Oficjalnie: tym tomem Jim Butcher złamał mi serce. Owszem, miałam spoilera i wiedziałam, co się stanie na samym końcu, wiedziałam też, że będzie ciąg dalszy. Wiedziałam, że mogę się spodziewać paskudnych śmierci, serii nieszczęść, nowych wrogów, power-upów osiągniętych okropnym kosztem, zdrad (Ciągle czekam na moment, kiedy zdradzi Thomas, bo nie wierzę, żeby to się nie stało. Kocham tę postać, ale po tym, co zrobili Thomasowi w "Turn Coat" jestem pewna, że młody pan Raith długo "dobry" już nie pobędzie), okaleczeń i brudnych rodzinnych sekretów. I tak mam złamane serce. Autor jest potworem, a ja pragnę ciągu dalszego.

Nie ogarniam, czemu polski wydawca reklamuje "Akta Dresdena" jako fantasy humorystyczną. Chyba, że ironiczne podejście Harry'ego do życia niweluje wszystkie okropności, które spadają mu na głowę. Ok, ok, daleko Butcherowi do Martina, to nie ten poziom okrucieństwa, ale autor i tak nie ma dla postaci taryfy ulgowej.
Choć jeśli zabije kiedyś Murphy, pójdę zabić jego.

Oficjalnie: tym tomem Jim Butcher złamał mi serce. Owszem, miałam spoilera i wiedziałam, co się stanie na samym końcu, wiedziałam też, że będzie ciąg dalszy. Wiedziałam, że mogę się spodziewać paskudnych śmierci, serii nieszczęść, nowych wrogów, power-upów osiągniętych okropnym kosztem, zdrad (Ciągle czekam na moment, kiedy zdradzi Thomas, bo nie wierzę, żeby to się nie...