Wrażenie po przeczytaniu jest tym większe, że cała treść była prawdziwym zaskoczeniem. Już widząc tytuł "Wieczni" pomyślałam z całą pewnością - wampiry. I miałam nadzieję, że nie trafiam właśnie na kolejny paranormal romance o przewidywalnej fabule, która na szczęście się spełniła. Co więcej, żadne wampiry się nie pojawiły, a ich miejsce zajęły intrygujące postacie, które dzięki starym tajnikom alchemii obdarzone zostały nieśmiertelnością. Nie było nawet prostego zauroczenia, które w większości powieści bohaterowie biorą za miłość swojego życia, a skomplikowane uczucie, niemal niezależne od woli i niezdatne do odrzucenia, a przy tym nie mające żadnych szans na powodzenie, skazane wręcz na koniec, jeszcze zanim zdąży się naprawdę zacząć.
Nie doceniłam tej książki, zapowiadającej się jak każda inna, a później dostrzegłam w niej coś zupełnie innego, mimo że nie obyło się bez paru wad.

Zaczynając od samej budowy: można ją podzielić na trzy główne części, w tym dwie cały czas przeplatające się ze sobą: obecne wydarzenia, historia życia Lanore oraz historia z przeszłości Adaira. Najciekawsza jest, moim zdaniem, ta druga i właśnie ona ma największe znaczenie. To, co dzieje się w teraźniejszości, tak naprawdę jest tylko dodatkiem, w pewnym stopniu nawet niepotrzebnym, bo ujawnia, jak kończy się opowieść Lanny, a z drugiej strony stanowi część tej powieści i koncepcji autorki.
Nawiasem mówiąc, biję brawo, bo rzadko kiedy widuję takie udane debiuty. Sam styl pisania utrzymuje się cały czas na bardzo dobrym poziomie i mogę być pewna, że choć to pierwsza powieść pani Katsu, to niejeden raz miała już coś wspólnego z pisaniem. Albo ma po prostu wielki talent. Zwłaszcza do przekazywania emocji słowami.
Jak teraz o tym pomyślę, stwierdzam, że to rzeczywiście prawda: współczułam, cieszyłam się, smuciłam i wzruszałam. Może dlatego, że cały czas miałam wrażenie, że tekst jest w jakiś niewytłumaczalny sposób po prostu bardzo prawdziwy.
Bohaterowie byli absolutnie nieidealni. I chwała im za to, bo także wydawali się autentyczni, mieli charakter - wady i słabości czyniły ich jedną z głównych wartości tej książki.
Lanny zagubiona, skrzywdzona, niedoceniona, wykorzystana, oddająca całą swoją zdolność kochania osobie, z którą życie w przyszłości jest z góry postrzegane jako niemożliwe.
Jonathan, na którym spoczywa pewna odpowiedzialność i który zachowywać się musi według reguł, ale trochę lekkomyślny, niezdolny do prawdziwej miłości, dający ponieść się emocjom i chwilowej rozkoszy.
Dwa światy, które nie mogą bez siebie istnieć, choć nie mogą być razem naprawdę i na zawsze.
Poruszyła mnie ta historia - wszystko, czego do końca nie potrafiłam zrozumieć, mając jednak świadomość, że inaczej nie mogłoby być.

Wydawała mi się jednak momentami trochę makabryczna, a postawa osób uznających doznania ciała za najwyższą wartość i szukających ich wszędzie, trochę odpychająca. Ale to także stanowiło nieodzowny element, wprowadzało czasem nieco grozy, czasem właśnie zniesmaczenia, pokazując przy tym realną sytuację Lanore i jej cierpienia, nawet, jeżeli z początku sama nie była go do końca świadoma.

Utrzymywał się także wciąż jakiś specyficzny klimat, charakter minionych wieków został zachowany i bardzo dobrze odzwierciedlony, a całość ma tak naprawdę dwa zakończenia - jedno związane z przeszłością, drugie z teraźniejszością. I jedynie to pierwsze miało w sobie na tyle dramatyzmu i emocji, by mi się spodobać. Jednak jest to ponoć dopiero pierwsza część serii książek, więc pewnie dopiero później poznać będzie można dalsze losy bohaterów. Ubolewam tylko, że przeszłość Lanore nie kryje już tylu tajemnic. Chociaż istnieje jeszcze jeden niewyjaśniony wątek, na którego rozwinięcie można czekać.

Podsumowując, miłość właściwie tragiczna, nieodmiennie intrygująca, połączona z tematem nieśmiertelności, która wydaje się czasem najgorszą karą. Niby znane, ale w "Wiecznych" nabiera nowego znaczenia.
Może nie zasługuje na pełen zachwyt, jednak pod wieloma względami zaskoczyła mnie i zauroczyła.

Wrażenie po przeczytaniu jest tym większe, że cała treść była prawdziwym zaskoczeniem. Już widząc tytuł "Wieczni" pomyślałam z całą pewnością - wampiry. I miałam nadzieję, że nie trafiam właśnie na kolejny paranormal romance o przewidywalnej fabule, która na szczęście się spełniła. Co więcej, żadne wampiry się nie pojawiły, a ich miejsce zajęły intrygujące postacie, które...