Drugi Wegner? Pierwszy Olszówka?

Dawno nie pisałem o przeczytanych książkach. Długa przerwa za mną. Nie oznacza to jednak, że w tym czasie niczego nie czytałem. Czytałem, wprawdzie mniej niż zwykle, ale czytałem. Jednak, biorąc pod uwagę moje nowe przedsięwzięcie, musiałem się zastanowić, czy powinienem wciąż omawiać przeczytane książki na Szortalu. Doszedłem do wniosku, że tak, że będę to robił. Jednak, żeby nie być posądzonym o stronniczość itd., postanowiłem omawiać tylko te książki, które oceniłem pozytywnie.

Z tej racji, że długo wybieram książki do czytania, rzadko źle trafiam, więc nie powinno być problemu z ilością pozycji do oceniania.

Na dzień dzisiejszy mam do oceny kilkanaście książek, będę je Wam dawkował co parę dni. Czasami będą to normalne omówienia, czasami tylko przemyślenia na ich temat, ale na pewno będą.

Zaczynam od książki wydanej przez mało znane w środowisku fantastyczno-naukowym wydawnictwo Comm, książki autorstwa Piotra Olszówki – Morrigan. Królewskie psy.

Nazwisko autora nic mi nie mówiło, natomiast tytuł książki tak. Jakiś czas temu przygotowałem na forum SFFiH ankietę na temat najlepszych opowiadań opublikowanych w pierwszych stu numerach tego czasopisma. Przewijały się tam opowiadania: Morrigan i Jeszcze raz Morrigan autorstwa niejakiego POL-a, jak się obecnie okazało, Piotra Olszówki w przebraniu. Opowiadania ukazały się czasopiśmie w 2001 i 2003 roku. Był to czas, kiedy debiutował Robert M. Wegner. Z tą różnica, że Robert Wegner później pisał i publikował, a Piotr Olszówka nie. Kto wie, jak potoczyłyby się losy polskiego fantasy, gdyby jednak zdecydował kontynuować pisanie. Prawdopodobnie mielibyśmy obecnie dwóch bardzo dobrych pisarzy, podobnie piszących, którzy rywalizując ze sobą stawaliby się coraz lepsi w swoim rzemiośle. Tak sobie myślę, że Olszówka źle zrobił aplikując sobie taką długą przerwę.

Książka składa się z 4 opowiadań, dwóch wymienionych wcześniej oraz dwóch nowych. Właśnie po przeczytaniu tych dwóch nowych opowiadań wyciągnąłem taki wniosek. Są o wiele lepsze od napisanych wcześniej, zwłaszcza najdłuższe w zbiorze i zarazem najlepsze Imię ojca. Bardzo dobre, z dobrymi retrospekcjami (czasami pogmatwanymi, raz pisanymi kursywą, innym razem nie).

Jeżeli miałbym oceniać zbiór patrząc na opowiadania o Morrigan, to napisałbym, że to opowieści jakich wiele. Jednak gdybym miał oceniać od strony nowszych opowiadań (Imię ojca, Róża i miecz), to napisałbym, że widać, że autor wie dużo na temat broni, że bardzo dobrze, że powrócił do pisania i jeżeli będzie to dalej robił, będzie tylko lepiej i lepiej. Dobre, wciągające opowiadania. Nic odkrywczego, ale przecież nie można spodziewać się czegoś nowego po literaturze fantasy, nieprawdaż?! Po prostu dobrze się czytało, to najważniejsze.

ciąg dalszy na stronie:
http://szortal.com/node/1163

Drugi Wegner? Pierwszy Olszówka?

Dawno nie pisałem o przeczytanych książkach. Długa przerwa za mną. Nie oznacza to jednak, że w tym czasie niczego nie czytałem. Czytałem, wprawdzie mniej niż zwykle, ale czytałem. Jednak, biorąc pod uwagę moje nowe przedsięwzięcie, musiałem się zastanowić, czy powinienem wciąż omawiać przeczytane książki na Szortalu. Doszedłem do wniosku,...