W powietrzu unosił się zapach migdałów. Przechadzała się między ludźmi, bacznie obserwując ich każdy gest i ruch. Była ciekawa jak to jest, gdy już dwoje wybrańców połączy się razem. Co do przyszłości, to jej rola się kończyła. Ona dawała tylko impuls, zastrzyk energii tego czegoś co sprawiało, iż dwoje ludzi zwracało ku sobie swoje spojrzenia i serca. Reszta zależała już od nich, ich zaangażowania i pielęgnacji tego co otrzymali. Jeszcze trochę wędrowała w ten wiosenny, ciepły dzień, gdy nagle usiadła na ławce, przy wystraszonym młodzieńcu czekającym na swoją szansę. Zapach migdałów po raz kolejny zawładnął okolicą.

"O miłości wiemy niewiele. Z miłością jest jak z gruszką. Gruszka jest słodka i ma kształt. Spróbujcie zdefiniować kształt gruszki." Słowa te napisał w jednej w swoich książek Andrzej Sapkowski i wydaje mi się, że doskonale obrazują, to co możemy znaleźć w tej powieści. To co w powieści Marqueza najbardziej rzuciło mi się w oczy, to fakt, iż wszystko napisane jest w stylu jednego, wielkiego opisu. Dialogów tu tyle co kot napłakał, co nie znaczy, że nie da się tego przeczytać z zaciekawieniem. Autor z wysmakowaniem i pietyzmem nakreślił najpiękniejszą z możliwych formę miłości - taką nie znającą granic, silniejszą od śmierci i upływu czasu. Miłość występująca w powieści Marqueza jest cierpliwa i nieustająca, tak samo jak sama opowieść. Smakuję się ją powoli, bez pośpiechu, zachwycając się każdą linijką tekstu. To również lekcja dojrzałości i znakomity opis starzenia się. Akcja dzieje się na przestrzeni kilkudziesięciu lat i tym samym dobrze obrazuję zmiany do jakich dochodzi w życiu bohaterów i dzięki temu obserwujemy wzrost niezmiennego uczucia, które z wiekiem staję się potężniejsze.

Powieść kolumbijskiego pisarza nie czyta się jednak łatwo, nie jest to lektura typowo na lato, chociaż ja postanowiłem zaryzykować. Nie wszystko u dla mnie stykało, możliwe, że nie trafiłem z czasem, może nie do końca odpowiadał mi styl. Niemniej jednak pod względem warsztatu śmiało może stawać w szranki z tymi najlepszymi. Marquez przede wszystkim czaruję słowem i tym jak postrzega życie i miłość. Doceniam tę pozycję z kilku powodów: pierwszym jest właśnie wyżej wspomniany warsztat pisarski, drugim zaś piękne ujęcie uczucia pogłębianego z każdą przeżytą chwilą i doświadczeniem. Po trzecie: humor zmieszany z ironią, który rzutuję niesamowicie na odbiór całości. Być może, kiedy przeczytam tę książkę raz jeszcze odnajdę w niej coś czego wcześniej nie zauważyłem, coś co pominąłem. I może wtedy w pełni zrozumiem piękno uczucia dwójki postaci, złączonych niewidzialną więzią wędrującej tu i ówdzie miłości.

W powietrzu unosił się zapach migdałów. Przechadzała się między ludźmi, bacznie obserwując ich każdy gest i ruch. Była ciekawa jak to jest, gdy już dwoje wybrańców połączy się razem. Co do przyszłości, to jej rola się kończyła. Ona dawała tylko impuls, zastrzyk energii tego czegoś co sprawiało, iż dwoje ludzi zwracało ku sobie swoje spojrzenia i serca. Reszta zależała już...