"Listy" profesora Tolkiena czytałam długo - ich lektura przypadła akurat w okresie mojej wzmożonej aktywności zawodowej, która nie pozwalała mi czytać więcej niż kilka, kilkanaście stron dziennie. Dzieło imponujące, zawiera kilkaset listów, zgromadzonych na ponad siedmiuset stronach.

Poznałam bardzo, bardzo zapracowanego człowieka, prawdziwego pasjonata oddanego ukochanemu językoznawstwu. Z listów, które słał do swych dzieci, wydawców, dalszej rodziny, przyjaciół i czytelników, wyłania się obraz domatora, gorliwego katolika, oddanego przyjaciela, umęczonego nawałem obowiązków akademika oraz wciąż martwiącego się o gotówkę ojca rodziny - ale przede wszystkim - tytana pracy.

Prawdziwą miłością Tolkiena od zawsze były języki. Już w bardzo młodym wieku zaczął tworzyć własne systemy językowe, z których obficie czerpał, gdy powstawały jego największe dzieła. Aby język mógł żyć, musi istnieć w opowieści - więc budował je inspirując się swoimi ulubionymi językami. Stworzył zręby Sillmarilionu - mitologii godnej swojej ukochanej ojczyzny.

W kilku miejscach powtarzał, iż żałuje, że "Hobbit" powstał jako dzieło skierowane głównie do dzieci, gdyż zawsze uważał, iż właściwymi odbiorcami baśni są dorośli i to baśń jest najdogodniejszym gatunkiem na oddanie "prawdy" o świecie, w którym żyjemy, gatunkiem lepszym pod tym względem od alegorii, mitu czy satyry.

Dzięki "Listom" mogłam prześledzić iście katorżniczą pracę Toliena towarzyszącą pisaniu oraz wydawaniu "Hobbita", "Władcy Pierścieni" oraz kilku pomniejszych dzieł. Obowiązki zawodowe, rodzinne, problemy zdrowotne, wojna, potyczki z wydawnictwami,... to wszystko układało się w istny wir wokół profesora, który jakoś próbował sobie radzić, często gesto przepraszając licznych odbiorców za nieterminowość.

Pierwsze kilkadziesiąt listów to między innymi korespondencja z wydawnictwem Allen & Unwin tycząca różnych uzgodnień związanych z wydawaniem "Hobbita". Nie wiem, jak przebrnęłabym przez tę partię dzieła, gdybym nie miała w domu specjalnego wydania "Hobbita", wydanego przez Bukowy Las, opatrzonego ilustracjami autora. Same listy Tolkiena mówiące o konkretnych ilustarcjach, są moim skromnym zdaniem niewystarczajce. Jest to jedyny - ale poważny - minus, jaki ma według mnie ta książka.

To, co od początku ujmowało mnie we "Władcy Pierścieni", to owo dojmujące poczucie straty i żalu, gdy czyta się o Tym, Co Było, a co na oczach naszych bohaterów rozsypuje się w pył... Z "Listów" dowiedziałam się, jak ważny jest to motyw w odniesieniu do całej mitologii wymyślonej przez Tolkiena.

Zachęcam do przeczytania "Listów" osoby znające utwory pisarza - jest to na pewno ważne uzupełnienie jego dzieł.

"Listy" profesora Tolkiena czytałam długo - ich lektura przypadła akurat w okresie mojej wzmożonej aktywności zawodowej, która nie pozwalała mi czytać więcej niż kilka, kilkanaście stron dziennie. Dzieło imponujące, zawiera kilkaset listów, zgromadzonych na ponad siedmiuset stronach.

Poznałam bardzo, bardzo zapracowanego człowieka, prawdziwego pasjonata oddanego...