelnikiem łapczywie spija się kolejne słowa z kolejnych tytułów. Wtem natykamy się na „Weronika postanawia umrzeć”. I cóż widzimy ? Zwyczajną kobietę – żadną tam modelkę czy panią biznesu. Ot, dziewczynę z sąsiedztwa, którą monotonia życia (bo chyba tak to można ująć) popycha do skrajności. Ta zaś w efekcie przynosi pobyt w szpitalu psychiatrycznym. A tam ? Nowi ludzie, nowe doznania i uczucia…Oraz to, co będzie można znaleźć już w każdej pozycji tego brazylijskiego pisarza, czyli masa jego specyficznej filozofii.

Kto nie miał, choć raz w życiu uczucia, że dopadła go rutyna ? Komu nigdy „czegoś” nie brakowało ? Wielu jest zapewne takich, którzy na dłuższą lub krótszą chwilę zwątpili…
Takich ludzi jest wiele, dlatego Coelho ubierając w ładne słowa prawdę, którą zna niemal każdy z nas, osiągnął tak znaczący sukces.
Po, bodajże… pięciu jego książkach, które przeczytałam, dotarło do mnie, że pisze on ciągle o tym samym zmieniając tylko fabułę i bohaterów. Tym samym jego filozofia stała się dla mnie nużąca. Już nigdy więcej nie miałam ochoty sięgnąć po jego twórczość.
Mimo wszystko nie śmiem nikogo odciągać na siłę od jego lektur. Dlaczego ? Bo ta umiejętna gra na uczuciach czytelnika może komuś w danym momencie jego życia, pomóc. Może ktoś dzięki nim staje się lepszy ? Naiwna wiara, powiecie ? Może…

Fascynację, pisarstwem Paulo Coelho wielu przechodzi niczym grypę…Pojawia się prawie u każdego, zaczyna niewinnie lekkimi objawami, by za chwilę zwalić z nóg i wprawić o dreszcze. W końcu jednak ustępuje, by zniknąć całkowicie i pozwolić o sobie zapomnieć. Zapomnieć, jednak nie na tyle, by nie wiedzieć jakie symptomy jej towarzyszą, ale wystarczająco, by nie potrafić...