Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Historia jest ciekawa, ale co tu dużo mówić, wyjątkowo słabo napisana. Całość bardziej przypomina mi rozbudowany scenariusz filmowy, niż taką prawdziwą powieść, która wciąga i angażuje wyobraźnię. Akcja jest oczywiście wartka, aczkolwiek bohaterowie niemiłosiernie wręcz płascy. Że nie wspomnę o dość drewnianych dialogach oraz niedoróbkach, jak choćby "nieodłączny sokół" głównego bohatera towarzyszący mu podczas karkołomnych przygód. Tego ptaszyska praktycznie rzecz biorąc nie ma i prawie w ogóle nie odgrywa on żadnej roli, tylko autor od czasu do czasu przypomina o jego obecności, wtrącając tak sobie ni z gruszki ni z pietruszki zdanie w rodzaju "obok leciał jak zawsze nieodłączny sokół Hours". Kaszana. :)

Historia jest ciekawa, ale co tu dużo mówić, wyjątkowo słabo napisana. Całość bardziej przypomina mi rozbudowany scenariusz filmowy, niż taką prawdziwą powieść, która wciąga i angażuje wyobraźnię. Akcja jest oczywiście wartka, aczkolwiek bohaterowie niemiłosiernie wręcz płascy. Że nie wspomnę o dość drewnianych dialogach oraz niedoróbkach, jak choćby "nieodłączny sokół"...

Być może powinnam opisywać każdy tom trylogii osobno, lecz nauczona innymi przypadkami, wiedziałam, że zanim da się naprawdę obiektywnie ocenić takie dzieło, należy zapoznać się ze wszystkimi książkami wchodzącymi w jego skład. Tak też uczyniłam, a więc recenzja niniejsza jest sumą wrażeń z chwil spędzonych nad lekturą „Więźnia”, „Bramą Wezyra” oraz „Rycerza z Alcantary”, co łącznie dało mi 1676 stron Historii przez duże H.

Zacznijmy od tego, że trylogia Adalida to gratka dla miłośników historii, oraz pasjonatów hiszpańskiej kultury – cała reszta czytelników raczej tego dzieła nie doceni i prawie na pewno nie przebrnie przez pierwszy tom. Na szczęście dla autora, ponad 300 000 sprzedanych egzemplarzy na całym świecie, świadczy jednak o tym, że jednych i drugich nie brakuje, zatem warto było podjąć się napisania takiej książki. A Jesús Sánchez Adalid wykonał iście benedyktyńską robotę. Przygotowując się do pisania powieści posiłkował się bardzo wieloma źródłami historycznymi dotyczącymi szesnastowiecznej Hiszpanii, od jej kultury i obyczajowości, po politykę międzynarodową i militarną. Źródła oraz objaśnienia naturalnie można znaleźć na końcu każdej książki. Dzięki tejże monumentalnej pracy, czytelnik przenosi się w czasie, by stać się współuczestnikiem oraz obserwatorem życia różnych warstw społecznych epoki ostatnich lat panowania Karola V, a następnie jego syna, następcy tronu Filipa II.

Jeśli przebrniecie przez pierwszy tom powieści, a nie ukrywam, że miejscami jest trudny i nudny, bo obyczajowy do bólu, to następne książki wynagrodzą wytrwałość. W kolejnych odsłonach powieść zyskuje niezwykle interesującą fabułę, oraz akcję, która nie raz zaskoczy i wciągnie w swój wir – wszystko jak zawsze osadzone w konkretnych realiach historycznych.

Być może powinnam opisywać każdy tom trylogii osobno, lecz nauczona innymi przypadkami, wiedziałam, że zanim da się naprawdę obiektywnie ocenić takie dzieło, należy zapoznać się ze wszystkimi książkami wchodzącymi w jego skład. Tak też uczyniłam, a więc recenzja niniejsza jest sumą wrażeń z chwil spędzonych nad lekturą „Więźnia”, „Bramą Wezyra” oraz „Rycerza z Alcantary”,...

Biblia umarłych to kawał dobrej lektury. Już dość dawno żadna powieść nie sprawiła, że kończąc rozdział miałam dreszczyk – Tomowi Knoxowi się udało! W książce sporo jest autentycznych smaczków, oraz bardzo sugestywnych scen, które sprawiają, że włos się jeży na głowie, a ciekawość sięga zenitu.

Książkę warto przeczytać z bardzo wielu powodów. Jest świetnie napisanym thrillerem, ale też nie żadnym tam lekkim czytadłem, o którym łatwo zapomnimy.

Znakomita większość akcji toczy się w egzotycznej Azji Południowo Wschodniej – Kambodża, Laos, Tajlandia. Taki ciekawy pomysł osadzenia akcji to jedno, ale realizacja to coś zupełnie innego, lecz muszę przyznać, że autor poradził sobie z zadaniem perfekcyjnie. Każda sceneria została odmalowana bardzo realistycznie. Śledząc losy bohaterów – fotoreportera Jake’a oraz Chemdy, Kambodżanki pracującej dla ONZ – odbywamy niesamowitą podróż po azjatyckich dżunglach, wioskach, miastach i miasteczkach. Warto wiedzieć, że Tom Konx odwiedził osobiście większość miejsc, o których pisze w swojej książce. Był tam, jadł smażone pająki i inne obleśne przysmaki azjatyckiej kuchni. Na własne oczy widział Równinę Dzbanów, Angkor Wat, wszechobecne pozostałości po wojnie i wiele innych rzeczy, o których mowa w tej powieści. Fotografie z wyprawy można obejrzeć na jego stronie, do czego gorąco zachęcam: http://www.tomknoxbooks.com/bible-of-the-dead/bible-of-the-dead-laos/

Już na początku powieści dowiadujemy się, iż Czerwoni Khmerzy mieli osobliwą obsesję na punkcie Równiny Dzbanów w Laosie – dzbany to wielkie starożytne naczynia, w których znajdują się ludzkie czaszki. Ot, archeologiczna ciekawostka. A jednak, w 1976 roku, Czerwoni Khmerzy, wspierani przez Chińczyków, czegoś tam usilnie poszukiwali. Z jakiego powodu tak ich to miejsce fascynowało? Co chcieli znaleźć? Chemda jako że sama jest Kambodżanką, z osobistych względów chce poznać prawdę o tajemnicach Czerwonych Khmerów i ich zbrodniach. Towarzyszący jej Jake po trosze ucieka przed samym sobą, po trosze szuka szansy na ciekawy reportaż. Odkrywając wraz z nimi zagadkę Równiny Dzbanów, poznajemy krwawą historię terroru Czewonych Khmerów, oraz oczami bohaterów oglądamy piętno, jakie odcisnął po sobie ten najokrutniejszy komunistyczny reżim jaki kiedykolwiek istniał. Aż trudno to sobie wyobrazić. Zamknięto wówczas szkoły, szpitale i fabryki, zlikwidowano banki i pieniądz, zdelegalizowano religię, zlikwidowano własność prywatną. Ludność miast przesiedlono przemocą na tereny wiejskie do tzw. kolektywnych gospodarstw rolnych, które w praktyce były obozami pracy przymusowej. Miasta dosłownie opustoszały! Czerwoni Khmerzy mordowali ludzi bez opamiętania, nastało prawdziwe piekło. Nie oszczędzali nikogo, szczególnie fachowców i intelektualistów – zabijano nawet za sam fakt posiadania okularów i zbyt delikatnych dłoni, nie mówiąc już o umiejętności czytania. Większość źródeł podaje, że liczba ofiar Czerwonych Khmerów jest absolutnie rekordowa w skali świata. Nikt nie zna dokładnych danych, lecz przyjmuje się, że liczba zamordowanych, zmarłych z głodu i chorób osób sięgnęła 25% całej populacji Kambodży.

Oczywiście obok masowych egzekucji i tortur, przeprowadzano również różne pseudomedyczne eksperymenty na ludziach. To też stało się trzonem powieści „Biblia umarłych” , lecz by nie zepsuć przyjemności czytania, nie zdradzę na czym się one tak dokładnie opierały i co stało się ich celem…

Powieść sama w sobie oczywiście stanowi fikcję literacką, lecz autor bardzo wiele inspiracji czerpał z autentycznych źródeł historycznych i naukowych, oraz wspomnianej własnej wyprawy w głąb Azji. Ostrzegam: fabuła książki, jej bohaterowie oraz przemyślenia o naturze ludzkich uczuć (lub ich braku), bardzo głęboko zapadają w pamięć!

Biblia umarłych to kawał dobrej lektury. Już dość dawno żadna powieść nie sprawiła, że kończąc rozdział miałam dreszczyk – Tomowi Knoxowi się udało! W książce sporo jest autentycznych smaczków, oraz bardzo sugestywnych scen, które sprawiają, że włos się jeży na głowie, a ciekawość sięga zenitu.

Książkę warto przeczytać z bardzo wielu powodów. Jest świetnie napisanym...