Ciekawy byłem tego autora, wybrałem jednak niewłaściwą książkę, nie ma w niej narracji, nie ma w niej dialogów. Są rozmyślania. Autor wydał Palomara na szczycie swej popularności, więc wychodził z założenia że wszyscy już są zaznajomieni z innymi jego dziełami. A to niestety w moim akurat wypadku nieprawda. Myślę że to dobrze że napisał książkę na luzie, jakby dla własnej przyjemności. W wielu z tych rozdzialików znalazłem trochę swoich własnych przemyśleń, inne natomiast męczyły mnie i nie mogłem ich zrozumieć. Nie to że muszę koniecznie od razu wszystko zrozumieć. Podobały mi się natomiast autoironia i poczucie humoru. Książka jest dla osób czytających wolno i cierpliwie, ci odniosą największą satysfakcję. Sam język wydawał mi się nieco archaiczny, choć nie jestem w stanie zdefiniować co spowodowało u mnie taką reakcję.

Ciekawy byłem tego autora, wybrałem jednak niewłaściwą książkę, nie ma w niej narracji, nie ma w niej dialogów. Są rozmyślania. Autor wydał Palomara na szczycie swej popularności, więc wychodził z założenia że wszyscy już są zaznajomieni z innymi jego dziełami. A to niestety w moim akurat wypadku nieprawda. Myślę że to dobrze że napisał książkę na luzie, jakby dla własnej...