Kontemplacyjna SCI- FI
Wielu ludzi niemalże z dumą twierdzi, że nigdy nie ogląda drugi raz tych samych filmów i nie wracają po raz kolejny do książek, które przeczytali kiedyś tam. Bo to stare, bo to nieświeże i nieatrakcyjne już, bo nowości jest tyle i do przodu trza iść…. A ja tak sobie myślę, że książki rzeczywiście pozostają takie same i treści w nich zawarte też, ale my, czytelnicy i czytacze namiętni jak każdy człowiek, zmieniamy się z każdym dniem, miesiącem, rokiem, dekadą. Zmieniamy poglądy i sposób patrzenia na świat. Dojrzewamy lub dziecinniejemy, mądrzejemy lub głupiejemy, albo wszystko naraz w proporcjach nierównych, co spotyka moją osobę, jak sądzę. Sięgając powtórnie po wielu latach po tę samą książkę znajdziemy w niej to, czego nie byliśmy w stanie odczytać wcześniej, zaczynamy rozumieć treści niezrozumiałe kiedyś. Oczywiście nie dotyczy to wszystkich książek, ale jedynie tych wyjątkowych. Jedną z nich jest niewątpliwie „W dół, do ziemi” Roberta Silverberga z 1970.
Akcja tej krótkiej powieści rozgrywa się w bliżej niekreślonej, ale z pewnością dość dalekiej przyszłości, kiedy to ludzkość kolonizuje nadające się do tego planety. Jedną z nich jest Belzegor zwana również światem Holmana. Mieszkańcy planety, czyli niezwykle podobne do ziemskich słoni nildory i humanoidalne, olbrzymie sulidory były wykorzystywane przez lata jak zwierzęta przez ziemskie korporacje dopóki nie zorientowano się, że oba gatunki są inteligentne i mają własne języki, kulturę, religię. Na Belzegor nałożono kwarantannę i oddano ją we władanie obu dominujących gatunków. Akcja powieści rozpoczyna się w momencie gdy po latach na planetę powraca były pracownik korporacji – Edmund Gundersen, pchany tam nostalgią, wyrzutami sumienia, ciekawością i wreszcie obsesją dotyczącą tajemniczego obrządku religijnego kultywowanego przez nildory. Zaczyna się wędrówka przez niegościnną, egzotyczną planetę. Prawdziwie męski Trek. Podczas tej podróży spotyka przyjaciół, współpracowników, kobiety z dawnych, kolonialnych czasów. Większość czasu spędza jednak z rdzennymi mieszkańcami Belzegora które towarzyszą mu od początku do końca jego drogi. Gundersen przechodzi prawdziwą duchową transformację obcując z inteligentnymi słoniami i ogromnymi, ponad trzymetrowymi człekokształtnymi z pyskami tapirów Sulidorami. Rasy które uważał za prymitywne ponieważ wyglądały jak zwierzęta i nie wytwarzały dóbr materialnych były duchowo o wiele bardziej rozwinięte niż rasa ludzka. Jego podróż, jak należało przewidywać kończy się cudowną przemianą i oświeceniem.
„W dół, do ziemi” jest również swoistym hołdem autora dla „Jądra ciemności” Josepha Conrada. Znajdziemy wiele podobieństw, zamierzonych i celowych, do tej klasycznej powieści.
Powieść Silverberga ma wszystko, co powinna mieć rasowa science-fiction. Odległą planetę, loty kosmiczne, wspaniale opisany inny świat, dziwne, obce cywilizacje.
Ma również przesłanie i zmusza do zadumy. Nad czym? Musisz sam przeczytać, a będziesz wiedział na pewno.
http://pijewoda.blog.pl/

Kontemplacyjna SCI- FI
Wielu ludzi niemalże z dumą twierdzi, że nigdy nie ogląda drugi raz tych samych filmów i nie wracają po raz kolejny do książek, które przeczytali kiedyś tam. Bo to stare, bo to nieświeże i nieatrakcyjne już, bo nowości jest tyle i do przodu trza iść…. A ja tak sobie myślę, że książki rzeczywiście pozostają takie same i treści w nich zawarte też, ale...