Pierwsza ofiara przykuta do ściany i żywcem zamurowana, druga poćwiartowana, trzecia..., kolejna... , a przy każdej - kartka z kalendarza. Sprawa, jak nic, dla Eberharda Mocka, tylko że pan radca ma inne problemy na głowie.

Jest zima 1927 roku, a od "sprawy czterech marynarzy" ("Widma w mieście Breslau") upłynęło 8 lat i sporo się zmieniło. Mock doczekał się upragnionego przeniesienia do wydziału kryminalnego i awansował na wiceszefa tegoż wydziału (dość niezwykłe okoliczności owego awansu opisał Krajewski w "Dżumie w Breslau"). Zajmuje teraz przestronny gabinet i ma własnego sekretarza. Mieszka w eleganckim pięciopokojowym apartamencie wraz ze służącą i lokajem a, przede wszystkim, z młodszą o dwadzieścia lat żoną. Sophie Mock pochodzi z arystokratycznej rodziny i ma takież maniery, fantazje i wymagania. Żąda absolutnej wyłączności na osobę swojego męża po godzinach jego pracy, a że Mock nie jest typem uległego domatora, oboje nakręcają spiralę wzajemnych oskarżeń i odwetów, co nieuchronnie prowadzi do dramatu i to nie jednego. Jest jeszcze inna osoba, nosząca nazwisko Mock, która spędza sen z powiek komisarza - jego bratanek, wrażliwy młodzieniec skłócony z ojcem, ucieka z domu i ląduje w wysoce nieciekawym towarzystwie.

Dopiero nagromadzenie nieszczęść otrzeźwia komisarza na tyle, że decyduje się zaangażować w śledztwo. Kartki z kalendarza wskazują, że morderca uśmierca według klucza czasowego. Ale co oznaczają te konkretne daty? Może miejsce zbrodni też jest ważne? A ofiary - są przypadkowe czy starannie wybrane? To już każdy musi sobie sam przeczytać, ale mogę zdradzić, że tym razem poszukiwanie mordercy odbywa się w nieco inny sposób. Nie ma łażenia po knajpach czy burdelach ani brutalnych przesłuchań rozmaitych kanalii i dziwek. Tym razem śledztwo sprowadza się do szperania w archiwach i przesiadywania godzinami w czytelniach, a najwięcej informacji zdradzają nie ludzie lecz rewersy biblioteczne. Oczywiście, znajomość łaciny też okazuje się niezbędna.

Przyznaję, że sposób narracji Krajewskiego nieodmiennie mnie zachwyca. Pisze on niby wciąż o tym samym, a za każdym razem dodaje nowe smaczki. W "Końcu świata w Breslau" zaprasza czytelnika do świata hazardu: do pokrytych zielonym suknem stolików do ruletki, krupierów prowadzących grę wyłącznie w języku francuskim i wyelegantowanych bywalców kasyn, do świata wielkich pieniędzy, pożyczek, weksli oraz bolesnych upadków fortun i graczy. Już w "Dżumie w Breslau" autor opisywał tajne stowarzyszenia, a tutaj mamy niebezpieczną sektę i jej nawiedzonego guru wieszczącego koniec świata i nadejście nowego wybawiciela, który wzniesie swą karzącą dłoń ponad Wrocławiem.

Czytelnicy przyzwyczajeni do kryminałów w stylu Agathy Christie mogą jednak poczuć się trochę zawiedzeni. Krajewski niewiele wyjaśnia, nie umieszcza na końcu książki charakterystycznego monologu wyjaśniającego sposób i motywy postępowania zbrodniarza i śledczego. Czytelnik musi sam sobie parę spraw dopowiedzieć, domyślić się motywacji bohaterów czy dokładnego przebiegu zdarzeń. Po prostu autor ofiarowuje nam nie tylko zagadkę pt. Kto zabił?, lecz intelektualną rozrywkę w formie rewelacyjnej powieści kryminalnej.

Chyba jasne, że polecam? ;)

Pierwsza ofiara przykuta do ściany i żywcem zamurowana, druga poćwiartowana, trzecia..., kolejna... , a przy każdej - kartka z kalendarza. Sprawa, jak nic, dla Eberharda Mocka, tylko że pan radca ma inne problemy na głowie.

Jest zima 1927 roku, a od "sprawy czterech marynarzy" ("Widma w mieście Breslau") upłynęło 8 lat i sporo się zmieniło. Mock doczekał się upragnionego...