Tego tomu nie posiadam, lecz treść znam z innych. Ocena jest średnią.

„Psy się nie mylą” jeden z lepszych, opisałam przy „Harpunie Czarnego Piotra”, poznałam je z tamtej książki.

„Człowiek na czworakach” czyli „Przypadek szalonego profesora” Trudne do oceny. Jakby Dr Jekyll i Mr Hyde. Wspomniany naukowiec pracuje nad eliksirem młodości, który wypróbowuje na sobie, skutki są opłakane ...

„Garbus” W zamkniętym pokoju zginął pułkownik Barclay, miał rozbitą głowę. Na kanapie leżała jego żona, straciwszy przytomność. Drzwi były zamknięte od wewnątrz, klucz zaginął, duże okno było uchylone. Na jego twarzy widać wielki przestrach. Holmes uznaje, że oficer padając rozbił głowę o kominek, co więcej upadł już martwy. Co było przyczyną przestrachu ?
- Przez okno ktoś wszedł i następnie nim wyszedł. Musiał mieć ze sobą zwierzę. Miało małe łapki - mówi detektyw.
- Pies - rzekł Watson.
- Widziałeś kiedyś, żeby pies wspiął się po zasłonie? Znalazłem ślady świadczące o tym, że to stworzenie tak właśnie zrobiło.
- To może małpa?
- Ale to nie są ślady małpy.
- W takim razie cóż to takiego mogło być?
- Żadne stworzenie, które dobrze znam. Próbowałem je zrekonstruować na podstawie pomiarów. Oto cztery odciśnięte ślady stworzenia, które stało nieruchomo. Jak widzisz, odległość między przednią a tylną łapą wynosi nie mniej niż piętnaście cali. Jeśli dodamy do tego długość szyi i głowy, okaże się, że stworzenie miało niewiele mniej niż dwie stopy, prawdopodobnie nawet więcej, o ile posiadało ogon. Teraz jednak spójrz na drugi wynik moich pomiarów. Tutaj zwierzę było w ruchu, i długość jego kroku wynosi zaledwie trzy cale, a to wskazuje na długie ciało z bardzo krótkimi nogami.
Ten kawałek trochę mnie rozbawił, chociaż reszta jest raczej przykra. Ze śladów Sherlock więcej wyczytał o zwierzątku niż o człowieku. Zdradzę, że była to mangusta.

„Tragiczny romans” czyli „Willa o Trzech Daszkach” Dziwne i przykre. Holmes ma właśnie zająć się sprawą tej willi, gdy do jego mieszkania wpada czarnoskóry bokser i próbuje go zastraszyć. Detektyw oczywiście zastraszyć się nie dał, postraszył z kolei intruza. Willę zamierza ktoś nabyć wraz z całym wyposażeniem. Sherlock odkrywa, kto się za tym kryje, lecz jego zwycięstwo wygląda połowicznie.

„Sześć popiersi Napoleona” Dobre. W Londynie grasuje przestępca rozbijający kolejne popiersia cesarza. Rozwiązania domyśliłam się jeszcze przed zakończeniem, o czym już raz pisałam, zatem teraz nie zdradzam zakończenia.

„Tajemnicza lokatorka” Holmes rozmawia z kobietą, ukrywającą twarz za woalką. Została ongiś poraniona przez lwa, gdy pracowała w cyrku. Chce popełnić samobójstwo, detektyw odwodzi ją od tego. Odniosła obrażenia, gdy zginął jej mąż, jednak nie był to wypadek ...

„Wyblakłe oblicze” Opowieść atypowa, gdyż opowiadana przez samego Holmesa, podobnie jak w „Tajemnicy lwiej grzywy”. Fanom i fankom pomysł ten się nie spodobał i w kolejnych przygodach Watson musiał powrócić, bardzo słusznie. Jest zagadka, brak przestępstwa. Raczej słabe, choć z dobrym zakończeniem.

„Przygoda w Cooper Beeches” Opisałam to przy „Harpunie Czarnego Piotra”, poznałam to z tamtej książki. Jakby dobre.

„Tajemnica złotego pince-nez” Sekretarz badacza starych rękopisów, profesora Corama, został zabity w jego gabinecie. Zginął od noża do otwierania listów, według pokojówki zdołał powiedzieć:
- Profesorze, to była ona ...
W rękach ściskał złote binokle. Sherlock wydedukował z nich wygląd zabójczyni. Profesor z lekceważeniem traktuje zeznanie pokojówki, jego zdaniem było to samobójstwo. Oczywiście kłamie, lecz dlaczego?

Tego tomu nie posiadam, lecz treść znam z innych. Ocena jest średnią.

„Psy się nie mylą” jeden z lepszych, opisałam przy „Harpunie Czarnego Piotra”, poznałam je z tamtej książki.

„Człowiek na czworakach” czyli „Przypadek szalonego profesora” Trudne do oceny. Jakby Dr Jekyll i Mr Hyde. Wspomniany naukowiec pracuje nad eliksirem młodości, który wypróbowuje na sobie, skutki...

Dobra stara klasyka, sprawdzony wzór, jak ciepłe wysłużone kapcie przed kominkiem. Najlepiej postępować jak podczas jedzenia cukierków z likierem, by się nie przejadły: powoli dawkować, smakować i czytać po jednym opowiadaniu. Czytane ciągiem, trochę nużą przewidywalnością i sztampą.

Dobra stara klasyka, sprawdzony wzór, jak ciepłe wysłużone kapcie przed kominkiem. Najlepiej postępować jak podczas jedzenia cukierków z likierem, by się nie przejadły: powoli dawkować, smakować i czytać po jednym opowiadaniu. Czytane ciągiem, trochę nużą przewidywalnością i sztampą.