Wypożyczając „Pentagram” z biblioteki, stawiałam sobie kilka pytań: Czy Harry wreszcie dojrzał emocjonalnie i zaczął żyć rozsądnie? Czy głośna sprawa zabójstwa policjantki Ellen zostanie wreszcie rozwiązana? Czy tytuł książki rzeczywiście przedstawia oczywisty scenariusz? Kto oczekuje pozytywnych odpowiedzi na pierwsze dwa pytania, rozczaruje się, podobnie jak ja.

Sprawa Ellen nie jest pominięta i widać, że w głowie Harrego ma wysoki priorytet, lecz w ferworze innych działań, przesuwa się na dalszy plan. Ten wątek jest obecny przez cały tok nowego śledztwa, Harry zna odpowiedzi na większość pytań, które mkną w jego umyśle, domyśla się motywów, brakuje jedynie najważniejszego elementu – pogrążającego dowodu. Nie wiem, czy wątek ten będzie jeszcze kontynuowany, bo rozwiązanie leży jak na tacy, ale pozbawione jest pewnej finezji i pełnego wyjaśnienia, które zakończyłyby toczącą się od trzech części sprawę zabójstwa policjantki.

Jaką postawę przyjmuje Harry Hole w „Pentagramie”? Czy potrafi wykorzystać szczęśliwy los w postaci Rakel i jej synka Olega, aby zapomnieć o trudnej i niekontrolowanej przeszłości alkoholika? Niestety policjant zawodzi po całej linii. Zawodzi kobietę, którą miał szansę uszczęśliwić, zawodzi chłopca, dla którego mógł być przyjacielem, a może i nawet ojcem, zawodzi swojego szefa, który potrafił postawić dosłownie wszystko na jego umiejętności i talent, zawodzi też czytelnika, który od pierwszej części cyklu wierzy, że ten bohater jest silny, że w jego głowie potrafi wygrać rozsądek, że Harry zasługuje na to, aby być szczęśliwym…

Całą recenzję znajdziecie na blogu http://mozaika-literacka.blogspot.com/

Wypożyczając „Pentagram” z biblioteki, stawiałam sobie kilka pytań: Czy Harry wreszcie dojrzał emocjonalnie i zaczął żyć rozsądnie? Czy głośna sprawa zabójstwa policjantki Ellen zostanie wreszcie rozwiązana? Czy tytuł książki rzeczywiście przedstawia oczywisty scenariusz? Kto oczekuje pozytywnych odpowiedzi na pierwsze dwa pytania, rozczaruje się, podobnie jak ja.

Sprawa...