Nie mogę się pogodzić z myślą, że kiedy jedni ludzie żyją wygodnie, inni w tym samym czasie giną w wojnach, ich rodziny są rozdzierane, zmuszone do uchodźctwa i bytowania w niewyobrażalnej poniewierce. Co ma zrobić małe dziecko bez jakichkolwiek krewnych w obozie dla uchodźców, gdzie obowiązują prawa siły? Jak ma przeżyć bez jedzenia i dachu nad głową? Właśnie przeczytałam prawdziwą historię sudańskiego chłopca przedzierającego się przez kraje Afryki (lata 1987-2002) w poszukiwaniu godnych warunków życia i możliwości edukacji. Mimo straszliwych warunków egzystencji spotykał na swojej drodze także dobrych ludzi, którzy ratowali go z opresji, którzy wychowywali go swoim przykładem. Siłę dawała mu też wiara, że dobro uczynione drugiemu człowiekowi zawsze wraca, że kiedyś odnajdzie matkę, choć już zapomniał, jak wygląda. I kiedy tylko mógł, sam pomagał innym dzieciakom uciekającym przed wojną. Aher Arop Bol spisuje swoje wspomnienia, by przestrzec przed pogardą i nienawiścią. Trzeba podjąć świadomy wysiłek, by przerwać łańcuch wojen, nienawiści, ubóstwa, chorób, za którymi stoi ludzka zawiść, religijny fanatyzm, rasizm i ignorancja wobec innych z powodu koloru skóry, odmiennej kultury czy religii. Książka ma przede wszystkim walor poznawczy, tak niewiele wiemy o tragicznych losach ludów Afryki. Zachęcam do lektury.

Nie mogę się pogodzić z myślą, że kiedy jedni ludzie żyją wygodnie, inni w tym samym czasie giną w wojnach, ich rodziny są rozdzierane, zmuszone do uchodźctwa i bytowania w niewyobrażalnej poniewierce. Co ma zrobić małe dziecko bez jakichkolwiek krewnych w obozie dla uchodźców, gdzie obowiązują prawa siły? Jak ma przeżyć bez jedzenia i dachu nad głową? Właśnie przeczytałam...