Hmm. Dziwne.

Hmm. Dziwne.

Po prostu nie. Zupełnie nie przypadła mi do gustu, a czytanie jej było bardzo męczące.

Po prostu nie. Zupełnie nie przypadła mi do gustu, a czytanie jej było bardzo męczące.

Otrzymałam tę książkę na urodziny. Ze względu na to, że jestem psiarą.
Lekko się zawiodłam, bo książkę ledwo przebrnęłam.

Otrzymałam tę książkę na urodziny. Ze względu na to, że jestem psiarą.
Lekko się zawiodłam, bo książkę ledwo przebrnęłam.

Z ręką na sercu muszę przyznać, że nie dałam rady. Pseudofilozoficzne potoki słów, zalewające moje uszy po prostu mnie znużyły. I te ciągłe retrospekcje i przeskakiwanie z tematu na temat. Te dygresje i przypisy. Może w wersji papierowej lektura jest łatwiejsza, można wrócić kilka akapitów wstecz lub kilka przeskoczyć. Opcja audiobooka nie zdała egzaminu. Miałam po dziurki w nosie poszczekiwań nadgorliwego maltańczyka i jego wymądrzania się na każdy temat. A miało być zabawnie, ech...

Z ręką na sercu muszę przyznać, że nie dałam rady. Pseudofilozoficzne potoki słów, zalewające moje uszy po prostu mnie znużyły. I te ciągłe retrospekcje i przeskakiwanie z tematu na temat. Te dygresje i przypisy. Może w wersji papierowej lektura jest łatwiejsza, można wrócić kilka akapitów wstecz lub kilka przeskoczyć. Opcja audiobooka nie zdała egzaminu. Miałam po dziurki...

Relacja otoczenia z pozycji psa - wydawałoby się, że będzie ciekawie i dowcipnie; niestety śmieszności było co kot napłakał, a całość mocno zwietrzała upływem czasu.
Gdybym tego nie wypożyczył na płycie, to zapewne nie doczytałbym tego do końca.

Relacja otoczenia z pozycji psa - wydawałoby się, że będzie ciekawie i dowcipnie; niestety śmieszności było co kot napłakał, a całość mocno zwietrzała upływem czasu.
Gdybym tego nie wypożyczył na płycie, to zapewne nie doczytałbym tego do końca.

"Rozważania psa Mafa i jego przyjaciółki Marilyn Monroe" wypatrzyłam chyba w sierpniu ubiegłego roku w kiosku, w centrum handlowym. Tytuł mnie zaintrygował, bo akurat zaczęłam wtedy czytać "Blondynkę" Oates a zachęciła mnie nie tylko niska cena książki i jej okładka, ale przede wszystkim fakt, że Autor zastosował w niej ciekawy zabieg narracyjny ukazując Marilyn Monroe a także jej znajomych i przyjaciół z perspektywy postrzegania jej przez maleńkiego maltańczyka, którego dostała w prezencie od nie byle kogo, bo od swego przyjaciela, samego Franka Sinatry.
Maf, skrót od Mafiozo, bo tak nazwała go jego nowa pani - ze względu na ofiarodawcę, który niestety miał powiązania z mafią - został przywieziony z Charleston w Anglii przez matkę Nathalie Wood, która sprowadzała stamtąd pieski dla swoich znajomych i znajomych swej córki. Ten śliczny biały, bardzo żywy i inteligentny piesek, którego rodowód poznajemy dzięki jego opowieści, specjalnie tym razem był przywieziony własnie na prezent dla Marilyn. Marilyn w tym czasie ulegała już coraz większej frustracji starając sobie i innym udowodnić, że jest dobrą aktorką. Była w nie najlepszej kondycji psychicznej, zażywała sporo leków i korzystała z porad terapeutów. Maf, który lubił filozofować a obrożę miał po słynnym psie samej Wirginii Woolf towarzyszył jej w ostatnich latach życia wszędzie : w seansach terapeutycznych, spotkaniach towarzyskich, na przyjęciach dla filmowców i literatów, na planie filmowym i w lekcjach gry aktorskiej. I chętnie włączył by się do prowadzonych tam rozmów prezentując swoje przemyślenia i opinie, ale niestety nikt nie czytał w jego myślach a gdy szczekał nikt go nie rozumiał, nawet jego ukochana pani. Jedyne co mógł zrobić w sytuacji, gdy ktoś bardzo mu się nie podobał, to ugryźć go w kostkę i tak robił, gdy uważał, że ten ktoś swym zachowaniem na to zasłużył.
Przed czytaniem książki lubię kuknąć na lubimyczytać.pl, by sprawdzić co też inni o niej sądzą i tym razem też tak zrobiłam. I muszę przyznać, że zostałam zaskoczona tym jak się "Rozważania psa Mafa i jego przyjaciółki Marilyn Monroe" nie podobały tym co je czytali, i jak na nie wybrzydzali. Nie jest to oczywiście biografia Monroe, której się co niektórzy spodziewali. Chociaż sporo można się dowiedzieć o niej samej i jej życiu na przełomie lat 50 i 60-tych, gdy rozwodziła się ze swym mężem Arthurem Millerem i poznała prezydenta USA Johna Kennedy'ego. Uczyła się wówczas sztuki aktorskiej u Lee Strasberga w Nowym Jorku. Później przeniosła się do Kaliforni, gdzie grała w swym ostatnim, niedokończonym, filmie Georga Cukora p.t. Słodki kompromis".
Zgadzam się z tymi co uważają, że zbyt dużo w niej mało strawnego filozofowania, ale to nic w porównaniu z tym jaką przyjemność odczuwałam w trakcie jej czytania przypominając sobie znane postaci związane z artystycznym i intelektualnym życiem Ameryki lat 60-tych ubiegłego stulecia. Pisarki i pisarze aktorki i aktorzy, reżyserzy i krytycy literaccy. Cała plejada znakomitości świata literackiego i filmowego. A poza tym sporo ciekawostek z ich życia. A wśród nich ta, że Marilyn Monroe interesowała się Freudem, że czytała Dostojewskiego. A za przyjaciółkę miała autorkę książki "Serce to samotny myśliwy" Carson Mc Cullers, o której to książce od dawna myślę. Rozmowy o książkach, o filmach i pisarzach, poetach.
A więc może nie polecam tej książki wszystkim, ale gorąco polecam tę książkę tym, którym nazwiska osób jakie w niej się pojawiają nie są obce tak samo jak mnie. A także miłośnikom psów i kotów, bo te pojawiają się na stronach książki bardzo często.
Filozofowanie można sobie pominąć a reszta sprawia prawdziwą intelektualną frajdę, która sprawia, że książkę Szkota, Andrew O'Hagana, czyta się z prawdziwą przyjemnością.

"Rozważania psa Mafa i jego przyjaciółki Marilyn Monroe" wypatrzyłam chyba w sierpniu ubiegłego roku w kiosku, w centrum handlowym. Tytuł mnie zaintrygował, bo akurat zaczęłam wtedy czytać "Blondynkę" Oates a zachęciła mnie nie tylko niska cena książki i jej okładka, ale przede wszystkim fakt, że Autor zastosował w niej ciekawy zabieg narracyjny ukazując Marilyn Monroe a...

Ta książka kosztowała mnie więcej wysiłku niż ćwiczenia na siłowni.
Totalnie beznadziejna; przeczytałam do końca, ale to była walka z samą sobą.
Historia o psie Mafioso, którego właścicielką była Marylin Monroe.
Jedno z wielu opowiadanie i wielkiej aktorce. Napisane, żeby po prostu było.
Przeczytane przeze mnie i koniec - nawet o niej nie wspomnę.

Ta książka kosztowała mnie więcej wysiłku niż ćwiczenia na siłowni.
Totalnie beznadziejna; przeczytałam do końca, ale to była walka z samą sobą.
Historia o psie Mafioso, którego właścicielką była Marylin Monroe.
Jedno z wielu opowiadanie i wielkiej aktorce. Napisane, żeby po prostu było.
Przeczytane przeze mnie i koniec - nawet o niej nie wspomnę.

Próbowałam ją przeczytać już jakiś czas temu i nie mam ochoty na drugie podejście. Zawiłe opisy, ciężko się połapać o kim mowa, bo pojawia się mnóstwo nazwisk osób, które wtedy były rozpoznawalne, a czasem jest o nich mowa jakby ich istnienie było oczywiste dla współczesnego czytelnika. To sprawia, że lektura męczy i nudzi.

Próbowałam ją przeczytać już jakiś czas temu i nie mam ochoty na drugie podejście. Zawiłe opisy, ciężko się połapać o kim mowa, bo pojawia się mnóstwo nazwisk osób, które wtedy były rozpoznawalne, a czasem jest o nich mowa jakby ich istnienie było oczywiste dla współczesnego czytelnika. To sprawia, że lektura męczy i nudzi.

Zdawało się, że bedzie tak pięknie, a jest przeciętnie. sympatyczne, ale zdecydowanie bez łał, można odłozyć na tydzień i nie ma bólu... Nie umierasz z ciekawości, ani zachwytu. Niemniej przyjemna na odstresowanie, niespieszna, nie podnosi ciśnienia odpręża, pewnie niektórych moze znudzić.

Zdawało się, że bedzie tak pięknie, a jest przeciętnie. sympatyczne, ale zdecydowanie bez łał, można odłozyć na tydzień i nie ma bólu... Nie umierasz z ciekawości, ani zachwytu. Niemniej przyjemna na odstresowanie, niespieszna, nie podnosi ciśnienia odpręża, pewnie niektórych moze znudzić.

Lekka i trochę inna powieść w sam raz na wakacje. Nie zmusza do myślenia, więc ot tak nikomu nie zaszkodzi.

Lekka i trochę inna powieść w sam raz na wakacje. Nie zmusza do myślenia, więc ot tak nikomu nie zaszkodzi.