Podkomisarz Maciejewski nie jest bohaterem, którego można darzyć sympatią. Owszem w pracy jest znakomity, taki policyjny pies, co jak zwęszy trop, to już nie odpuszcza. Jednakże po pracy to pijak, menel, człowiek bez większych zainteresowań. A i zmiłowanie do bylejakości nie może wzbudzać zaufania. Przy tym jest wszakże, po swojemu, porządnym człowiekiem. Może to i dobrze, bo to nie jest życiorys na glinę „z przeszłością” i glinę z wyrzutami moralnymi. Takich w powieściach na pęczki.
Maciejewski w powieści Wrońskiego dominuje, ale jest też wiele miejsca na inne postacie dramatu. To określenie chyba lepiej oddaje istotę „Kina Venus” niż nazwa: kryminał. Bo wszystko jest przewidywalne, bo szybko domyślamy się, kto za przestępstwami stoi, bo śledzimy tylko pracę policji, choć dowiadujemy się i o drugiej stronie barykady. Chyba jednak sam wątek przestępczy jest tu na dalszym planie, liczy się dochodzenie do prawdy.
Gdyby jednak tak oceniać książkę Wrońskiego, to mielibyśmy dość przeciętną powieść. Tymczasem wątków jest znacznie więcej, czytamy także o prasie, władzy lokalnej, wydarzeniach szeroko pojętej kultury – autor zadbał o koloryt lokalny, o wskazanie autentycznych wydarzeń, dziejących się w Lublinie. I to jest chyba główny, obok Maciejewskiego, bohater powieści. Wroński przedstawił Lublin lat trzydziestych bardzo obrazowo, naturalistycznie, bez ubarwiania, ale życzliwością. Czytelnik otrzymuje więc przy okazji także wgląd w świat, który już dawno nie istnieje – życia zwykłych ludzi prowincjonalnego miasta.
Jak na kryminał – powieść Wrońskiego jest więc dość przeciętna, jak na książkę o Lublinie dwudziestolecia międzywojennego, o życiu mieszkańców (biednych i mniej biednych, Polaków i Żydów), o problemach życiowych zwykłych ludzi i o przestępczości sporego miasta oraz pracy policji – powieść jest dobra.

Podkomisarz Maciejewski nie jest bohaterem, którego można darzyć sympatią. Owszem w pracy jest znakomity, taki policyjny pies, co jak zwęszy trop, to już nie odpuszcza. Jednakże po pracy to pijak, menel, człowiek bez większych zainteresowań. A i zmiłowanie do bylejakości nie może wzbudzać zaufania. Przy tym jest wszakże, po swojemu, porządnym człowiekiem. Może to i dobrze,...