Wesele

Przechwyciłam go i uciekałam jak zaczadzona.

Akurat jak mieszkałam w Krakowie, zaczęli projektować niby świat Wyspiańskiego.

#cozwamiludziska!

W Nowym Testamencie też chyba jest coś jakby "prorok u siebie ma przekichane".
Psia jucha!


Jak jeszcze co mądrzejsi nie zabrali na chatę witraża Stworzenia to migusiem!... Bez otoczenia, ofc...



Musi poczekać na przeczytanie.

Przechwyciłam go i uciekałam jak zaczadzona.

Akurat jak mieszkałam w Krakowie, zaczęli projektować niby świat Wyspiańskiego.

#cozwamiludziska!

W Nowym Testamencie też chyba jest coś jakby "prorok u siebie ma przekichane".
Psia jucha!


Jak jeszcze co mądrzejsi nie zabrali na chatę witraża Stworzenia to migusiem!... Bez otoczenia, ofc...



Musi poczekać na...

Wesele, ach wesele! I to nie byle jakie, gdyż gośćmi są również duchy

Do dramatu Wyspiańskiego podchodziłam trochę jak do kolczastego jeża. Z wielu źródeł słyszałam, że trudny w odbiorze, że nudny, że niezrozumiały... Wyższa konieczność ( można czytać jako sprawdzian z treści lektury ) sprawiła, że książkę trzeba było przeczytać, czy się tego chciało, czy nie.

Przyznam szczerze, że na początku nie wiedziałam, o co Autorowi chodzi. Mamy tytułowe wesele — wiejskie wartości, obrzędy i zwyczaje ścierają się z tymi miejskimi. I tak czytamy o tym, że ludzie mieszkający na wsi na pewno nie wiedzą nic o polityce, a plony można siać w listopadzie, gdyż nic nie stoi na przeszkodzie. Obie grupy ludzi tylko z pozoru dobrze bawią się na weselu — tak naprawdę w ogóle się nie rozumieją i nie dogadują, ale to już wiedzieliśmy, nic nowego — prawda? Dla urozmaicenia pojawiają się więc duchy — zjawy mocno symboliczne, gdyż w pewnym sensie podobne do bohaterów, z którymi rozmawiają.

Niełatwy dramat w trzech aktach musiałam przeczytać dwukrotnie, aby coś z niego wynieść. Pierwszy z nich nie był problemem — rodzaj komedii obyczajowej, w pełni realistycznej, w której poznajemy bohaterów, czytał się dobrze, ale kolejne mocno symboliczne i wizyjne nie były łatwe do zrozumienia. Liczne odwołania i symbole z jednej strony utrudniały odbiór, ale z drugiej go urozmaicały.

Bardzo ciekawą była dla mnie geneza utworu. Autor przyglądał się prawdziwemu weselu poety Lucjana Rydla z Jadwigą Mikołajczykówną w podkrakowskiej wsi Bronowice i na tej podstawie napisał dramat. Na pierwszych plakatach były nawet prawdziwe imiona i nazwiska, ale to nie spodobało się samym bohaterom, więc Wyspiański zmuszony był do zmiany swojej koncepcji. Nie zmienia to faktu, że z dużym prawdopodobieństwem możemy określić, kim były pierwowzory postaci, o których obecnie czytamy.

Książka to dramat, czyta się więc bardzo szybko. Długie akty podzielone na wiele scen nie nudzą, ale też do końca mnie nie porwały. Jeśli chodzi o Wyspiańskiego, zostanę chyba jednak przy obrazach, które dużo bardziej do mnie przemawiają. Mimo wszystko to klasyka, z którą zdecydowanie warto, a może nawet trzeba się zapoznać.

Wesele, ach wesele! I to nie byle jakie, gdyż gośćmi są również duchy

Do dramatu Wyspiańskiego podchodziłam trochę jak do kolczastego jeża. Z wielu źródeł słyszałam, że trudny w odbiorze, że nudny, że niezrozumiały... Wyższa konieczność ( można czytać jako sprawdzian z treści lektury ) sprawiła, że książkę trzeba było przeczytać, czy się tego chciało, czy nie.

Przyznam...

Podział na role niszczy fabułę. Nic ta książka nie wniosła nie ma ona sensu nie da się nic zrozumieć z niej. Nie polecam.

Podział na role niszczy fabułę. Nic ta książka nie wniosła nie ma ona sensu nie da się nic zrozumieć z niej. Nie polecam.

Hej wesele, hej wesele tańcowało! :) Książka jest ciekawym podsumowanie panującej w tym okresie mody w Małopolsce. Aby ją w pełni zrozumieć potrzebna jest znajomość szerszego kontekstu historycznego. Jak na lekturę szkolną, solidne 6.

Hej wesele, hej wesele tańcowało! :) Książka jest ciekawym podsumowanie panującej w tym okresie mody w Małopolsce. Aby ją w pełni zrozumieć potrzebna jest znajomość szerszego kontekstu historycznego. Jak na lekturę szkolną, solidne 6.

Moja ulubiona klasyka. Lekka i przyjemna.

Moja ulubiona klasyka. Lekka i przyjemna.

Ciekawa, a w niektórych momentach nawet zabawna.

Ciekawa, a w niektórych momentach nawet zabawna.

Ogólnie nie jestem fanką dramatów, prywatnie w ogóle ich nie czytam, no ale że szkoła tę książkę narzuciła, to musiałam się za nią wziąć.

Dramaty mają tę pozytywną cechę, że czyta się je szybko i są chude (przynajmniej ja z samymi chudymi miałam do czynienia). A ponieważ w poprzednim półroczu czytałam same grube lektury, była to miła odskocznia.

Z kolei wydaje mi się, że powieści są bardziej zrozumiałe. Tekst pisany prozą jest prostszy w czytaniu i więcej się z niego wynosi. Tymczasem w dramacie występuje język bardziej poetycki, pojawia się dużo przenośni, przez co trzeba się mocno skupić i analizować prawie każde zdanie, a czasem nawet to nie przynosi skutku.

Jeśli chodzi stricte o "Wesele", myślę, że w zrozumieniu nie jest najgorsze. Pamiętam, że jak czytałam "Dziady cz. III", to byłam kompletnie załamana. Nawet nie miałam ochoty tego czytać. Przez "Wesele" przebrnęłam o wiele łatwiej. Trochę problemów było z mową chłopską, ale tak nie wyglądało to źle.

Książka zaczęła mi się szczególnie podobać w momencie, kiedy ukazała się pierwsza zjawa. Uwielbiam takie klimaty tajemniczości w utworach, dlatego czytałam tę część ze szczególnym zainteresowaniem. Do gustu przypadł mi też koniec dramatu, który również był utrzymany w takiej atmosferze.

Warto wspomnieć także o tym, że "Wesele" ma bardzo treściwe, choć smutne, przesłanie narodowe.

Ogólnie, zaczynając czytać tę lekturę, spodziewałam się czegoś o wiele gorszego, lecz "Wesele" to jedna z przyjemniejszych książek narzuconych przez szkołę.

Ogólnie nie jestem fanką dramatów, prywatnie w ogóle ich nie czytam, no ale że szkoła tę książkę narzuciła, to musiałam się za nią wziąć.

Dramaty mają tę pozytywną cechę, że czyta się je szybko i są chude (przynajmniej ja z samymi chudymi miałam do czynienia). A ponieważ w poprzednim półroczu czytałam same grube lektury, była to miła odskocznia.

Z kolei wydaje mi się, że...

Trzeba być wybitnym bałwanem, żeby się lubować takim gó*wnie. Jest tyle wspaniałych szkolnych lektur, a w przygotowaniu do matury wymuszają znajomość takiego dna! Mnóstwo świetnych dzieł literackich wyszło z kanonu lektur, ale nie my Polacy uwielbiamy się lubować w relacji kilku typów, którzy zachowują się jakby nieźle przyćpali, z czego jeden ewidentnie ma coś związanego ze schorzeniem umysłowym. Chociaż teraz to może być aktualne, z uwagi na to, że większość młodzieży jest zwolennikami dopalaczy, zatem lektura ta jest dla nich idealna. Z pewnością zrozumieją tekst, bo przecież kolokwialnie mówiąc "pijany pijanego zrozumie". Ministerstwo edukacji to się naprawdę powinno puknąć w głowę. Ręce opadają w tym pustym jak bęben kraju.

Trzeba być wybitnym bałwanem, żeby się lubować takim gó*wnie. Jest tyle wspaniałych szkolnych lektur, a w przygotowaniu do matury wymuszają znajomość takiego dna! Mnóstwo świetnych dzieł literackich wyszło z kanonu lektur, ale nie my Polacy uwielbiamy się lubować w relacji kilku typów, którzy zachowują się jakby nieźle przyćpali, z czego jeden ewidentnie ma coś związanego...

Czytałam lepsze lektury szkolne

Czytałam lepsze lektury szkolne

Jedna z przyjemniejszych lektur

Jedna z przyjemniejszych lektur