Ostatnio miałam możliwość przeczytania kilku opowiadań Kamila Czepiela. Ciężko mi było się za to zabrać, bo w sumie pokojarzyłam je z typową fantastyką a ja nie przepadam za tym rodzajem książek. Tym bardziej, że przeczytałam kilka niezbyt pochlebnych opinii. W końcu zaczęłam. I cóż z niej wartościowego wyniosłam? A to, że nie zawsze odkryte przez nas piękno zasługuje na jego ujawnienie przed chciwymi oczami. Nie zawsze też nasze widziadło można uznać za wariactwo, gdyż czasem może nas ono uchronić od najgorszego. Kolejny raz potwierdza się fakt, że pijaństwo jest zgubne i prowadzi do wielu nieszczęść. Nie warto zatem ryzykować utraty rodziny, a nawet życia. Powinno się słuchać sumienia, by do końca nie zatracić się w nałogu, szanować życie i czerpać z niego, co najlepsze oraz nie pozwolić złu wtargnąć w nasze życie, bo demony są wszędzie. Trzeba walczyć ze swoimi słabościami i nie poddawać się.
Na pozór niewinne opowiadania, a ile niosą ze sobą wartości moralnych i duchowych, po prostu mówią prawdę. Przypomniały mi o tym, że łatwo ulec ponurym myślom i łatwo się poddać. A prawdziwym naszym sukcesem jest życie. Nie jest sztuką umrzeć, natomiast sztuką jest życie i walka z przeciwnościami losu.

Ostatnio miałam możliwość przeczytania kilku opowiadań Kamila Czepiela. Ciężko mi było się za to zabrać, bo w sumie pokojarzyłam je z typową fantastyką a ja nie przepadam za tym rodzajem książek. Tym bardziej, że przeczytałam kilka niezbyt pochlebnych opinii. W końcu zaczęłam. I cóż z niej wartościowego wyniosłam? A to, że nie zawsze odkryte przez nas piękno zasługuje na...