Zanim profesor Kirke stał się znanym uczonym i zaprosił do swojego domu rodzeństwo Pevensie, był zwykłym londyńskim chłopcem Digorym Kirke. Razem z ciężko chorą matką mieszkał u wuja i ciotki. Pewnego dnia Digory i jego przyjaciółka Pola dowiadują się, że wuj Andrzej para się magią. Co więcej, mężczyzna wysyła Polę do równoległej krainy. Digory rusza na pomoc koleżance, nie zdając sobie sprawy, że doprowadzi w ten sposób do stworzenia Narnii.

,,Siostrzeniec czarodzieja” jest prequelem ,,Lwa, czarownicy i starej szafy” i właściwie można by go było czytać jako pierwszą część cyklu, ja jednak uważam, że lepiej zrobić to w kolejności sugerowanej przez Lewisa, ponieważ ta część wyjaśnia naprawdę sporo tajemnic z poprzednich tomów. W porównaniu z resztą serii ,,Siostrzeniec czarodzieja” wypada naprawdę bardzo dobrze, dzieje się tu sporo, główni bohaterowie są sympatyczni, mamy tu trochę humoru i trochę wzruszeń. Polubiłam Digory’ego i Polę, zła czarownica Jadis była interesującym czarnym charakterem, a wuj Andrzej, którego teoretycznie powinnam nie lubić, swoim zachowaniem powodował uśmiech na mojej twarzy. Zabrakło mi jedynie jakiejś wyrazistej postaci fantastycznej, w typie Ryczypiska czy Błotosmętka.

Podobnie jak w innych częściach występują tu silne nawiązania chrześcijańskie, może nawet większe niż w poprzednich tomach(a może uważam tak, ponieważ przeczytałam tą część przed Wielkanocą). Opis stworzenia Narnii jest prawie żywcem wyjęty z Biblii, podobnie jak niektóre kwestie Aslana. Czarownica Jadis pełni tu rolę diabła, a jej rozmowa z Digorym w ogrodzie bardzo przypomina kuszenie Ewy. Lewis bardzo mocno nawołuje tu do postępowania zgodnie z założeniami chrześcijaństwa i po prostu bycia dobrym, wypełniającym obowiązki człowiekiem. Pojawia się tu również aluzja do II wojny światowej. Wydaje mi się, że musiała ona wywrzeć duży wpływ na pisarza.

Jeśli chodzi o nawiązania biblijne, mam jeden problem z Aslanem, który, jak wiadomo, jest narnijskim odpowiednikiem Jezusa. A problem polega na tym, że Aslan zdaje się stawiać wyraźną granicę między sobą a tzw. Synami Adama i Córkami Ewy czyli ludźmi – troszczy się o nich, kocha, ale nie jest jednym z nich. Tymczasem cała idea Jezusa(niezależnie od tego czy jest się osobą wierzącą) polega na tym, że Jezus jest Bogiem, ale jest też człowiekiem. Jest podobny do nas we wszystkim oprócz grzechu. Aslan zawsze jest mistrzem ludzi, ich opiekunem i przewodnikiem, natomiast Jezus jest jednym z nich(nas), jest synem, przyjacielem. Można powiedzieć, że Lewis tworząc Aslana jako odpowiednika Jezusa, uczynił go ,,wyższym” niż sam Jezus… Tylko, że przez to Aslan wydaje się bardziej obcy i daleki.

Ostatecznie ,,Siostrzeniec czarodzieja” okazał się być jedną z fajniejszych części Narnii. Jest to jedyna część cyklu, którą mam na własność i jedna z trzech, którą czytałam już wcześniej. Wtedy podobała mi się trochę bardziej, ale teraz też było dobrze.

,, Kiedy rzeczy źle się mają, to zwykle mają się coraz gorzej przez jakiś czas, ale kiedy wreszcie zdarzy się coś dobrego, można się spodziewać, że sytuacja będzie się coraz bardziej poprawiać.”

Zanim profesor Kirke stał się znanym uczonym i zaprosił do swojego domu rodzeństwo Pevensie, był zwykłym londyńskim chłopcem Digorym Kirke. Razem z ciężko chorą matką mieszkał u wuja i ciotki. Pewnego dnia Digory i jego przyjaciółka Pola dowiadują się, że wuj Andrzej para się magią. Co więcej, mężczyzna wysyła Polę do równoległej krainy. Digory rusza na pomoc koleżance, nie...