Mroczny, skrywający sekrety las, samotna zniszczona wiekiem wieża obserwacyjna, klasztor usytuowany na uboczu, niemalże w odosobnionym miejscu, chatki w większości o drewnianych konstrukcjach rozstawione pomiędzy wysokimi drzewami machającymi złowieszczo swoimi ramionami, jedna główna dróżka oraz wijące się pomiędzy budynkami jej rozwidlenia. I siatka rozciągnięta dokoła tej niewielkiej osady. Siatka, która mieszkańców wioski ma chronić przed Nieuświęconymi. Społeczność osady żyje według ściśle określonych reguł narzuconych przez dominujące Siostrzeństwo odgrywające w wiosce rolę wszechwiedzącego lidera. Na drugiej pozycji w hierarchii plasują się Strażnicy, których zadaniem jest obserwacja rejonów wokół siatki. Dopiero na ostatnim miejscu znajduje się społeczeństwo tej pełnej mroku osady. Wkroczyłam w ten świat pewnym krokiem, nieświadoma tego co przyniosą kolejne dni. Mroczna atmosfera panująca w osadzie, sztywne zasady Siostrzeństwa, Strażnicy wypatrujący za siatką wroga – Nieuświęconych wyzwalali we mnie strach, obawę przed nieznanym, ale jednocześnie powodowali niepohamowaną chęć odszyfrowania tajemnic ukrytych w murach klasztoru i odkrycia tego co oferuje nieodgadniony, gniewny las.

Osadnicy prowadzą swoje uporządkowane życie, poddają się codziennym obowiązkom, które nakreślają im niczym niezmącony rytm dnia. Spokój ten zostaje zakłócony, kiedy ogrodzenie chroniące przez Złem zostaje sforsowane, a miasteczko zaatakowane i zniszczone przez Nieuświęconych. Tylko kilkorgu osadnikom udaje się znaleźć drogę ucieczki. Drogę, która jest dla nich niekończącą się niewiadomą. Drogę, która prowadzi w głąb czarnego, okrutnego lasu. Szłam za nimi. Nie była to łatwa wędrówka. Krew, śmierć, pożary, potwory i wizja kończącego się życia paraliżowały mnie, a jednak nieposkromiona żądza odkrycia prawdy o lesie i marzeniach były silniejsze niż rosnący we mnie niepokój.

Carrie Ryan należą się ogromne brawa. W swoim debiucie stworzyła świat przepełniony wachlarzem emocji uwalniających się w skrajnych sytuacjach. Samotność, ból i cierpienie, a obok nich miłość i ukojenie jakie bohaterowie odnajdywali w ukochanej osobie. Autorka doskonale tworzy napięcie, które dzięki nieprzewidywalnym i nieszablonowym wydarzeniom wzmagają się z każdą kolejną kartką powieści. Co więcej, Carrie Ryan obdarowuje czytelnika możliwością odczuwania tych emocji. Jesteśmy w środku lasu, w którym zza każdego drzewa czyhają na nas ostre pazury Nieuświęconych. Ogarnia nas przerażenie, czujemy ból łamanej kości, trzask palących się drew, rześkie krople deszczu spadające na twarz, a nawet krew spływającą po ramieniu.

Konstrukcja powieści nie jest zawiła ani skomplikowana. Pierwszoosobowa narracja okraszona płynnym, przystępnym językiem tworzy przyjemną w czytaniu lekturę. Dzięki tzw. konkretnemu narratorowi, którym w „Lesie zębów i rąk” jest Mary poznajemy wydarzenia jej oczami, wnikamy w głąb jej świadomości, śledzimy jej przemyślenia i odbieramy jej emocje. Dialogi pomiędzy postaciami nie są zawiłe. Narracja Carrie Ryan oczarowała mnie od pierwszego akapitu. Perfekcyjnie dobrane słowa i frazy gwarantują przyjemność czytania lektury. Newralgicznym narzędziem stosowanym przez pisarkę są drobiazgowo opisywane odczucia zapadające głęboko w pamięć. Na tym właśnie skoncentrowała się autorka – na wykreowaniu obrazu nasiąkniętego emocjami.

Na uwagę niewątpliwie zasługuje główna bohaterka powieści – Mary. Pozornie skromna, posłuszna i niewinna dziewczyna w obliczu strachu i zbliżającego się niebezpieczeństwa przeradza się w silną, odważną, gotową na poświęcenia stanowczą osobą. Okazuje się, że Mary ma sztywno określony cel w życiu, do którego za wszelką cenę dąży. Pragnie zobaczyć Ocean znany jedynie z opowiadań matki. Chce poczuć jego słony smak i zobaczyć niekończącą się wodę. Niewinne marzenie, wizja innego świata, która stopniowo wzbudzała zainteresowanie Mary zaczyna najpierw przeradzać się w jedyny życiowy cel dziewczyny, aż w końcu staje się jej obsesją. Przesłanie jest jednak piękne – należy dążyć do osiągnięcia szczęścia, do spełnienia marzeń, których ogromna siła buduje nadzieję i wiarę, a nade wszystko napędza do dalszych działań i nie pozwala zginąć w, czasami, smutnym, otaczającym nas rzeczywistym świecie.

„Las zębów i rąk” to nie tylko powieść o przerażającym, huczącym lesie i jego upiornych mieszkańcach. Nie brakuje tu trudnego wątku miłosnego. Musimy zmierzyć się z wyborami przed jakimi stoją bohaterowie, poznamy też smak zaufania, obowiązku i nadziei.

„Myślisz, że chcesz miłości, Mary. Myślisz, że to piękny dar, które wypełnia cię i czyni całością; nic więcej. Ale mylisz się. Miłość potrafi być okrutna i zła. Może stać się mrokiem i powodować najdotkliwszy ból. (...) Nie rozumiesz, że życie w tej wiosce nie polega na miłości, lecz na poświęceniu?”

„Las zębów i rąk" to książka, którą czyta się jednym tchem. Napięcie wykreowane przez autorkę zmusza czytelnika do nieprzerwanej wędrówki aż do ostatniej strony opowieści. Pragnienie poznania rozwiązania danej sytuacji jest tak ogromne, że nie sposób odłożyć powieść na półkę. Co więcej, rozszyfrowanie jednej tajemnicy nie oznacza wytchnienia od lektury, gdyż natychmiast pojawia się kolejny sekret. Następne wydarzenia zaskakują, a czytelnik nie jest w stanie przewidzieć, jak potoczy się dalsza akcja. Książka mnie porwała. Podobnie jak złowróżbny las okrążył głównych bohaterów tej apokaliptycznej powieści, tak i ona oplotła wokół mnie swoją sieć, z której nie mogłam wydostać się aż do jej ostatniej kartki.

http://czytadlatetiisheri.blogspot.com/

Mroczny, skrywający sekrety las, samotna zniszczona wiekiem wieża obserwacyjna, klasztor usytuowany na uboczu, niemalże w odosobnionym miejscu, chatki w większości o drewnianych konstrukcjach rozstawione pomiędzy wysokimi drzewami machającymi złowieszczo swoimi ramionami, jedna główna dróżka oraz wijące się pomiędzy budynkami jej rozwidlenia. I siatka rozciągnięta dokoła...