Najnowsze artykuły
- ArtykułySpecjalnie dla pisarzy ta księgarnia otwiera się już o 5 rano. Dobry pomysł?Anna Sierant60
- ArtykułyKeith Richards, „Życie”: wyznanie człowieka, który niczego sobie nie odmawiałLukasz Kaminski2
- ArtykułySzczepan Twardoch pisze do prezydenta. Olga Tokarczuk wśród sygnatariuszyKonrad Wrzesiński29
- ArtykułySkandynawski kryminał trzyma się solidnie. Michael Katz Krefeld o „Wykolejonym”Ewa Cieślik2
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Penny Junor
5
7,3/10
Pisze książki: biografia, autobiografia, pamiętnik, reportaż
Ten autor nie ma jeszcze opisu. Jeżeli chcesz wysłać nam informacje o autorze - napisz na: admin@lubimyczytac.pl
7,3/10średnia ocena książek autora
447 przeczytało książki autora
716 chce przeczytać książki autora
1fan autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Wolf Within: How I Learned to Talk Dog
Shaun Ellis, Penny Junor
0,0 z ocen
0 czytelników 0 opinii
2011
Wonderful Tonight: George Harrison, Eric Clapton, and Me
Pattie Boyd, Penny Junor
6,8 z 5 ocen
37 czytelników 0 opinii
2007
Najnowsze opinie o książkach autora
Żyjący z wilkami Shaun Ellis
8,0
Nie rozumiem zachwytów nad tą książką... chyba piszą je ludzi którzy nigdy nie byli w lesie... chyba że na grzybach... Autor chciałby uchodzić za showmana, ala Steve Irwin, lecz słabo mu to wychodzi... Niby udało mu się przyłączyć do watahy dzikich wilków... streszczając to krótko, że nie rozpoznał w nich wilków wypuszczonych na wolność, a więc pewnie były dzikie. Autor raczej chciał w nich widzieć dzikie wilki. Jeśli przeżył by z watahą ponad rok, to wspomnień miał by na kilka książek, a nie na ledwie kilka rozdziałów. Co prawda przytacza w swych wspomnieniach że raz zdarzyło się że wilki zjadły studenta, ale to bardziej była jego wina, niż przyjaźnie do ludzi nastawionych wilków... Wbrew tym wszystkim opinią wygłaszanym przez "ekologów" że wilk jest zły tylko w bajce o czerwonym kapturku, fakty są inne. W Finlandii przed wojną para wilków na koncie miała ponad 30 ludzkich istnień. Przeważnie były to dzieci, lecz jak trafił się im pojedynczy dorosły, to też giną. W Kanadzie, badacze jednej z organizacji tak się chcieli zbliżyć do wilków, że kilku z nich zagryzły. Reszta by nie rzucać cienia na te drapieżniki, upozorowała atak niedziwienia grizli i na niego chcieli zrzucić winę za ich śmierć. Jan Dołęga w swej książce Oko w oko z przygodą też opisuje ciekawą historię z wilkami (rzecz się miała w carskiej Rosji). Przyłączenie się do dzikiej watahy jest wręcz nierealne. Wywody autora na temat biologii wilków też trochę trącają myszką, jako by wilki najlepiej wiedziały jakich składników diety (węglowodanów, białka itd) aktualnie potrzebują i na tą zwierzynę polują która może je im dostarczyć. W Jugosławii prowadzono badania nad wilkami i stwierdzono że ich ofiarami padają głównie cielaki jeleni, potem osobniki starsze. Tak że polują na zwierzynę najłatwiej dostępną, a nie jak pisze autor na tą która im zapewni akurat potrzebnych składników diety. Ponieważ autorowi brakło materiału o swoim pobycie wśród watahy wilków, to dołożył rozdziały o dzieciństwie, oraz badaniu wilków w hodowlach zamkniętych. Pod tym względem dużo bardziej wartościowe są książki wydane przeszło 30 lat temu: Pies czy wilk, oraz Pies i psowate napisane przez Krystynę Czwedeńczuk która w Warszawskim zoo zajmowała się wilkami.
Żyjący z wilkami Shaun Ellis
8,0
Historia i legendy znają fenomen tzw. „dzikich dzieci” wychowanych przez wilki, psy, małpy lub niekiedy też inne stworzenia i żyjących wśród nich czasem przez wiele lat, w zupełnej izolacji od ludzi. We wszystkich tych przypadkach chodziło jednak o dzieci porzucone, zagubione, osierocone lub zaniedbane, tak więc takie, które w swym położeniu znalazły się nie z własnego wyboru.
Shaun Ellis (ur. 1964) jest prawdopodobnie pierwszym w historii człowiekiem, który świadomie i nieprzymuszony do tego dołączył do wilczej watahy i spędził w niej ponad rok życia. Swoją historię opowiada w autobiograficznej książce Żyjący z wilkami napisanej z pomocą dziennikarki Penny Junor (ur. 1949).
Nazwisko S. Ellisa znane było już wcześniej widzom National Geographic Channel, Animal Planet i BBC, które wyemitowały dostępne również w polskiej wersji językowej seriale i filmy dokumentalne, których był on bohaterem (1). S. Ellis jest również autorem kilku innych, nieprzetłumaczonych dotychczas na język polski książek o wilkach (2).
Doświadczenia autora z pewnością okażą się ciekawe dla zainteresowanych survivalem; S. Ellis przeżył bowiem dwa lata w lasach północnej części USA, śpiąc przez cały ten czas pod gołym niebem i żywiąc się niemal wyłącznie surowym mięsem. Na swoją wyprawę badawczą zabrał jedynie kawałki sznurka i drutu, by zastawiać wnyki. Miał tylko jeden komplet ubrania którego przez cały czas pobytu w lesie nie zmieniał, nie golił się, nie strzygł, nie mył. Żywił się tym, czym żywią się wilki, gdy zaś udało mu się dołączyć do ich stada – tym, co przynosiły mu do jedzenia.
Wszystko to autor robił, by maksymalnie upodobnić się zapachem do dzikiego wilka i zwiększyć szanse bycia przyjętym do watahy. W przetrwaniu w tak ekstremalnych warunkach pomogło mu doświadczenie wcześniejszej służby w jednostkach brytyjskich komandosów i solidna zaprawa fizyczna. Pomimo tego, wielomiesięczna dieta, tak bardzo odbiegająca od potrzeb ludzkiego organizmu, odbiła się niekorzystnie na jego zdrowiu i wreszcie zmusiła go do powrotu do ludzkich siedzib.
Szkoda, że wątek przetrwania w leśnych ostępach nie został w książce rozbudowany. Sześć rozdziałów w których opisano pobyt autora w lesie pozostawia czytelnika z poczuciem wielkiego niedosytu. Wiedza o sztuce przetrwania nabyta w wojsku, z której S. Ellis – jak przyznaje – wiele razy korzystał, przede wszystkim zaś doświadczenia zebrane podczas wyprawy, pozwoliłyby mu z pewnością na głębsze potraktowanie tego zagadnienia i szkoda że się tego nie podjął. I w tak ograniczonej formule otrzymujemy jednak kilka ciekawych informacji, na przykład o tym, na jak długo człowiekowi wędrującemu po lesie wystarcza posiłek z surowego mięsa królika.
Drugim opisanym w książce zagadnieniem które zasługuje na uwagę jest behawior psów. S. Ellis pomniejsza znaczenie różnic gatunkowych pomiędzy wilkiem i psem, dla wyjaśnienia zachowań psów sięgając po analogię z zachowaniami wilków. Pies jest dla niego zwierzęciem stadnym, jego zachowania są zaś funkcją pozycji jaką zajmowałby w stadzie. Inaczej zachowuje się decydent, inaczej ochroniarz, inaczej tester, jeszcze inaczej zwierzęta zajmujące średnie i niższe pozycje w stadzie, wreszcie w jeszcze odmienny sposób zachowuje się najniższy w hierarchii rozbrajacz. Spostrzeżenia S. Ellisa są niekiedy zaskakujące a wnioski zupełnie sprzeczne z popularnymi przesądami które każą nam przypisywać określone zachowania osobnikowi alfa, beta lub omega.
S. Ellis był założycielem fundacji Wolf Pack Management i korzystając ze swoich obserwacji wilków, zarówno na wolności jak i w niewoli, opracował sposoby wpływania na zachowania zbiorowe watah i modelowania ich struktury. Te same wnioski zastosował z powodzeniem w tresurze psów, doradzając i skutecznie pomagając zarówno hodowcom indywidualnym jak i instytucjonalnym. W książce znajdziemy między innymi wskazówki, jak manipulując dietą psa, ułatwić sobie jego tresurę – nawet gdy jest już dorosły. Charakterystyka zachowań psów dokonana przez S. Ellisa pomoże nam też określić, jaki szczebel w hierarchii stada zajmowałby nasz pies i jaką pozycję my sami powinniśmy zająć wobec niego oraz jak względem niego postępować.
Z pewnością wywody autora dotyczące behawioru wilka i psa również można by rozbudować. Zajmują stanowczo zbyt mało miejsca w zestawieniu z zupełnie nieinteresującymi szczegółami biograficznymi z prywatnego życia autora. Być może, gdyby S. Ellis posiadał akademickie wykształcenie w dziedzinie biologii lub gdyby w pisaniu książki pomagał mu naukowiec a nie dziennikarka znana z autorstwa biografii członków brytyjskiej rodziny królewskiej, proporcje poszczególnych treści byłyby bardziej korzystne.
Stało się jednak inaczej i, niestety, najbardziej wartościowe fragmenty książki zostały w niej potraktowane zbyt powierzchownie, za wiele miejsca zajmują zaś wątki melodramatyczne i plotkarskie oraz dość mętne „ekologiczne”rozważania autora. Warto byłoby chyba przetłumaczyć również pozostałe książki S. Ellisa, gdzie, niewykluczone, że akcenty rozłożone są bardziej właściwie i autor pisze raczej o przedmiocie swych badań i o środowisku i technice tych badań, a nie o sobie samym i o swoich rozterkach życiowych.
Pomimo jednak nieco bełkotliwego charakteru refleksji S. Ellisa nad rolą człowieka wobec biosfery i niekiedy nadmiernie sentymentalnego stosunku autora do wilków, kolejną, po dwóch już wymienionych, zaletą pracy jest, że jej lektura pozostawia nas z zupełnie nowym obrazem wilka i psa. Kultura i nasze własne uwarunkowania gatunkowe każą nam patrzeć na zwierzęta ludzkimi oczami i oceniać je wedle ludzkich kryteriów. Shaun Ellis swój sposób życia upodobnił do sposobu życia wilka tak dalece i spędził w towarzystwie wilków tak wiele czasu, że jest w stanie spojrzeć na wilka oczami wilka i oceniać te zwierzęta w sposób dużo mniej uwarunkowany przesądami. Książka pomaga zrozumieć wilki i psy, zrozumienie zaś ułatwia harmonijne z nimi współistnienie i prawidłowe reagowanie w sytuacjach, gdy błąd może nas kosztować życie lub zdrowie.
(Shaun Ellis, Penny Junor, Żyjący z wilkami, Wydawnictwo W.A.B., Warszawa 2011).
1. The Wolfman (2007),Living With the Wolfman (2008),Mr and Mrs Wolf (2009). Dwa pierwsze seriale w polskiej wersji językowej emitowane były jako Człowiek-Wilk i Żyjący z wilkami.
2. The Wolf Talk (2003),Spirit of the Wolf (2006),Living With Wolves (2010),The Wolf Within: How I Learned To Talk Dog (2011).
(recenzja po raz pierwszy ukazała się na xportal.pl)