Nieoficjalna V część "Dziadów"
Pełni identyczną funkcję, co "Wesele": deprecjonuje polskie mity narodowe i rozlicza się z romantyczną przeszłością.

Nieoficjalna V część "Dziadów"
Pełni identyczną funkcję, co "Wesele": deprecjonuje polskie mity narodowe i rozlicza się z romantyczną przeszłością.

Genialne, ale fragmentarycznie, nie jako całość, gdyż jest to dramat bez działania.

Genialne, ale fragmentarycznie, nie jako całość, gdyż jest to dramat bez działania.

Początkowo byłam negatywnie nastawiona do tego dramatu. Nigdy nie byłam fanką "Dziadów", a po zapewnieniach z każdej strony, że lektura jest trudna, nie miałam nawet ochoty po nią sięgać. Oczywiście "Wyzwolenie" było zupełnie niezrozumiałe, ale bawiłam się świetnie. Gdyby ktoś mnie poprosił o definicję polskości, pokazałabym mu to dzieło Wyspiańskiego. Cały romantyzm na jednej scenie doprawiony polską husarią – majstersztyk. Świetnym zabiegiem było również wprowadzenie akcji, która działa się poza obrębem trzech aktów. Dzięki temu granica między tym, co realne a przedstawieniem teatralnym zacierała się i końcowo odbiorca pozostawał z sieczką w mózgu. Bardzo polecam!

Początkowo byłam negatywnie nastawiona do tego dramatu. Nigdy nie byłam fanką "Dziadów", a po zapewnieniach z każdej strony, że lektura jest trudna, nie miałam nawet ochoty po nią sięgać. Oczywiście "Wyzwolenie" było zupełnie niezrozumiałe, ale bawiłam się świetnie. Gdyby ktoś mnie poprosił o definicję polskości, pokazałabym mu to dzieło Wyspiańskiego. Cały romantyzm na...

Wspaniały dramat, doniosły. Bardzo mnie zaciekawił.

Wspaniały dramat, doniosły. Bardzo mnie zaciekawił.

„Wyzwolin ten doczeka dnia, kto własną mocą wyzwolony” –to od zawsze najważniejszy dla mnie cytat z tego arcydzieła, być może ważniejszego nawet niż „Wesele”.

To iście modernistyczna dekonstrukcja polskiego romantyzmu - tego odwiecznego przekleństwa, które nas ogranicza, nakazując powtarzanie tych samych gestów – bo nawet nie postaw przecież - w całkowicie odmiennych sytuacjach.

Czy z tej niewoli – najgorszej, bo naszej własnej, samorzutnej – kiedykolwiek się wyzwolimy? Myślę, że wątpię. Zwłaszcza, że obecna władza wzięła dosłownie prześmiewcze słowa Mistrza: „O Boże, wielki Boże, ty nie znasz nas Polaków; ty nie wiesz, czym być może straż polska u twych znaków”. No i jest Straż Pana – z przeproszeniem – Bąkiewicza.

Za to dosłownie realizowane jest wezwanie postaci dramatu, zwanej nomen omen - Przodownikiem: „Nie patrzmy poza nasz stół, nie patrzmy; jeno braterskie sprzęgnijmy ręce i krzyczmy, krzyczmy: Polska!"

No i krzyczą, krzyczą ile tylko mogą. Nie wiadomo jak długo jeszcze…….

„Wyzwolin ten doczeka dnia, kto własną mocą wyzwolony” –to od zawsze najważniejszy dla mnie cytat z tego arcydzieła, być może ważniejszego nawet niż „Wesele”.

To iście modernistyczna dekonstrukcja polskiego romantyzmu - tego odwiecznego przekleństwa, które nas ogranicza, nakazując powtarzanie tych samych gestów – bo nawet nie postaw przecież - w całkowicie odmiennych...

Wyspiański żegna się z ideałami romantyzmu., bezwzględnie i z przytupem. Plus dylematy Mickiewiczowskiego Konrada w nowym młodopolskim ubiorze. Dla wytrwałych

Wyspiański żegna się z ideałami romantyzmu., bezwzględnie i z przytupem. Plus dylematy Mickiewiczowskiego Konrada w nowym młodopolskim ubiorze. Dla wytrwałych

Konrad czuje na sobie obowiązek wyzwolenia narodu polskiego spod okupacji.

Konrad czuje na sobie obowiązek wyzwolenia narodu polskiego spod okupacji.

Bardzo nie lubiłam Wyspiańskiego w czasach szkolnych, zmorą było dla mnie przerabianie "Wesela", jeszcze gorszym koszmarem pojawienie się tegoż na maturze z języka polskiego.
Postanowiłam dać mu jeszcze jedną szansę. Niczego nie żałuję.
Duch narodu, prawda poezji, miłość do ojczyzny, tragizm bólu egzystencjonalnego. Wszystko, co lubię.
I odbiór był o wiele przyjemniejszy, niż "Wesela". Może dlatego, że trochę dojrzałam, a może przez samą specyfikę "Wyzwolenia". W każdym razie, przekonałam się, że warto dawać drugie, czytelnicze szanse i że nie taki straszny Wyspiański jak go malują ;)

Bardzo nie lubiłam Wyspiańskiego w czasach szkolnych, zmorą było dla mnie przerabianie "Wesela", jeszcze gorszym koszmarem pojawienie się tegoż na maturze z języka polskiego.
Postanowiłam dać mu jeszcze jedną szansę. Niczego nie żałuję.
Duch narodu, prawda poezji, miłość do ojczyzny, tragizm bólu egzystencjonalnego. Wszystko, co lubię.
I odbiór był o wiele...

nigdy nie było mi po drodze z Wyspiańskim, mimo to nie można nie docenić tego, jak dobitnie pokazuje romantyzm w najgorszym wydaniu, który cechuje polską mentalność. momentami czytało się dosyć ciężko, tekst wymaga skupienia i, co ważniejsze, znajomości kanonu: Mickiewicza, Słowackiego. bez wiedzy na temat tropów i dzieł romantyków bardzo ciężko jest wyczuć intencje autora.

nigdy nie było mi po drodze z Wyspiańskim, mimo to nie można nie docenić tego, jak dobitnie pokazuje romantyzm w najgorszym wydaniu, który cechuje polską mentalność. momentami czytało się dosyć ciężko, tekst wymaga skupienia i, co ważniejsze, znajomości kanonu: Mickiewicza, Słowackiego. bez wiedzy na temat tropów i dzieł romantyków bardzo ciężko jest wyczuć intencje autora.

Nie będę się kreować na znawcę wielkiej literatury: niewiele zrozumiałam. Wyspiański odleciał w kierunku "Dziadów" Mickiewicza i z wyżyn artystycznego natchnienia roztacza podobną aurę tekstu pisanego pod wpływem czegoś mocnego.

Nie będę się kreować na znawcę wielkiej literatury: niewiele zrozumiałam. Wyspiański odleciał w kierunku "Dziadów" Mickiewicza i z wyżyn artystycznego natchnienia roztacza podobną aurę tekstu pisanego pod wpływem czegoś mocnego.