Dziedzic wielkiej fortuny

Od dawna wiadomo, że tam, gdzie pojawiają się wielkie pieniądze w grę wchodzą również ciemne interesy, czy najzwyczajniej chciwość, chęć posiadania owych pieniędzy. W ludziach wówczas budzą się najgorsze instynkty i niejednokrotnie dochodzi do przestępstw. A te, jak wiadomo, nie oszczędzają żadnej grupy zawodowej czy społecznej. Zło wybucha zarówno tam, gdzie poziom majętności wystarcza zaledwie na zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych, jak i tam, gdzie pieniądz służy także do zaspokajania najwymyślniejszych zachcianek. Przy czym zbrodnię w środowisku ludzi majętnych często spowija grubsza warstwa tajemnicy, ponieważ ludzie tacy zwykle prowadzą życie na pokaz, są wpływowi, a odarcie z tajemnicy, mówiąc oględnie i eufemistycznie, mocno uderza w wizerunek. Z punktu widzenia gatunku kryminalnego zbrodnia w świecie bogaczy jest kusząca właśnie ze względu na ową tajemnicę. Detektyw ma nie lada orzech do zgryzienia, bo jeśli pracuje nad taką sprawą, to niewątpliwie zderza się ze zmową milczenia, która uatrakcyjnia fabułę i wzbudza ciekawość czytelnika. Myślę, że stąd między innymi wplatanie wątków z bogaczami w tle zafrapowało twórców czarnego kryminału.

Ross Macdonald to czarno-kryminalny pisarz, który bardzo chętnie wysyła swojego literackiego detektywa, Lew Archera, właśnie w dzielnice bogaczy. W „Sprawie Galtona” również mamy ten schemat. Archer zostaje zaangażowany w poszukiwanie spadkobiercy wielkiej fortuny, który zaginał kilkanaście lat temu. Sprawę zleca mu adwokat pewnej starszej pani, wyrzucającej sobie złe traktowanie syna i być może przez to przyczyniającej się do jego zniknięcia. Staruszka jest już u schyłku swych lat, została niemal sama, i przed śmiercią chce odnaleźć syna. Wkraczamy więc w świat bogaczy, ludzi rozkapryszonych i chyba tak naprawdę nie wiedzących, co robić z pieniędzmi. Wprawdzie malunki rezydencji, czy opisy postaci u Macdonalda nie są tak wysublimowane jak u Raymonda Chandlera, ale również są to ciekawe obrazki z życia wyższych sfer.

Zupełnie jednak inaczej bryluje wśród wyższej sfery Lew Archer, kiedy zestawimy go z Marlowem i Spadem. Archer to typ detektywa sprawiającego wrażenie skupionego całkowicie na śledztwie. Brakuje mu brawury swoich literackich kolegów. Jemu zależy na dotarciu do prawdy, ale w możliwie jak najczystszy sposób. Dopytuje, podróżuje, nie wplątuje się przy tym w żadne romanse, choć dostrzega zalety w przedstawicielkach płci przeciwnej. Ale to z pewnością nie typ czarusia, któremu twarzy mógłby użyczyć Humphrey Bogart.

Jeśli chodzi o zagadkę kryminalną, to z pozoru jest jednowątkowa, choć nie do końca prosta. Lew Archer wprawdzie ma za zadanie odnaleźć zaginioną osobę, ale nie jest to zadanie łatwe. Zwłaszcza, że spadkobierca starszej pani używał pseudonimu i nie do końca wiadomo, czy trop, który prowadzi do pewnej osoby, jest tym właściwym. Jak to ze sprawami sprzed lat bywa, próba jej rozwiązania przynosi kolejne tajemnice i niewyjaśnione zdarzenia. Pojawiają się trupy z przeszłości, a i w miarę drążenia sprawy, dochodzi także do morderstwa współcześnie.

Ponadto Macdonald dba o to, aby czytelnik nie od razu odkrył wszystkie karty. Stosuje więc zwroty akcji, a osoby, które z pozoru nie są powiązane ze sprawą, bądź wydaje się, że odgrywają zupełnie inną rolę, ostatecznie zostają ukazane we właściwym świetle. Na końcu wszystko się ze sobą łączy, z końcowej „mowy” mordercy, kiedy Archer do niego przybywa, dowiadujemy się wszystkich szczegółów i cała kryminalna układanka przybiera swoją właściwą formę.
Polecam „Sprawę Galtona” i w ogóle twórczość Rossa Macdonalda. Choćby ze względu na to, aby podpatrzeć innego klasyka czarnego kryminału. Bo kryminał noir to nie tylko Raymond Chandler i jego Marlowe. A zdaje się, że nie każdy o tym pamięta.

Ewelina Dyda

Blog:
http://poczytajnia.wordpress.com/

Facebook:
https://www.facebook.com/recenzjeliterackie

Instagram:
https://instagram.com/poczytajnia/

Dziedzic wielkiej fortuny

Od dawna wiadomo, że tam, gdzie pojawiają się wielkie pieniądze w grę wchodzą również ciemne interesy, czy najzwyczajniej chciwość, chęć posiadania owych pieniędzy. W ludziach wówczas budzą się najgorsze instynkty i niejednokrotnie dochodzi do przestępstw. A te, jak wiadomo, nie oszczędzają żadnej grupy zawodowej czy społecznej. Zło wybucha...