Nic dziwnego, że "Boska komedia" weszła do klasyki literatury, gdyż poza wiekami, które ją uszlachetniały jako cenne źródło historyczne, jest również wspaniałym popisem kunsztu literackiego. Czytało mi się z ogromną przyjemnością i lekkością, choć maniera rozbudowanych porównań, przewijająca się co najmniej raz w każdej pieśni, stała się w końcu zbyt monotonna. No i całość ma niestety swoją bardzo zasadniczą wadę - Raj. Po niesamowitych rozwiązaniach Piekła i Czyśćca odniosłam wrażenie, że w Raju Dantemu skończyły się już pomysły, albo obmyślił wielki finał i nad resztą nie chciało mu się już pracować. Stąd jest potwornie nudny, każdy krąg wygląda niemal tak samo, a jedyną treścią są wywody filozoficzno-teologiczne. Wciąż jednak Dante jest w stanie zachwycać czytelnika swoją wyobraźnią, która pozwoliła mu wykreować wszystkie trzy światy, oraz jego wiedzą z zakresu historii, polityki, a zwłaszcza astronomii. Nie będę go potępiać za dużą dozę prywaty i subiektywności w osądach nad sobie współczesnymi, bo prywatne stanowiska poety tylko dodatkowo ubarwiają w pewien sposób wielkie zagadnienia religii. Zresztą w sprawie monarchii sama podzielam stanowisko Dantego, dzięki czemu wiele jego osądów z łatwością mogłam zrozumieć.

Nic dziwnego, że "Boska komedia" weszła do klasyki literatury, gdyż poza wiekami, które ją uszlachetniały jako cenne źródło historyczne, jest również wspaniałym popisem kunsztu literackiego. Czytało mi się z ogromną przyjemnością i lekkością, choć maniera rozbudowanych porównań, przewijająca się co najmniej raz w każdej pieśni, stała się w końcu zbyt monotonna. No i całość...