Po lekturze mam bardzo mieszane uczucia. Na początek te pozytywne.
Książka świetnie napisana, czyta się płynnie, szybko, kolejne strony wciągają coraz bardziej. O warstwie przyrodniczej większość osób już pisała – dostajemy wiarygodną, osobistą opowieść o wilkach człowieka, który (jak nikt chyba przed nim) poznał życie watahy od środka. Pod tym względem to niewątpliwie wielka gratka dla miłośników przyrody a zwłaszcza wilków. Psów zresztą tez, bo to, co opisuje Ellis (a właściwie Junor wg opowieści Ellisa) odnosi się w równym stopniu do naszych domowych pupili, o czym niejednokrotnie się w książce wspomina. Dostajemy historię człowieka, który swoją pasję praktycznie doprowadził do absurdu. Jest jednak w książce druga warstwa, wcale nie fascynująca. Gorzka, bolesna i irytująca. I o tym jakoś w opiniach mało kto wspomina. Ja osobiście odczytywałem książkę właśnie przez pryzmat tej drugiej warstwy. Od początku widziałem w książce opowieść człowieka, który w swojej pasji zatracił się zupełnie i – jak niejednokrotnie wspominał – wielokrotnie owa pasja doprowadzała go na skraj utraty życia. Początkowa moja wielka sympatia dla Ellisa topniała z rozdziału na rozdział.
W jednej z opinii spotkałem twierdzenie, że to książka dla miłośników surviavalu. Nic bardziej błędnego. Ellis praktycznie w żadnym miejscu nie opisuje w szczegółach, w jaki sposób przeżył dwa lata jako dziki człowiek (właściwie pół człowiek pół wilk) w amerykańskim lesie jedząc surowiznę, pijąc wodę ze strumienia, praktycznie nie myjąc się, śpiąc pod gołym niebem. Zresztą owe dwa lata to nie jedyny wyczyn survivalowy. Właściwie większość jego życia to pasmo mniejszego czy większego survivalu. Wychowany na głębokiej, angielskiej wsi w warunkach zdecydowanie nie cieplarnianych, w młodości przeszedł wyczerpujące szkolenie komandosa, dość długo zresztą służył w wojsku. Miał więc spore doświadczenie w radzeniu sobie w ekstremalnych warunkach. Gdyby nie to, żadna pasja nie pozwoliła by mu podjąć się zadań, które nieodwracalnie naznaczyły całe jego życie. Czytając te fascynujące wspomnienia co chwilę nachodziły mnie myśli, że cokolwiek by mówić – mamy do czynienia ze świrem, jednostką kompletnie nieprzystosowana do życia między ludźmi. I Ellis to co chwila udowadnia. Survival to umiejętność przetrwania w niesprzyjających warunkach, często ekstremalnych. Żaden jednak miłośnik zdobywania tego typu umiejętności świadomie nie podejmuje działań, które realnie grożą niemal na każdym kroku śmiercią. Ellis to czyni. Udaje mu się. Czy jednak do końca? Poznał życie wilków, ale całym swoim życiem udowadnia, że… nie poznał życia wśród ludzi. Jest kompletnym outsiderem w ludzkiej watasze. Jego związki z kobietami to pasmo porażek. Gdyby się dobrze zastanowić, pasmo nieodpowiedzialności, lekkomyślności i egoizmu. Jego pierwszy związek kończy się szybko. Bardzo młody człowiek poślubia równie młoda dziewczynę, rodzi im się dziecko, związek się rozpada. Można by powiedzieć, że przypadek, jakich wiele. Ellis jednak po paru latach podglądania wilków poznaje nową partnerkę. Ten związek trwa dość długo. Rozpada się znowu ewidentnie z winy autora. Problem w tym, że… tu pozostawia po sobie czwórkę dzieci! Drogi Shaun, co jest z Tobą? Co z Twoją ludzką watahą? Rozumiem pasję, rozumiem zatracenie w pracy. Rozumiem to wszystko, ale widzę, że nabycie wiedzy tajemnej, jak działa wilcza rodzina, jak dba o pomyślność wadery i jej dzieci niczego nie nauczyło autora? Szczerze mówiąc od tej strony książka mnie bardzo poirytowała. Na koniec dowiadujemy się, że po latach Ellis poznaje kobietę, której daleko do survivalowych wyczynów, ale za to podziela jego pasję. Działają razem. I cóż? Ano Ellis swą wielką miłość nie tylko parokrotnie naraża na śmierć, ale i doprowadza na skraj przepaści, kompletnego wycieńczenia fizycznego i psychicznego. Być może Ellis dokonał niesamowitego wyczynu, być może poznał na wylot mądrość wilków, ale owa mądrość nie pomogła mu nijak w relacjach z własną watahą. Odniosłem wrażenie, że facet nie nauczył się absolutnie nic.
Warto przeczytać, ale spojrzeć na tę opowieść nie tylko jak na romantyczną relację o wilkach.

Po lekturze mam bardzo mieszane uczucia. Na początek te pozytywne.
Książka świetnie napisana, czyta się płynnie, szybko, kolejne strony wciągają coraz bardziej. O warstwie przyrodniczej większość osób już pisała – dostajemy wiarygodną, osobistą opowieść o wilkach człowieka, który (jak nikt chyba przed nim) poznał życie watahy od środka. Pod tym względem to niewątpliwie...