Kilka tygodni temu przeczytałam wspaniałą książkę Sharon Kay Penman „When Christ and His Saints Slept”. Kiedy zaczęłam czytać „Filary ziemi” , nie miałam pojęcia, jak bardzo powieść Penman wpłynie na odbiór powieści Folletta, uzupełni i wzbogaci, ułatwi zrozumienie skomplikowanych i przerażających czasów Anarchii. A czasy były rzeczywiście trudne i niespokojne. Przeciągająca się wojna o sukcesję między Matyldą a Stefanem sprzyjała bezkarności i samowoli możnych panów, którzy pozwalali sobie na gwałt, rabunek, bezlitosne wyzyskiwanie podległych im ludzi. Natura też nie sprzyjała zwykłym ludziom. Nieurodzaj, a w konsekwencji głód sprzyjał kradzieżom, rozbojom. W lasach ukrywało się coraz więcej banitów, których desperację niełatwo było opanować.

Penman skupiła się w swojej książce przede wszystkim na starciach między dwoma stronnictwami politycznymi. W „Filarach ziemi” walka Stefana i Matyldy, potem konflikt między Henrykiem II a Thomasem Becketem jest przede wszystkim tłem dla losów bohaterów związanych z budową katedry w Kingsbridge. Tłem oczywiście bardzo ważnym, bo wywierającym wpływ na ich życie. Żadna z dotychczas przeczytanych przeze mnie powieści historycznych nie opisała w tak przekonujący i porywający sposób życia codziennego ludzi – kupców, murarzy, chłopów, mnichów, biskupów. Pokazała, jak wyglądały średniowieczne miasta, zamki, trakty. Pierwszy raz zdołałam się wczuć w atmosferę, miałam wrażenie, jakbym była naocznym świadkiem wydarzeń będących udziałem bohaterów - tak bardzo "Filary ziemi" działają na wyobraźnię. Za to daję ogromny plus autorowi. Drugi ogromny plus daję za wspaniałe, plastyczne opisy katedry budowanej w Kingsbridge.

„Filary ziemi” są fantastyczną powieścią o pasji, jej realizacji przez ciężką pracę, poświęceniu siebie dla innych, o walce dobra ze złem, o pokorze i odwadze, zemście i namiętności. Jest to również powieść o wielkiej miłości. Wprawdzie czarne typy są tu mocno przerysowane, wręcz karykaturalne, ale ich obecność dodaje powieści smaczku. Na szczęście pozytywne postaci są bardziej prawdziwe, z wadami i niedoskonałościami, czego najlepszym przykładem jest przeor Philip.

Książka wciągająca, z gatunku tych, w których należy przeczytać jeszcze jeden rozdział i jeszcze jeden, bo ciekawość zżera, co będzie się działo dalej. Jest bardzo długa, więc przyjemności starczy na kilka wieczorów. Nie jestem zachwycona tłumaczeniem (albo korektą)– dopatrzyłam się kilku błędów językowych i czasem, niestety, tłumaczenie „zgrzytało”.

Kilka tygodni temu przeczytałam wspaniałą książkę Sharon Kay Penman „When Christ and His Saints Slept”. Kiedy zaczęłam czytać „Filary ziemi” , nie miałam pojęcia, jak bardzo powieść Penman wpłynie na odbiór powieści Folletta, uzupełni i wzbogaci, ułatwi zrozumienie skomplikowanych i przerażających czasów Anarchii. A czasy były rzeczywiście trudne i niespokojne....