Huna czyli pseudo szamańska ściema
Niby wszystko pięknie i ładnie. Starożytni Kahunowie, Trzy Ja i trochę pseudopsychologicznej gadaniny.
Problem w tym, że HUNA nie jest i nigdy nie była w żaden sposób związana z Hawajami,
ani z szamanizmem(choć S.K. King uparcie twierdzi, że tak).

Swego czasu interesowałem się tym kierunkiem radosnego New Age'u.
Po pewnym okresie namiętnych praktyk z winy swojej wrodzonej tendencji do grzebania i rozkminiania wszystkiego
zacząłem się interesować pierwotnymi wierzeniami Hawajczyków(wraz z innymi ludami Polinezji).
Otóż pierwsze moje zdziwienie nastąpiło w momencie, kiedy dowiedziałem się,
że wbrew słowom pseudo-ezo-szamana Serge'a Kahili Kinga na Hawajach(i w całej Polinezji)
nie istniały w ogóle praktyki szamańskie sensu stricte.

Podobnie jak w krajach Afryki Subsaharyjskiej na wyspach Polinezji panowały kulty opętań.
Kulty opętań różnią się od szamanizmu.Przede wszystkim nie ma tam szamańskich podróży.
Nie ma władania i rozkazywania duchom. Nie ma praktyk łączonych przez współczesną naukę z szamanizmem.
W polinezyjskich kultach opętań czarownik po prostu siadał w chronionym miejscu, wzywał Bóstwo,
Bóstwo go opętywało i samo dokonywało zmian w rzeczywistości bez udziału opętanego.

Na temat prawdziwych praktyk duchowych Polinezyjczyków polecam książkę Dr. Meredith Filihia
"Shamanism in Tonga"
(tytuł przewrotny, bo pani wyjaśnia, dlaczego praktyki polinezyjskie nie mają nic wspólnego z szamanizmem).


Co do Maxa Freedoma Longa i S.K. Kinga to są strasznymi oszustami.
Pali Jae Lee(szanowana postać wśród Hawajczyków, autorka wielu pozycji poświęconych kulturze Hawajów) w swojej książce "Ho'opono"(hawajska sztuce uzdrawiania) demaskuje chyba najlepiej malwersacje Longa.
Otóż M.F. Long przybył na Hawaje na 3-letni kontrakt jako nauczyciel.
Był okultystą z zamiłowania. Do tego wyznawał popularne w tym czasie poglądy psychologiczne Freuda
i jego podział na trzy Ja(ego, Id i superego).

Long nie mógł się dowiedzieć niczego o rodzimych praktykach Hawajczykow (białym nie chciano zdradzać niczego),
więc po powrocie z Hawajów uznał, że zrobi sobie własną wersję hawajskich wierzeń i wplecie w nią okultystyczne dyrdymaly,
plus podział Freuda.Wział więc słownik hawajsko-angielski i zaczął na siłę dobierać hawajskie słowa do wymyślonych pojęć.

Kiedy skończył swoją książkę i przesłał ją Charlesowi Kennowi
(uważanemu przez hawajską społeczność za Kahunę - znawcę rodzimych wierzeń,
prywatnie swojemu przyjacielowi)
ten go zbeształ, że to co napisał nie ma nic wspólnego z religią hawajską.

Long odpisał mu, że "i tak nikt nie będzie wiedział"
i zaczął tworzyć swoją sektę na kontynencie amerykańskim wmawiając ludziom,
że zrekonstruował szamanizm hawajski tylko na podstawie języka !!!

Uczył o Trzech Ja, nadając im sztuczne określenia z języka hawajskiego.
Imiona Trzech Bogów z panteonu hawajskiego Ku, Lono i Kane
przywłaszczył na określenie Niższego, Średniego i Wyższego Ja.

Potem S.K. King dołączył do tego 7 zasad Huny z równie bzdurnym odniesieniem do hawajskich słów
które były tak naprawdę powtórzeniem zasad sformułowanych przez okultystkę i lucyferiankę
Bławatską jeszcze w XIX w.

Serge rozpropagował Hunę na cały Świat. Pomogło mu w tym kłamstwo,
jakoby był inicjowany przez hawajskich wujków jako Szaman
(praktyki Kupuna są martwe co najmniej od połowy XIX w.,
a dzisiaj najstarsi Hawajczycy nie znają nikogo, kto by sie tym zajmował).
Dziwne to być inicjowanym na szamana w kulturze, która szamanizmu nie znała.

No i wymyślił sobie z tyłka ten znak "Oko Kanaloa", który nie dość, ze nie jest hawajski
to jeszcze nie działa w żaden sposób
(Chyba, ze go zasilisz własną energią i intencją.
Wtedy jednak można sobie równie dobrze naenergetyzować papier toaletowy.Też zadziała)

Jesli ktoś nie chce czytać tych mądrych książek etnograficznych, a chce się przekonać ile hawajskości jest w Hunie
niech wpisze w google "Huna is not Hawaiian", albo wejdzie na profil http://www.facebook.com/AboutHuna
i poczyta sobie co rdzenni Hawajczycy sądzą o Hunie i oszustach M.F.L. oraz S.K.K."



Przy okazji chciałbym gorąco podziękować wszystkim polskim wydawcom
którzy wydali u siebie książki o "hawajskiej" Hunie
(zamiast wydać jedną konkretną np Dr. Meredith Filihia)
dając nam jasny przekaz że mają nas za kompletnych idiotów.

Huna czyli pseudo szamańska ściema
Niby wszystko pięknie i ładnie. Starożytni Kahunowie, Trzy Ja i trochę pseudopsychologicznej gadaniny.
Problem w tym, że HUNA nie jest i nigdy nie była w żaden sposób związana z Hawajami,
ani z szamanizmem(choć S.K. King uparcie twierdzi, że tak).

Swego czasu interesowałem się tym kierunkiem radosnego New Age'u.
Po pewnym okresie...

Chciałabym przedstawić książkę, która jest dla każdego, kto pragnie w swoim życiu (lub sobie samym) zmiany, ale nie wie jak to zrobić. To również książka dla tych, którzy czegoś takiego nie czują, ale przeczytanie „Huny” mogłoby podarować im nowe, być może ciekawe spojrzenie na świat, nas samych i naszą rzeczywistość. Lub rzeczywistość każdej pojedynczej jednostki.

Huna jest starodawną hawajską wiedzą, która uczy żyć i osiągać to, czego się pragnie, w każdej dziedzinie. Może brzmi dla niektórych jak bajka, ale jest jak najbardziej prawdziwe. Huna uczy, że nie ma ograniczeń, a wszelka moc pochodzi z wnętrza. My sami jesteśmy sprawcami swojej rzeczywistości, tego co nas spotyka, tego co mamy, jacy jesteśmy. Życie jest tylko zbiorem odbić naszych myśli i wewnętrznego nastawienia. To my decydujemy, jak zareagować na dane wydarzenie i ile ładunku emocjonalnego w siebie przyjmiemy. A co za tym idzie, jaki łańcuch zdarzeń i reakcji z tego wyniknie.

To piękna książka. Podczas czytania czerpałam z niej wiele radości, odczuwałam niesamowity spokój, czasami również ekscytację. Bo wykonałam jakąś technikę i to zadziałało. Bo to, o czym pisze autor wielokrotnie występowało w moim życiu, tylko nie zawsze to dostrzegałam. Bo świadomość wzięcia zupełnej odpowiedzialności za swój los jest jednocześnie ciężka i fascynująca. Bo już nie można się zdawać na ślepy los, karmę, szczęście czy pecha. Spotyka nas to, czym sami jesteśmy.

Książka w dodatku jest napisana bardzo przystępnie. Niby jest poradnikiem, ale jednocześnie nie. Czytałam jak powieść, a uwierzcie, to dla mnie ogromne osiągnięcie i świadczy o książce. Zwykle poradniki i inne tego typu niemożliwie mnie męczą. Można też sporo się dowiedzieć o samych Hawajach, mentalności Hawajczyków i łyknąć nieco ich języka, który kojarzy mi się z czymś ciepłym, dobrym i delikatnym.

Ogromnie polecam, czy to zdecydujecie się skorzystać z wiedzy autora, czy potraktować „Hunę” jako jedną z ciekawostek świata.

Chciałabym przedstawić książkę, która jest dla każdego, kto pragnie w swoim życiu (lub sobie samym) zmiany, ale nie wie jak to zrobić. To również książka dla tych, którzy czegoś takiego nie czują, ale przeczytanie „Huny” mogłoby podarować im nowe, być może ciekawe spojrzenie na świat, nas samych i naszą rzeczywistość. Lub rzeczywistość każdej pojedynczej jednostki.

Huna...

"Hunę" podarowałam mojej mamie, jako prezent urodzinowy. Jest to jej ulubiona książka, z którą od dłuższego czasu praktycznie się nie rozstaje. Przyznam, że mama nie miała wcześniej żadnej specjalnej wiedzy o Hunie, ale dzięki temu praktycznemu podręcznikowi nauczyła się bardzo wiele.

"Hunę" podarowałam mojej mamie, jako prezent urodzinowy. Jest to jej ulubiona książka, z którą od dłuższego czasu praktycznie się nie rozstaje. Przyznam, że mama nie miała wcześniej żadnej specjalnej wiedzy o Hunie, ale dzięki temu praktycznemu podręcznikowi nauczyła się bardzo wiele.