Ta książka kompletnie mnie wyniszczyła. Sprawiła, że poczułam się pusta, beznadziejna i dziwnie świadoma. Początek sprawia, że myślisz o bohaterach jak o normalnych ludziach, uczniach przeciętnej brytyjskiej szkoły z internatem. Wyobrażasz sobie, że czeka ich wspaniała przyszłość, miłość, przyjaźń i wszystkie inne ludzkie bzdety. Jednak z każdym kolejnym rozdziałem autor przekazuje ci strzępki informacji, które pokazują Ci prawdziwe przeznaczenie wychowanków tej szkoły. Po kolei dowiadujesz się, że nie mogą mieć dzieci, nie mogą podjąć normalnego zawodu, no i co chwilę pojawia się kwestia nie do końca jasnych "donacji". Te informacje są dawkowane, tak że każda coraz mniej cię szokuje. Kiedy na końcu wszystko już jest jasne,( tzn że oni nie są nawet do końca ludźmi, tylko projktem, a raczej lekiem, bo zostali stworzeni z probówek, po to aby móc oddawać swoje organy prawdziwym ludziom) to nawet nie jesteś w stanie płakać bądź ich żałować. Główna bohaterka, pomimo tego, że tyle ją spotyka, tyle traci, tylu beznadziejnych rzeczy się dowiaduje dopiero w ostatnim akapicie książki pozwala sobie na łzy. I to nawet nie jest płacz, bo on byłby zbyt emocjonalny. Nie, kilka łez, to jej jedyna oznaka uczuć. Jedyna odpowiedź na to, że straciła przyjaciółkę i ukochanego. A wiesz co jest najsmutniejsze? Bohaterowie nie buntują się przeciwko swojemu losowi. W ich myślach czy konwersacjach nie pojawia się nawet jedna myśl, która by zdradzała, że uważają swój los za niesprawiedliwy.
A oni przecież zostali wyhodowani, by umrzeć! Jak można się z czymś takim pogodzić? A jednak nawet ty, jako czytelnik się godzisz. Nawet uważasz to za właściwe! Bo oni ratują ludzkie życia, są lekarstwem na raka. Bohaterowie nigdy nie mówią o tym, że umrą. Kiedy mówią o jakimś swoim znajomym, który umarł po ostatniej donacji używają słowa "zszedł" tak, jakby określenie "śmierć" było dla nich zbyt ludzkie. I właśnie to jest najgorsze: fakt, że ani oni, ani ty nie potrafisz płakać nad ich nieszczęściem.

Ta książka kompletnie mnie wyniszczyła. Sprawiła, że poczułam się pusta, beznadziejna i dziwnie świadoma. Początek sprawia, że myślisz o bohaterach jak o normalnych ludziach, uczniach przeciętnej brytyjskiej szkoły z internatem. Wyobrażasz sobie, że czeka ich wspaniała przyszłość, miłość, przyjaźń i wszystkie inne ludzkie bzdety. Jednak z każdym kolejnym rozdziałem autor...