Ta historia z każdym kolejnym tomem robi się bardziej i bardziej irytująca. Coraz więcej sprzeczności, coraz częściej zaczynam zwracać na nie uwagę. Przede wszystkim opisana wielka miłość coraz bardziej wygląda mi na totalną bzdurę, bo jakże to, ledwie mąż traci żonę z oczu już podejrzewa ją o wszystko najgorsze, nie ufa jej za grosz, zresztą jak się okazuje słusznie, bo Katarzyna co kilka rozdziałów rzuca się na kolejnego mężczyznę i to facet musi bronić się przed tą cudzą żoną. Niesłabnące, mimo upływu lat, piękno głównej bohaterki jest widoczne tylko w strojach im bogatszych tym lepiej, dziwnym trafem w męskim przebraniu ta kobieta nikomu się nie podoba. I co chwila mamrocze lub tryska łzami. Wielki i szlachetny rycerz Arnold robi co chce, uważając, że on i jego rodzina stoją ponad prawem, w czym dzielnie popiera go Katarzyna, a już ostatnie rozdziały wręcz kipią tą „szlachetnością i prawym postępowaniem”. O ile pierwsze tomy oceniałam nawet nieźle ten wydaje się być na granicy porażki.

Ta historia z każdym kolejnym tomem robi się bardziej i bardziej irytująca. Coraz więcej sprzeczności, coraz częściej zaczynam zwracać na nie uwagę. Przede wszystkim opisana wielka miłość coraz bardziej wygląda mi na totalną bzdurę, bo jakże to, ledwie mąż traci żonę z oczu już podejrzewa ją o wszystko najgorsze, nie ufa jej za grosz, zresztą jak się okazuje słusznie, bo...