Książkę czytałam w oryginale, więc nie oceniam jakości tłumaczenia.
Powieść zaczyna się powoli, a skala niepokojących wydarzeń powoli rośnie. Od tajemniczego jeźdźca(który skojarzył mi się z Wichrowymi Wzgórzami), przez dziwne zachowanie szkolnych komputerów, do wypadku mamy. Zanim dotarłam do Nigdynigdy minęło 25% książki, ale nie byłam zniecierpliwiona, tylko zaintrygowana.
Chociaż uważam, że Odmieniec wywinął się tanim kosztem i powinno się go piec na wolnym ogniu. Bardzo nie lubię, kiedy ktoś w książkach krzywdzi zwierzęta.
Fabularnie, Żelazny Król jest bardzo podobny do filmu Labirynt. Meghan musi odnaleźć młodszego brata, porwanego przez fae, a potem wrócić do domu cała i zdrowa. W trakcie okazuje się, że w całej historii chodzi o coś więcej niż szestnastolatka i jej problemy, a powrót do domu może okazać się niemożliwy.
Wędrujemy zatem z Meghan po krainie Nigdynigdy poznając nowych bohaterów, przeżywając kolejne przygody, zgodnie z wytycznymi „Niezbędne elementy w powieści zawierającej sobie wróżki”. Kot-przewodnik? Jest. Książę na białym koniu? Załatwione. Zła królowa- macocha? Oczywiście. Przemiana w zwierzę, pobyt w pałacowej kuchni, bal? Tak, tak i tak.
A przy tym Meghan dzielnie stara się o pierwsze miejsce w konkursie na bohaterkę całkowicie pozbawioną instynktu samozachowawczego. Jeśli ktoś mówi jej, że ma czegoś nie robić, dajmy na to zwracać na siebie uwagę, kiedy gonią ją paskudne fae i się ukrywa, dziewczyna na pewno to zrobi. Tę postać ratuje przemiana jaką przechodzi, Meghan dojrzewa i na końcu Króla nie jest tą samą osobą co na początku. I determinacja by uratować brata.
Najlepsze w tej książce są: romans i budowa świata. Podoba mi się sposób w jaki Kagawa stara się uwspółcześnić fae, tchnąć ponownie życie w Szekspirowskich bohaterów. Skutek jest różny, Robin Goodfellow na pewno na tym zyskał, Tytania i Oberon niekoniecznie. Żelazne fae są ciekawe i oryginalne.
Bardzo często w powieściach tego typu, romans jest najnudniejszym i najbardziej nieprawdopodobnym aspektem. Tutaj mamy klasyczny trójkąt, ona i dwóch adoratorów. Którzy, na wielkiego Scotta, mają z sobą więcej wspólnego niż to, że podoba im się ta sama dziewczyna. Puk i Ash znają się od lat, a ich relacje są skomplikowane i wiarygodne. Dzięki temu nie jest nudno, a czytelnik nie jest skazany tylko na romans. W dodatku obaj nie tylko mówią o miłości, ale też udowadniają czynami, ile są w stanie poświęcić dla uczucia.
Polecam wszystkim, którzy szukają dobrej i lekkiej książki

Książkę czytałam w oryginale, więc nie oceniam jakości tłumaczenia.
Powieść zaczyna się powoli, a skala niepokojących wydarzeń powoli rośnie. Od tajemniczego jeźdźca(który skojarzył mi się z Wichrowymi Wzgórzami), przez dziwne zachowanie szkolnych komputerów, do wypadku mamy. Zanim dotarłam do Nigdynigdy minęło 25% książki, ale nie byłam zniecierpliwiona, tylko...