Kalkuta, pierwsza polowa XX-wieku. Na świat przychodzą bliźnięta, osierocone w tajemniczych okolicznościach. Jedno z nich, chłopiec o imieniu Ben, szesnaście lat później mieszka w sierocińcu, który wkrótce ma opuścić. Gdy razem z przyjaciółmi po raz ostatni raz ma wybrać się do Pałacu Północy, ich tajnego miejsca spotkań, dowiaduje się, ze ściga go mrok przeszłości.

Po skończeniu pierwszego tomu „Trylogii mgły” nie wiedziałam, czego spodziewać się po kontynuacji. Historia sprawiała wrażenie zamkniętej, dlatego nie miałam pojęcia, skąd się wziął ten drugi tom. Prędko jednak sprawa stała się jasna: historia z „Pałacu Północy” jest zupełnie odrębna, powiązana z poprzednia co najwyżej klimatem.
Jednak mimo odrębności tomu drugiego, moje zdanie dotyczące tej książki jest tak czy siak dość zbliżone. To w miarę przyjemna, nieźle napisana powieść dziecięco-młodzieżowa, w której jednak nie widzę nadzwyczajnej kreatywności, czy zupełnie magicznego stylu autora. Ot, książeczka, o której zaraz zapomnę, bo po prostu wyrosłam już z takiej literatury już dawno temu.
Oczywiście, czyta się ją w tempie błyskawicznym. Nie dość, że nie jest długa, to prosty styl, w miarę barwny i nie przynudzający sprawiają, ze można się z nią zapoznać dosłownie w chwile.

Niemniej, muszę przyznać bez bicia, ze wole tom drugi od pierwszego. Powód jest bardzo prosty. Akcja „Księcia mgły” ma miejsce na wsi, chyba gdzieś w Anglii, przy morzu, przy latarni, a nasi bohaterowie to rodzeństwo i chłopak, którego nie znają za dobrze. Miejsce jest dość oklepane, a takie relacje nie wzbudzają we mnie żadnych emocji.
Za to „Pałac północy”, po pierwsze, zdecydowanie wyróżnia się, jeśli chodzi o miejsce akcji. Bo ile znacie książek młodzieżowych, których akcja odbywałaby się w Kalkucie? Ja chyba żadnej. Po drugie, mamy tu paczkę przyjaciół, którzy razem stawiają czoła niebezpieczeństwu, będąc ze sobą na dobre i na źle. A to jest motyw, który osobiście bardzo lubię w książkach lekkich i rozrywkowych. Uważam, ze wprowadza do całości przyjemny klimat, zwłaszcza, jeśli bohaterowie są dobrze poprowadzeni.
No dobrze – nie powiedziałabym, aby ta historia doskonale kreowała nasze postacie, ale robi to w sposób wystarczający, by sprawiło mi to jakąś przyjemność. Choć autor próbuje każdemu z aż ośmiu bohaterów nadać jakieś konkretne cechy, ja ostatecznie zapamiętałam trzy główne postacie i może jedną poboczną, a i ja nie z imienia. Biorę jednak poprawkę na to, ze to powieść młodzieżowa, mająca niespełna trzysta stron i chyba po prostu nie dalby się od niej wymagać, by analizo wala dogłębnie psychikę każdej z postaci.

Sama intryga jest nieco bardziej zagmatwana od tomu pierwszego i mam wrażenie, ze akurat tutaj „Książę mgły” wygrywa to starcie. Pisarz chciał chyba podumać nad tym, co dzieje się z nami po śmierci, ale moim zdaniem efekt tego był dość... nijaki. Miałam wrażenie, ze młodszy czytelnik prawdopodobnie czułby niesmak przy takich rozważaniach, które są jednak nieco skomplikowane i z którymi w pewnych momentach może by trudno się utożsamić. Przy książkach dziecięco-młodzieżowych jest jak z bajkami: ma być prosto i jasno, ale zabawnie i przygodowo jednocześnie. Tutaj ten mroczny klimat i rozważania autora chyba były zbyt intensywnie odczuwalne.

Podobnie jak przy tomie pierwszym, „Pałac północy” jest dla mnie książką bardzo neutralną. Taka, która polecę młodszym znajomym, bo jako taka nie wypada źle, ale ja sama raczej do niej nie wrócę. Niemniej, przygodę z seria na pewno zakończę – może z ostatniego tomu wyniknie dla mnie jakaś naprawdę ciekawa podroż?

Kalkuta, pierwsza polowa XX-wieku. Na świat przychodzą bliźnięta, osierocone w tajemniczych okolicznościach. Jedno z nich, chłopiec o imieniu Ben, szesnaście lat później mieszka w sierocińcu, który wkrótce ma opuścić. Gdy razem z przyjaciółmi po raz ostatni raz ma wybrać się do Pałacu Północy, ich tajnego miejsca spotkań, dowiaduje się, ze ściga go mrok przeszłości.

Po...