„Opowieści z Wodnikowego Wzgórza” wyraźnie różnią się od swojej poprzedniczki. Przede wszystkim język, którym napisana jest ta książka i charakter opowiadań jest mniej podniosły. Nie mamy tutaj wielkiej przygody i heroicznych czynów na miarę tych z „Wodnikowego Wzgórza”. Nie oznacza to, ze ta książka jest zła, po prostu jest inna. Przez wzgląd na swoją treść i wartości, które owa treść niesie, mogłaby być spokojnie lekturą w później podstawówce. Szczególnie kilka pierwszych opowiadań pięknie ilustruje potęgę natury i destrukcyjną siłę naszego gatunku i pozostawia w czytelniku to uczucie nostalgii jakie miał (a przynajmniej ja miałem) po przeczytaniu poprzedniej przygody Leszczynka. Dla osób, które wcześniej czytały „Wodnikowe Wzgórze” jest przyjemnym, ale ciut za mało oryginalnym, uzupełnieniem.

Książkę mogę spokojnie polecić. Denerwuje kilka błędów na przykład pojawiający się ni stąd ni zowąd „Fiver” albo „Hazel” zupełnie jakby tłumacz zapomniał, że spolszczył oba imiona. Ale to błędy edytorskie i jako takie nie wpływają bardzo na odbiór samej książki. Pojawiają się też nieścisłości pochodzące od samego autora. W poprzedniej książce w trakcie ucieczki z Efrafy króliki Leszczynka mówią uciekinierkom o spływie rzeką i okazuje się, że króliczki nie wiedziały co to, bo nigdy jej nie widziały. Po czym w jednym z opowiadań jedna z uciekinierek używa tego terminu w kontekście swojej przeszłości w Efrafie w sposób, który jednoznacznie sugeruje, że już wtedy wiedziała czym jest rzeka. Pomimo to... bardzo przyjemna i mądra lektura, a na dodatek nie tak krwawa jak pierwowzór dlatego spokojnie można ją podsunąć najmłodszym!

„Opowieści z Wodnikowego Wzgórza” wyraźnie różnią się od swojej poprzedniczki. Przede wszystkim język, którym napisana jest ta książka i charakter opowiadań jest mniej podniosły. Nie mamy tutaj wielkiej przygody i heroicznych czynów na miarę tych z „Wodnikowego Wzgórza”. Nie oznacza to, ze ta książka jest zła, po prostu jest inna. Przez wzgląd na swoją treść i wartości,...