Jej piosenkę „Non, je ne regrette rien” zna niemal każdy. Nazywana ptakiem smutnego stulecia, ikoną francuskiej piosenki, była bez wątpienia jedną z najwybitniejszych francuskich artystek XX wieku. Bezwarunkowo podporządkowana swojej pracy porywała swoim osobliwym głosem miliony, bowiem brzmiały w nim takie uczucia, emocje, że udzielały się wszystkim. O Édith Piaf napisano wiele bibliografii, choć niestety żadna w pełni nie oddaje jej fenomenu.
Tym razem wyzwanie podjęła Joanna Rawik, która nie ukrywa, iż osoba Piaf ją fascynuje, wybór tematu książki nie jest więc przypadkowy. Rawik nazywa nawet Piaf „zjawiskiem” i po przeczytaniu biografii, opublikowanej nakładem wydawnictwa Studio Emka zrozumiemy, że właśnie tak było. Książka to nie tylko fabularyzowana biografia, ale również zdjęcia, fragmenty artykułów, piosenek, wypowiedzi na temat artystki. Sięgnąć po nią może każdy wielbiciel piosenki francuskiej, Edith Piaf, ale również osoby, które marzą o karierze piosenkarki.
Édith Giovanna Gassion na świat przyszła dnia 18 grudnia 1915 roku w szpitalu Tenon zlokalizowanym w XX-stej dzielnicy Paryża. Mimo tego, w swojej biografii zawarła informację, że urodziła się na chodniku przy Rue de Belleville 72 i taka też informacja umieszczona jest w biografii Joanny Rawik. Matką Edith Piaf była Annetta Maillard, kobietę prowadzącą niewielki straganik ze słodyczami i śpiewaczkę uliczną, której pseudonim artystyczny brzmiał Line Marsa. Z kolei jej ojcem był Louis Alphonse Gassion, akrobata cyrkowy, który brak talentu nadrabiał wdziękiem osobistym i pewnością siebie. Kiedy Louis został wezwany na front, Anetta, której znudził się partner i rola matki, postanowiła oddać malutką Edith jej babci. W 1918 roku ojciec Edith Piaf wrócił z wojny, a wizyta u córki nim wstrząsnęła. Dziewczynka była niedożywiona i zaniedbana, okazało się, że przesyłane przez niego pieniądze na utrzymanie małej, szły głównie na alkohol. W związku z tym Louis postanowił odebrać ją mamie Anetty i oddać swoim rodzicom. Dziadkowie Edith mieszkali w normandzkim miasteczku, w którym babcia Edith Piaf zajmowała się … prowadzeniem domu publicznego. Paradoksalnie dziewczynka doświadczyła tam prawdziwej opieki i troski, a pracujące w domu dziewczyny, same niekiedy w oddaleniu od swoich dzieci, troszczyły się o nią.
Kiedy Edith skończyła osiem lat, ojciec stwierdził, że może samodzielnie zarabiać na swoje utrzymanie. Na samym początku była zobowiązana zbierać pieniądze po jego występach, jednak ich mierny poziom nie przynosił dochodów. Szybko zatem zaczęła występować na paryskich ulicach śpiewając.
O tym, w jaki sposób z ulicy trafiła na wielkie sceny, jakie były jej początki, dlaczego została zamieszana w aferę kryminalną, co musiała poświęcić i jak bardzo Edith-kobieta była samotna, przekonamy się z biografii „Edith Piaf”. I choć, poza miłością autorki do artystki, biografia ta w zasadzie niczym się nie wyróżnia, to bez wątpienia jest warta przeczytania. Jest bowiem pokazaniem fenomenu artystki, która ze swojej słabości zrobiła siłę, która brak wykształcenia nadrabiała ciężką pracą, artystki, dla której nie było rzeczy niemożliwych, która swój ból wykrzykiwała w piosenkach.

Jej piosenkę „Non, je ne regrette rien” zna niemal każdy. Nazywana ptakiem smutnego stulecia, ikoną francuskiej piosenki, była bez wątpienia jedną z najwybitniejszych francuskich artystek XX wieku. Bezwarunkowo podporządkowana swojej pracy porywała swoim osobliwym głosem miliony, bowiem brzmiały w nim takie uczucia, emocje, że udzielały się wszystkim. O Édith Piaf napisano...

Edith Piaf to kobieta, którą podziwiało wiele kobiet i mężczyzn. Piękna, uzdolniona z cudownym głosem. Jednak tak naprawdę mało kto wiedział jak wyglądało życie piosenkarki. I o tym właśnie jest książka biograficzna "Ptak smutnego stulecia. Edith Piaf"
W zasadzie nigdy nie interesowałam się zbytnio życiem Edith Piaf ale, że lubię pogłębiać wiedzę o ciekawych ludziach postanowiłam sięgnąć po tą książkę. W zasadzie to mam mieszane uczucia bo jeśli autorka jest wielką fanką Piaf to czy jest całkowicie obiektywna? Trudno to powiedzieć.

Książka to fragmenty wspomnień o pieśniarce, listy i recenzje ale również jest to powieść, w której autorka próbuje wczuć się w rolę Edith Piaf (i innych osób) i tworzy na potrzeby książki dialogi, które prawdopodobnie mogły wypowiedzieć osoby z książki. Dla osób, które nie znają w ogóle życia i kariery Małego wróbelka (jak się o Edith mówi) książka na pewno będzie cennym źródłem wiedzy.

Edith Piaf to kobieta, którą podziwiało wiele kobiet i mężczyzn. Piękna, uzdolniona z cudownym głosem. Jednak tak naprawdę mało kto wiedział jak wyglądało życie piosenkarki. I o tym właśnie jest książka biograficzna "Ptak smutnego stulecia. Edith Piaf"
W zasadzie nigdy nie interesowałam się zbytnio życiem Edith Piaf ale, że lubię pogłębiać wiedzę o ciekawych ludziach...

Czytałam lepsze biografie, również te fabularyzowane. Autorka we wstępie nie ukrywa, że jest wielką admiratorką Edith Piaf i stąd potrzeba, i pomysł na książkę. Przypuszczam, że ów podziw i admiracja nie pomogły a wręcz przeszkodziły w rzetelności przedstawienia pieśniarki jako fascynującej, niezwykłej Artystki. A na to Piaf zasługuje ze wszech miar.
Pozostaje niezaspokojony apetyt na piękną, prawdziwą, niefabularyzowaną opowieść o niepowtarzalnej pieśniarce, której głos..."ogromny, bezkresny, ochrypły i potężny, zarazem zwyczajny i jedyny(...)...ogarnia słuchacza, ściska mu boleśnie serce i każe przestać myśleć" (recenzja z 1935r. po pierwszym występie Edith Piaf)

Czytałam lepsze biografie, również te fabularyzowane. Autorka we wstępie nie ukrywa, że jest wielką admiratorką Edith Piaf i stąd potrzeba, i pomysł na książkę. Przypuszczam, że ów podziw i admiracja nie pomogły a wręcz przeszkodziły w rzetelności przedstawienia pieśniarki jako fascynującej, niezwykłej Artystki. A na to Piaf zasługuje ze wszech miar.
Pozostaje...

Dla autorki Edith Piaf jest idolką, największą pieśniarką. Napisała tę książkę aby oddać artystce hołd.
Sama książka nie jest może zachwycająco napisana, ma nietypową konstrukcję (po części składa się z fragmentów wspomnień o Edith, listów, recenzji a po części jest opowieścią, w której Joanna Rawik tworzy swoje dialogi a następnie wkłada je w usta Edith i bliskich jej osób),która nie do końca mnie przekonuje. Autorka chciała pokazać nam to, co dla Edith było najważniejsze, czyli jej potrzebę miłości i jej muzykę. Narracja niby prowadzona jest chronologicznie, ale nie w pełni satysfakcjonuje, bo niektóre momenty z jej życia są pokazana mgliście lub mało dokładnie. Zabrakło mi też Edith w samej Edith. Poznałam ją tutaj jako osobę trudną, kapryśną (zapewne taka przede wszystkim była),ale mam nadzieję, że miała też pozytywne cechy charakteru, że poza miłością i muzyką jeszcze coś dla niej się liczyło. Za dużo było jej kolejnych mężczyzn w tej książce. Wiem, wiem, miała ich jeszcze więcej, ale skupianie się tylko na jej kolejnych związkach i romansach sprawiło, że czytałam z coraz mniejszym zaangażowania, nazwiska jej wybrańców mi się mieszały, wszystko zaczęło mi się zlewać w jedną całość. Ale może tak właśnie wyglądało życie Edith, może to ją definiowało jako osobę, może poszukiwanie miłości i jej destrukcyjne związki ją napędzały, były siłą jej jestestwa (oczywiście poza muzyką)? Na szczęście autorka nie zapomina o Edith jako gwieździe piosenki, być może jest tego w tej książce za mało, ale mimo wszystko po skończeniu lektury w naszej głowie wciąż słychać jej wspaniały śpiew...

Dla autorki Edith Piaf jest idolką, największą pieśniarką. Napisała tę książkę aby oddać artystce hołd.
Sama książka nie jest może zachwycająco napisana, ma nietypową konstrukcję (po części składa się z fragmentów wspomnień o Edith, listów, recenzji a po części jest opowieścią, w której Joanna Rawik tworzy swoje dialogi a następnie wkłada je w usta Edith i bliskich jej...

Piękna opowieść o cudownej artystce, jaką niewątpliwie była Edith Piaf... Teraz gdy słucham jej piosenek, wiem w jakich okolicznościach powstały i co czuła śpiewając je. Polecam.

Piękna opowieść o cudownej artystce, jaką niewątpliwie była Edith Piaf... Teraz gdy słucham jej piosenek, wiem w jakich okolicznościach powstały i co czuła śpiewając je. Polecam.

Znacznie bardziej cenię sobie autobiografie, więc ta książka przede wszystkim dostarczyła mi wiedzy o tym, że Edith takową popełniła.
Ale lektury Ptaka smutnego stulecia nie żałuję, bowiem, jak gdzieś przeczytałam jest to "biografia zbeletryzowana", poza tym Edith nie o wszystkim mogła napisać, a także Joanna Rawik wiele poczynań artystki zanalizowała, raczej subiektywnie, o co bywa trudno w autobiografiach. Wierzę
zatem, że książka ta jest subiektywnym spojrzeniem na życie najsłynniejszej pieśniarki Francji.
To całe zbeletryzowanie sprawia, że książkę czyta się przyjemnie, niemal właśnie jak zwykłą powieść, ale też postać Edith Piaf jest na tyle barwna, że sama by się "obroniła", ciężko byłoby powiedzieć, że jej życie było nudne. Ciekawe było zaznaczanie jaka piosenka była pisana
w danym momencie życia Edith, podane były przydatne informacje, zwłaszcza podczas słuchania utworów Edith.
Ktoś tutaj polecał tę książkę jako dobrą biografię Piaf. Przed przeczytaniem nie miałam żadnego pojęcia o Edith, dlatego ze swojej strony mogę jedynie powiedzieć, że dobrze się ją czytało, dlatego polecam jeśli ktoś jest zainteresowany życiem najsłynniejszego wróbelka Francji.
A sama postaram się przeczytać Ma vie, autobiografię Edith Piaf.

Znacznie bardziej cenię sobie autobiografie, więc ta książka przede wszystkim dostarczyła mi wiedzy o tym, że Edith takową popełniła.
Ale lektury Ptaka smutnego stulecia nie żałuję, bowiem, jak gdzieś przeczytałam jest to "biografia zbeletryzowana", poza tym Edith nie o wszystkim mogła napisać, a także Joanna Rawik wiele poczynań artystki zanalizowała, raczej subiektywnie,...

Przeczytałam, niestety nie z zapartym tchem. Niby wszystko jest jak trzeba, tekst przeplata się co jakiś czas z recenzjami z występów, wywiadami z przyjaciółmi Piaf, artykułami z francuskich gazet, nawet fragmentami biografii Piaf 'Ma vie'. Wszystko to jest ciekawe, ale mimo całego mojego uwielbienia dla małego wróbelka Paryża, książka jako taka mnie nie zachwyciła.

Przeczytałam, niestety nie z zapartym tchem. Niby wszystko jest jak trzeba, tekst przeplata się co jakiś czas z recenzjami z występów, wywiadami z przyjaciółmi Piaf, artykułami z francuskich gazet, nawet fragmentami biografii Piaf 'Ma vie'. Wszystko to jest ciekawe, ale mimo całego mojego uwielbienia dla małego wróbelka Paryża, książka jako taka mnie nie zachwyciła.

„Ptak smutnego stulecia. Edith Piaf” Joanna Rawik

Joanna Rawik (czyli Joanna Gronkowska, urodzona w 1934 roku) to dziennikarka, aktorka i piosenkarka pochodzenia rumuńskiego. Pseudonim przyjęła pod wpływem lektury książki Ericha Marii Remarque'a. Karierę rozwijała w latach sześćdziesiątych, m.in. nagrywała płyty i grała w filmach i serialach. Aktualnie jest wykładowcą historii piosenki francuskiej w Szkole Wyższej im. Pawła Włodkowica w Płocku. Książka „Ptak smutnego stulecia. Edith Piaf” to kolejna pozycja biograficzna w jej dorobku literackim dotycząca tej francuskiej piosenkarki.
Autorka przedstawia w swojej książce biografię Edith Piaf, koncentrując się na anegdotach związanych z Francuzką. Poznajemy Edith Piaf od podszewki – zarówno jej życie artystyczne, jak i to prywatne, uczuciowe i rodzinne. Wydawać by się mogło, że na temat Piaf już wszystko zostało powiedziane i napisane, a jednak książkę Joanny Rawik czyta się z zapartym tchem, patrząc na jej bohaterkę zupełnie z innej perspektywy, niż przy lekturze innych jej biografii. Odkrywamy Edith Piaf na nowo i jest to naprawdę ciekawa przygoda. Jak napisała w epilogu Joanna Rawik: „Książka ta jest skromnym hołdem dla Artystki, która nauczyła mnie, że życie i sztuka to jedno”. To prawda – dla Piaf było to jedno i to samo.
„Ptak smutnego stulecia...” opatrzony jest ciekawymi, archiwalnymi zdjęciami artystki i jej bliskich. Są wisienką na torcie, jakim jest ta książka. Torcie, którym można się delektować godzinami lub połknąć go w całości i oblizać palce z lukru. Rzadko zdarza się tak perfekcyjnie napisana biografia, która nie nudzi, a wręcz przeciwnie, pobudza nasze rozgrzane tegorocznymi upałami umysły. To idealna lektura nie tylko dla fanów Edith Piaf, ale i dla każdego, kto chce poznać bliżej jedną z najciekawszych postaci XX wieku. Ja w każdym razie nie żałuję tego bliskiego spotkania z Edith Piaf...

„Ptak smutnego stulecia. Edith Piaf” Joanna Rawik

Joanna Rawik (czyli Joanna Gronkowska, urodzona w 1934 roku) to dziennikarka, aktorka i piosenkarka pochodzenia rumuńskiego. Pseudonim przyjęła pod wpływem lektury książki Ericha Marii Remarque'a. Karierę rozwijała w latach sześćdziesiątych, m.in. nagrywała płyty i grała w filmach i serialach. Aktualnie jest wykładowcą...

Książka Joanny Rawik jest zbeletryzowaną biografią 'wróbelka Paryża', jak mówiono o Edith Piaf. Autorka, sama śpiewająca i triumfująca swojego czasu na festiwalach w Opolu i w Sopocie, dała tu wyraz swojej fascynacji piosenką francuską, a Piaf w szczególności.

Siłą rzeczy większość książki zajmuje opis kariery Edith (zwanej przez przyjaciół Didi),od występów na ulicy po coraz większe i ważniejsze sale koncertowe świata. Są recenzje prasowe, relacje z prób, nagrań i recitali, wywiady, kwiaty i autografy, zachwyt publiczności i krytyków. Ale ta biografia to, przede wszystkim, próba opisania i zrozumienia nie tylko Piaf-artystki, ale też Piaf-kobiety.

A sporo tu do zrozumienia...

Edith Piaf ukończyła tylko jedną klasę szkoły powszechnej, a czytywała namiętnie Platona i pisała bez błędów ortograficznych. Nie przystąpiła do Pierwszej Komunii (zaniedbał to ojciec, wędrowny akrobata),a była bardzo religijna, choć na swój sposób. Miała wyjątkowy talent i wyjątkowo trudny charakter - kapryśna, wymagająca, despotyczna, nawet okrutna i ... genialna. Całe jej życie naznaczone było bólem, rozpaczą i poszukiwaniem miłości. Urodzona, dosłownie, na paryskim bruku, porzucona przez matkę, wychowana na ulicy i przez ulicę, nie zaznała miłości w dzieciństwie, więc w dorosłym życiu rzucała się bez zahamowań w ramiona kolejnych mężczyzn, a dla jednego z nich porzuciła swoją dwuletnią córeczkę.

Tak naprawdę kochała tylko jeden raz, miłością jej życia był Marcel Cerdan, mistrz świata w boksie, z którym spędziła dwa najszczęśliwsze lata swojego życia (chociaż miał on żonę i dzieci). Po jego śmierci w wypadku lotniczym, życie Edith to już tylko jeden ciąg narkotyczno-alkoholowy, przerywany kolejnymi odwykami, romansami i małżeństwami. Ciężkie wypadki samochodowe (w sumie cztery) pozostawiły po sobie ogromne bóle stawów, uśmierzane zastrzykami z morfiny i, do poprzednich uzależnień Piaf, doszło kolejne. Wyniszczenie organizmu było tak duże, że lekarze interpretujący jej (anonimowe) wyniki badań, dopytywali czy ta osoba aby jeszcze żyje. Paradoksalnie wszystkie te lata były również ukoronowaniem kariery Edith Piaf. Zapełniała do ostatniego miejsca największe sale koncertowe, tłumy piały z zachwytu, nie wiedząc nawet, że oglądają oto powolny upadek 'anioła', że oto zatrzymuje się 'serce Francji', bo tak również nazywano Edith Piaf.

Dużym plusem tej biografii jest język - stonowany, intymny, empatyczny. Autorka pozwala nam odwiedzić wszystkie miejsca, w których żyła czy bywała wielka artystka. Od domu publicznego jej babci, całego w pluszach i atłasach, poprzez obskurne podwórka, zaułki i nędzne mieszkanka, zadymione knajpki i hałaśliwe kabarety, po wielkie sale koncertowe i luksusowe apartamenty. Możemy zajrzeć do kuchni, jadalni, szafy, łazienki i sypialni. Możemy zobaczyć, posłuchać, dotknąć, posmakować, choć niekoniecznie zrozumieć.

Cóż, Edith Piaf nie miała "la vie en rose"*, jej życie było smutne, rozpaczliwe nawet, choć fascynujące. A opisane z taką wrażliwością przez Joannę Rawik, staje się historią wciągającą jak rewelacyjna powieść.
Polecam:)



* "życie na różowo"

Książka Joanny Rawik jest zbeletryzowaną biografią 'wróbelka Paryża', jak mówiono o Edith Piaf. Autorka, sama śpiewająca i triumfująca swojego czasu na festiwalach w Opolu i w Sopocie, dała tu wyraz swojej fascynacji piosenką francuską, a Piaf w szczególności.

Siłą rzeczy większość książki zajmuje opis kariery Edith (zwanej przez przyjaciół Didi),od występów na ulicy po...