Piąty tom sagi o Fjällbace jest bardzo nierówny. Ma wiele zalet, głównie te, które doceniałam w poprzedniej części, więc ich wymieniać nie będę. Sam pomysł na szperanie w przeszłości matki Eriki jest w porządku, a powiązania z wojną też mi przypadły do gustu, bo tematyka II WŚ należy do moich zainteresowań.
Niestety tym razem mogę wymieniać również wady, których wcześniej nie było lub może nie rzucały się tak w oczy. Dlatego ocena będzie niższa niż w przypadku poprzednich części.

Wymieniając wady zgadzam się z opinią Gwiazdki.
Pierwszą i chyba najcięższą wadą jest tytuł. Jest jak wielki żółty neon wskazujący na rozwiązanie zagadki. Zupełnie bez sensu psuje intrygę i naprowadza nas na rozwiązanie szybciej niż pies myśliwski wywącha ustrzelone zwierzę. Taki to właśnie strzał w stopę, jak już jesteśmy w klimacie broni palnej.

Drugą wadą jest dla mnie wysłanie Patrika na urlop tacierzyński i spiknięcie go z byłą żoną. Wątek ten jest przewidywalny aż do bólu, moim zdaniem można było go spokojnie pominąć. Ceniłam we wcześniejszych częściach Erikę za to, że nie próbuje prześcignąć swojego męża w śledztwie, a tutaj autorka sama doprowadziła do tego, że tak się właśnie stało. Mi to średnio odpowiada.

Trzecia rzecz, którą również zauważyła już Gwiazdka – przez chwilę nie mogłam doliczyć się ile ta Maja ma lat, bo z opisu jej wyczynów wychodziło, że na pewno więcej niż rok, co mi się nie zgadzało z poprzednimi częściami. Trochę nad wiek rozwinięta jest ta dziewuszka, jest to może czepianie się szczegółów, ale przez takie małe potknięcia książka traci na realizmie, który tak zachwalałam we wcześniejszych częściach.

Męczy mnie też trochę stężenie ciąż i porodów w tej książce, wygląda na to, że do Fjällbaki nie dotarła jeszcze wiedza o środkach antykoncepcyjnych :P

Ostatnią rzeczą do jakiej się przyczepię jest sposób przedstawienia pamiętników matki Eriki. Myślałam, że będą to fragmenty pamiętnika, z datami i osobistymi notatkami Elsy, ale autorka postanowiła zamienić je na kształt wstawek znanych nam z poprzednich części. To mnie rozczarowało.

Książka jest też ciut przegadana, ale że miałam się już więcej nie czepiać to na tym koniec wad.

Czytając opis byłam pewna, że ta książka bardzo mi się spodoba i nie spodziewałam się, że dam jej tylko 6 gwiazdek. Niestety, patrząc na ten mój spis jej wad, nie mogę dać więcej, a nawet chwilę zastanawiałam się nad pięcioma gwiazdkami. Szkoda.

Piąty tom sagi o Fjällbace jest bardzo nierówny. Ma wiele zalet, głównie te, które doceniałam w poprzedniej części, więc ich wymieniać nie będę. Sam pomysł na szperanie w przeszłości matki Eriki jest w porządku, a powiązania z wojną też mi przypadły do gustu, bo tematyka II WŚ należy do moich zainteresowań.
Niestety tym razem mogę wymieniać również wady, których wcześniej...