Gdyby nie to, że miałam tę książkę jako lekturę, być może nigdy bym się z nią nie spotkała. Albo nie zainteresowałaby mnie aż tak, by po nią sięgnąć. W poprzedniej klasie również mieliśmy książkę Krystyny Siesickiej w spisie lektur. Była to książka "Ludzie jak wiatr" i to właśnie ona była moim pierwszym spotkaniem z tą autorką, czytało się dość przyjemnie i tyle. Dopiero "Zapałka na zakręcie" sprawiła, że zapragnęłam sięgnąć po inne książki Siesickiej.

Przeczytałam ją praktycznie rzecz biorąc przez jeden wieczór.

Co sprawiło, że tak mi się spodobała? Lekkość pióra autorki, oraz oczywiście a jak inaczej - perypetie bohaterów w niej przedstawionych. Spodobała mi się historia Mady (zdrobnienie od Magdalena) i Marcina, którzy na początku byli w stosunku do siebie niechętni, szczególnie Mada. Czyta się bardzo szybko i przyjemnie. Ja przeczytałam ją w jeden wieczór. Jedyne co mi się średnio w niej podobało to zakończenie. Jest to największy minus tej historii i chociaż jest druga część nic ona nie zmienia.
Drugą częścią jest "Pejzaż Sentymentalny". Gdy wypożyczałam go z biblioteki miałam nadzieję na dalszy ciąg ale się rozczarowałam, bo okazało się, że pomimo tego iż spotkałam się w niej z Madą i Marcinem, Siesicka podarowała nam zupełnie inną historię a mianowicie historię ich dzieci. Jednak w tym przypadku, również dość miło się czytało. Dodam jeszcze, że powstała trzecia część. Chociaż nie jestem pewna czy można nazwać tę książkę kontynuacją. Po przeczytaniu pejzażu nie bardzo miałam na nią ochotę, ale jednak ciekawość zwyciężyła. Myślałam: "A nuż będzie lepsza od pejzażu." Nie miałam pojęcia jak bardzo się myliłam! Trzecia część czyli "Zatrzymaj echem" jest jeszcze bardziej odległa od "Zapałki...". Pani Krystyna sprzedała nam zupełnie inną opowieść, do której tylko dalekie tło stanowią wydarzenia z "Zapałki na zakręcie". Na dodatek dla mnie była ona mówiąc krótko: nudna i wymuszona.

Pozostaje tylko kiedyś wrócić razem z Madą i Marcinem do Osady i początku ich znajomości. Bo chociaż niby z dalszych części dowiedziałam się co z nimi było dalej to odnoszę takie wrażenie jakby było to wymyślone przez jakiegoś fana (szczególnie "Zatrzymaj Echo").

Gdyby nie to, że miałam tę książkę jako lekturę, być może nigdy bym się z nią nie spotkała. Albo nie zainteresowałaby mnie aż tak, by po nią sięgnąć. W poprzedniej klasie również mieliśmy książkę Krystyny Siesickiej w spisie lektur. Była to książka "Ludzie jak wiatr" i to właśnie ona była moim pierwszym spotkaniem z tą autorką, czytało się dość przyjemnie i tyle. Dopiero...