Jest to interesująca książka, która powinna zostać w pamięci na dłużej. Przez całą lekturę miałam mieszane uczucia, były chwile irytacji, momenty w których już miałam ją rzucić w kąt i nigdy do niej nie wracać. Na szczęście przezwyciężyłam słabość.
Irytujące były ciągle powtarzające się te same imiona w różnych pokoleniach, przez ten zabieg autora często mieszałam postacie, co początkowo budziło we mnie gorycz.
W książce odnajdziemy dużo kwestii o samotności, o cierpieniu, o ciężarze miłości, o czasie, o ironii życia, o głupocie polityki i pseudo-mądrości ludzi, o pustosłowiu wielkich słów. Chyba zdaniem poprawnie opisującym meritum myśli Márquez'a byłoby coś w stylu: życie to farsa, ono ciągle z nas kpi...
"Sto lat samotności" jest dosyć trudną i wulgarną książką. Pomimo tego, warto przez nią przebrnąć, gdy ją skończymy, to dokonamy wstrząsającego odkrycia. A jak nie wstrząśnie, to i tak, jak sądzę, pojawi się jakieś dosyć osobliwe przeżycie.

Jest to interesująca książka, która powinna zostać w pamięci na dłużej. Przez całą lekturę miałam mieszane uczucia, były chwile irytacji, momenty w których już miałam ją rzucić w kąt i nigdy do niej nie wracać. Na szczęście przezwyciężyłam słabość.
Irytujące były ciągle powtarzające się te same imiona w różnych pokoleniach, przez ten zabieg autora często mieszałam postacie,...