Na początek chciałabym sprostować komentarz aniutek- Elly Griffiths NIE jest archeologiem. Jest nim jej mąż, a różne terminy i inne sytuacje opisane w książce i wiążące się z tą dziedziną nauki są napisane z pomocą archeologów Andrew Maxtedow i Lucy Sibun. Radzę czytać krótkie notki na temat autorów książek i "Podziękowania" na ich końcu.

Autorka- ku mojej uciesze- przygotowuje kolejną część serii, co bardzo mnie ucieszyło. Szczególnie, że będzie to kontynuacja przygód Ruth, z którą zdążyłam się "zaprzyjaźnić".
Książka jest napisana przystępnym językiem, choć na początku zdenerwował mnie fakt, iż narracja jest prowadzona w czasie teraźniejszym. Później się przyzwyczaiłam i szczerze mówiąc przestało mi to przeszkadzać. No cóż, mam jakieś swoje dziwactwa.
Głównymi bohaterami są archeolog- Ruth Galloway i policjant Harry Nelson. Pierwsza postać jest otyłą, prawie 40letnią kobietą, która nie ma męża, a dzieci zastępują jej dwa ukochane koty. Prowadzi zajęcia na uniwersytecie i mieszka na odludziu (miejscu, zwanym Słonymi Błotami, gdzie rozgrywa się cała akcja i są dokonywane odkrycia archeologiczne). Ma kłopoty z rodzicami. Jej życie jest nudne, choć- dla niej samej- satysfakcjonujące. Nie potrzebuje niczego więcej ponad to, co ma.
Natomiast inspektor jest mężem i ojcem. Ma dwie nastoletnie córki i piękną żonę. Od dziesięciu lat pracuje nad sprawą zaginięcia małej Lucy. Gdy zostają odkryte kości dziecka, ma on nadzieje, że w końcu rozwiązał zagadkę zniknięcia dziewczynki, której od tak długiego czasu szuka. Prosi o pomoc panią archeolog, która wyprowadza go z błędu stwierdzając, że szczątki należą do dziecka z epoki żelaza. Jednak na tym ich współpraca się nie kończy- Ruth bardzo wciąga tajemnicza sprawa i zaczyna pomagać policjantowi, który wciąż niestrudzenie stara się odnaleźć Lucy.
Książka wciąż trzyma w napięciu- nie da się skończyć czytać jednego rozdziału, nie mogąc się dowiedzieć, co będzie w następnym. Szczególnie na końcu, gdy akcja jest już rozwinięta.
Będąc w bibliotece, zaintrygował mnie zarówno tytuł, jak i okładka. Przyznam szczerze, że dużo się spodziewałam po tej powieści. I książka mnie nie zawiodła- jest naprawdę dobrym kryminałem. Przed jej przeczytaniem czułam nieodpartą chęć, by to jak najszybciej zrobić, a po jej przeczytaniu zapragnęłam nagle mieć w rękach "Janusowy kamień" i od nowa ujrzeć w wyobraźni ciekawe i porywające przygody Ruth Galloway. Mam nadzieję, że będę miała okazję po nią sięgnąć i dać upust swemu pragnieniu.
Co do końca- bo w kryminałach jest on najważniejszy- przyznam szczerze, był zaskakujący. Nie spodziewałam się takich obrotów spraw. Mniej więcej w połowie książki miałam już podejrzenie co do tego, kto porwał małą Lucy. Pod koniec byłam zrezygnowana, gdyż wszystko wskazywało na to, że mam rację. Jednak dopiero dosłownie w ostatnich rozdziałach książki został wyjawiony porywacz- jednak osoba, która się nim okazała, zupełnie mnie zaskoczyła. Nie pasowała do mojego wyobrażenia bezwzględnego mordercy, ale chyba o to chodzi- by kryminały miały zupełnie zaskakujący finał.
Przyznam- nie przeczytałam jej w rekordowo szybkim czasie, ale książka naprawdę wciąga, nawet, jeśli akcja dopiero zaczyna się rozkręcać.
Gorąco polecam! ;)

Na początek chciałabym sprostować komentarz aniutek- Elly Griffiths NIE jest archeologiem. Jest nim jej mąż, a różne terminy i inne sytuacje opisane w książce i wiążące się z tą dziedziną nauki są napisane z pomocą archeologów Andrew Maxtedow i Lucy Sibun. Radzę czytać krótkie notki na temat autorów książek i "Podziękowania" na ich końcu.

Autorka- ku mojej uciesze-...