Główną osią i napędem akcji jest magia - i rzeczywiście, niczym w kociołku czarownicy, znajdziemy tu masę rozmaitości. Jest sam William Szekspir i klątwa wisząca rzekomo nad jego "szkocką tragedią", jest dziesiątkowana przez tajemniczego zabójcę niedobrana trupa teatralna, plotkarskie dzienniki i sekretne księgi z XVII wieku, wiccanizm i czarna magia, niebezpieczne wzgórze i zaginiony pierwotny manuskrypt "Makbeta", zawierający podobno opis prawdziwego obrzędu magicznego, usunięty później przez autora, wreszcie suknia obszywana tysiącami pancerzy żuków (bezprzykładne okrucieństwo), a nawet aztecki bóg Tezcatlipoca. I solidnie bulgoce w tym kociołku: jedni uciekają, drudzy ich tropią, by zaraz zmienić się rolami, trup się gęsto ściele, krew spływa z ołtarzy i konsekruje magiczne przedmioty, odkrywane są kolejne rewelacyjne dokumenty, rękopisy i listy, przez kilkadziesiąt stron na zmianę pojawiają się i znikają raz po raz tysiącletni nóż oraz pewna ciut irytująca piętnastolatka, tu szpiedzy, tam niespełniony reżyser, ówdzie badacze, kolekcjonerzy i niestrudzeni tropiciele tajemnic, wiedźmy rechoczą, dosłownie co kartka, to nowe niespodzianki, zmyślone rewelacje i zmiana w układzie sił. "W lewo! W prawo! Hasa! Hej! Buchaj, ogniu! Kotle, wrzej!"*

Efekt? Przesycenie i znużenie. Gdzieś w połowie książki zauważyłam, że właściwie już przestało mnie jakoś bardzo interesować, kto i czy w ogóle znajdzie ów bezcenny rękopis, jak potoczą się dalsze losy głównej bohaterki, czy zginie jeszcze ktoś z obsady planowanej inscenizacji "Makbeta" i czy porwana osoba doczeka się ratunku oraz kto kogo, kiedy, jak i dlaczego. Ostatnie 30-40 stron przeczytałam na siłę, żeby było, że skończyłam, ale zamiast okrzyku "Suuuuper!", było tylko westchnienie ulgi. Lubię sensację, nie gardzę nawet tą czysto rozrywkową spod znaku "zabili go, uciekł", czy tutaj bardziej "znaleźli go, zaginął", ale w tej książce było tego za dużo, zbyt zawile, a przede wszystkim za szybko. No i straaaaasznie poważnie, tak że gdy trafiałam na czystą grafomanię, która niekiedy zdarzała się autorce, tworzącej opisy, jakimi chciała spotęgować napięcie czy wywrzeć większe wrażenie na czytających, wyjątkowo mnie to nie drażniło, tylko szczerze bawiło, jako odskocznia od dostojnej reszty.

Zaliczone, odłożone, zapomniane. Następna, proszę!
_________________________________
*fragment "Makbeta" W. Szekspira w przekładzie Józefa Paszkowskiego

Główną osią i napędem akcji jest magia - i rzeczywiście, niczym w kociołku czarownicy, znajdziemy tu masę rozmaitości. Jest sam William Szekspir i klątwa wisząca rzekomo nad jego "szkocką tragedią", jest dziesiątkowana przez tajemniczego zabójcę niedobrana trupa teatralna, plotkarskie dzienniki i sekretne księgi z XVII wieku, wiccanizm i czarna magia, niebezpieczne wzgórze...