Właściwie sporo czasu minęło zanim sięgnęłam po tę książkę, dużo wcześniej zachwycając się już barwną ekranizacją życia tej fascynującej kobiety - Fridy Kahlo. Powieść Barbary Mujica czyta się niezwykle szybko, lecz zarazem jest to książka niebanalna. Jak w spowiedź wczytujemy się w wyznania Cristiny, młodszej siostry Fridy, której miejsce było na drugim planie. Pierwsze skrzypce zawsze grała Frida, najpiękniejsza, najzdolniejsza, najulubieńsza. Cesarzowa Frida. Fakty z życia artystki, połączone w smakowity sposób z literacką fikcją oddziałują na wyobraźnię, której i tak wystarczające figle płatała sama postać ekstrawaganckiej malarki. Cristina nie tylko wylewa siostrzane żale, ale opisuje walkę z chorobą, liczne komplikacje, a wszystko to sprowadzało się do głównego tematu - związku Fridy z wielkim Riverą, jej mentorem i dwukrotnym mężem. Chyba jedynym mężczyzną, którego kochała tak naprawdę, nawet pomimo tego, że spełniał się łóżkowo poza własną sypialnią. Akceptowała jego wybujałe życie erotyczne, liczne kobiety, liczyła na przyrzeczoną sobie lojalność. Ich toksyczny związek był źródłem zarówno cierpień, jak i inspiracji, bo właśnie w najcięższym dla niego okresie namalowała najlepsze ze swoich obrazów. Frida i Diego nie potrafili bez siebie żyć, pomimo ran, które sobie zadawali, jedno czerpało z drugiego. Frida zaskakuje na każdym kroku. Wąsik? Zrośnięte brwi? Barwny strój czy cięty język? Na pewno nie muszę jej przedstawiać, zaś wy koniecznie musicie ją poznać.

Właściwie sporo czasu minęło zanim sięgnęłam po tę książkę, dużo wcześniej zachwycając się już barwną ekranizacją życia tej fascynującej kobiety - Fridy Kahlo. Powieść Barbary Mujica czyta się niezwykle szybko, lecz zarazem jest to książka niebanalna. Jak w spowiedź wczytujemy się w wyznania Cristiny, młodszej siostry Fridy, której miejsce było na drugim planie. Pierwsze...