Ex Oriente lux - zawsze wierzyłem w tę maksymę, od zawsze chętnie sięgam po literaturę ze wschodu, nawet tego najbliższego, i nawet wtedy, kiedy jej nie dowierzam, bo Arab z Paryża, a język francuski, niestety. No cóż, dobre i to, libańskiej literatury tworzonej w rodzimym języku nikt u nas jeszcze chyba nie tłumaczył.
Niniejsza powieść została, jak mniemam, skonstruowana w pewnym stopniu na podobieństwo ustnie przekazywanych opowieści arabskich (ale bez przesady, miała być strawna dla francuskiego, czyli europejskiego, podniebienia i jest taka),co jest jej zaletą, ale i wadą, bo wydaje się być dla dzisiejszego wyrobionego czytelnika zbyt prosta, dylematy w niej zbyt oczywiste, a emocje targające bohaterami - przewidywalne. Niemniej jednak, gdy to czytać jak legendę, jak klechdę snutą przy ognisku przez zawodowego opowiadacza, można mieć z tego i przyjemność, i temat do rozważań.
A potem dobrze byłoby sięgnąć do książek np. wydawnictwa Smak Słowa po prawdziwych Arabów. Koniecznie.

Ex Oriente lux - zawsze wierzyłem w tę maksymę, od zawsze chętnie sięgam po literaturę ze wschodu, nawet tego najbliższego, i nawet wtedy, kiedy jej nie dowierzam, bo Arab z Paryża, a język francuski, niestety. No cóż, dobre i to, libańskiej literatury tworzonej w rodzimym języku nikt u nas jeszcze chyba nie tłumaczył.
Niniejsza powieść została, jak mniemam, skonstruowana w...

Zmuszona do czytania jej po francusku na studiach nie potrafię jej docenić i nie mogę jej polecić. Kojarzy mi się tylko z męka i cierpieniem tłumaczenia kolejnych synonimów strachu.
Kto wie, może gdybym przeczytała ją po polsku, umiałabym ją ocenić, a tak niestety, ale nie zachęcam.

Zmuszona do czytania jej po francusku na studiach nie potrafię jej docenić i nie mogę jej polecić. Kojarzy mi się tylko z męka i cierpieniem tłumaczenia kolejnych synonimów strachu.
Kto wie, może gdybym przeczytała ją po polsku, umiałabym ją ocenić, a tak niestety, ale nie zachęcam.

Czy można opowiadając o zagubionej w górach wiosce i jej mieszkańcach opowiedzieć o zranionej duszy swojego narodu? O zranionej duszy chłopaka, który poznał i przeżył za wiele, by móc dalej żyć w rodzinnym krajobrazie. (Nie mógł, bo świat dzieciństwa choć przylgnął do jego świadomości i serca, równocześnie odpychał przypominając o naelektryzowanych bólem i upokorzeniem przejściach.)

Można.

Co z tą grozą, którą czuję myśląc o życiu narodów na Bliskim Wschodzie? Pozostała, nieco przekształciła się, bo i przybliżenie do jakiegoś zrozumienia niepojętych i porażających procesów uspokaja nieco nerwy, nieco.

Jest w tej książce pociągający balans czy jak kto chce: kontrast między zdystansowanym, spokojnym tonem narracji, godnym sędziwego gawędziarza, a "ostrością przejść" dorastającego Taniosa, które budują aż do końca jego dramat.

Czy można opowiadając o zagubionej w górach wiosce i jej mieszkańcach opowiedzieć o zranionej duszy swojego narodu? O zranionej duszy chłopaka, który poznał i przeżył za wiele, by móc dalej żyć w rodzinnym krajobrazie. (Nie mógł, bo świat dzieciństwa choć przylgnął do jego świadomości i serca, równocześnie odpychał przypominając o naelektryzowanych bólem i upokorzeniem...