Muszę przyznać że kawał dobrej literatury. Zwłaszcza jak ktoś lubi takie klimaty 😁

Muszę przyznać że kawał dobrej literatury. Zwłaszcza jak ktoś lubi takie klimaty 😁

Akcja nabiera rozmachu, wątki się splatają, pojawia się tajemnicza tajemnica 😁
Generalnie - robi się ciekawie.

Akcja nabiera rozmachu, wątki się splatają, pojawia się tajemnicza tajemnica 😁
Generalnie - robi się ciekawie.

Kolejna dobra część cyklu.

Kolejna dobra część cyklu.

Dalej podtrzymuję opinię. Ciąg dalszy trzyma poziom czemu się, zważywszy na autora nie dziwię. No i zaczyna się rotacja bohaterów. Pierwszoplanowi odchodzą. Drugoplanowi zajmują ich miejsce. W sumie fajnie się czyta

Dalej podtrzymuję opinię. Ciąg dalszy trzyma poziom czemu się, zważywszy na autora nie dziwię. No i zaczyna się rotacja bohaterów. Pierwszoplanowi odchodzą. Drugoplanowi zajmują ich miejsce. W sumie fajnie się czyta

Parę słów o tym tytule

Parę słów o tym tytule

Tyle samo gwiazdek jak za tom I, ale wrażenie ogólnie lepsze. Akcja bardziej skręca w konkretną fantastykę, a nie w militarne potyczki (choć dla mnie i tak tego za dużo). Może jednak takie, a nie inne przedstawienie ludzkości było bardzo świadomym zamysłem autora i parafrazując cytat z książki :
"Dwudziesty trzeci wiek, podbój kosmosu, teleskopy kwantowe, sztuczne inteligencje, a komputery jak muliły, tak mulą." - powiem: dwudziesty trzeci wiek, podbój kosmosu, teleskopy kwantowe, sztuczne inteligencje, a człowiek jak był małostkowy tak jest.
Może autor ma rację, że ludzkość w swej naturze wcale się nie zmieni tylko technika pójdzie na przód...

Tyle samo gwiazdek jak za tom I, ale wrażenie ogólnie lepsze. Akcja bardziej skręca w konkretną fantastykę, a nie w militarne potyczki (choć dla mnie i tak tego za dużo). Może jednak takie, a nie inne przedstawienie ludzkości było bardzo świadomym zamysłem autora i parafrazując cytat z książki :
"Dwudziesty trzeci wiek, podbój kosmosu, teleskopy kwantowe, sztuczne...

Znakomita seria - pokusiłem się o zakup wszystkich części. Jedna z lepszych space-oper jakie czytałem

Znakomita seria - pokusiłem się o zakup wszystkich części. Jedna z lepszych space-oper jakie czytałem

Nadal twierdzę, po przeczytaniu 2t., że seria warta przeczytania. Odyseja one w ojczystym wydaniu

Nadal twierdzę, po przeczytaniu 2t., że seria warta przeczytania. Odyseja one w ojczystym wydaniu

Kurs na kolizję Sławomira Nieściura okazał się klimatycznym wstępniakiem do nieźle zapowiadającej się kosmicznej przygody podlanej szczodrze wątkiem politycznym. Dlatego też, gdy tylko zobaczyłam na EmpikGo kolejną odsłonę cyklu pod tytułem Sygnał, postanowiłam ponownie udać się do układu Epsilon Eridani i rozpocząć nową przygodę z milusimi Skunami. ;)

Wrak Oumuamua i szacowanie strat.
"W układzie Epsilon Eridani rozpoczyna się szacowanie szkód wyrządzonych przez atak Oumuamua. Ku utrapieniu komandora Luposa ocalały po uderzeniu fragment skuńskiego okrętu w dalszym ciągu przejawia niebezpieczną aktywność, co gorsza, dryfuje w kierunku Fałdy, stwarzając tym samym realne zagrożenie dla rozmieszczonych wokół anomalii instalacji. Dowódca krążownika podejmuje decyzję o ostatecznym unieruchomieniu wraku i odholowaniu go do stoczni orbitalnej. Ludzie chcą pozyskać zeń surowce i nowe technologie.
Tymczasem sytuacja w układzie znowu się komplikuje.

Skunowie tworzą nową fałdę, tym razem w pobliżu księżyca Sigil, skąd dokonują ataku na infrastrukturę orbitalną Autonomii oraz należącą do Korpusu Medycznego stację szpitalną. Zgrupowanie pod dowództwem admirała Krawczenki, które po wielu perypetiach wróciło nareszcie do rodzimego układu, otrzymuje informację o zaginięciu konwoju górniczego, wielkiej, zorganizowanej gigantycznym nakładem środków ekspedycji wysłanej w kierunku zasobnego w surowce pola asteroid, zlokalizowanego daleko poza zewnętrznymi rubieżami układu.

Nad mieszkańcami układu Epsilon Eridani gromadzą się czarne chmury. W miarę jak Skunowie niszczą kolejne elementy infrastruktury technicznej, coraz bardziej realne staje się widmo zagłady młodej kolonii.

Zapobiec temu mogą – tak jak już zdarzało się to wiele razy w przeszłości – tylko okręty floty."

Wewnętrzne konflikty i dynamika na plus. ;)
Druga odsłona cyklu jest troszeczkę inna od wstępniaczka, który pozwolił mi trochę „obwąchać się” z sytuacją i uniwersum.

Przede wszystkim fabuła jest bardziej dynamiczna i zróżnicowana. Pojawiają się nowi bohaterowie i nowe wątki. Bardzo fajnie rozszerza to świat przedstawiony, a wszystkie wstawki o obcej rasie są jak crème de la crème dla powieści.

Do tego ponownie autor bardzo fajnie pokazuje część biurokratyczną i ten podział, jaki następuje po spektakularnym zwycięstwie. Każdy próbuje przepchnąć swoje pomysły i cele, a „papierologia” i bezmyślne podążanie za bzdurnie skonstruowanymi procedurami zabija kolejne jednostki.

Where are the space battles?
Niestety, to mocne skupienie się na nowych wątkach wewnątrz konfliktowych powoduje, iż bardzo mocno cierpi na tym militarna cząstka powieści. Nie mówiąc już o tym, jak brakowało mi w tej odsłonie klasycznych kosmicznych bitew, które są takim wyznacznikiem dobrej space opery.

Sytuację tego „bitewnego niedoboru” ratują troszeczkę (ale tylko troszeczkę) bardzo dobrze wykreowani barwni i niejednoznaczni bohaterowie. Bohaterowie, którzy w końcu pokazują przysłowiowego pazura i swoim zachowaniem reprezentują trochę nastroje panujące w poszczególnych jednostkach bojowych.

Podsumowując. Sygnał Sławomira Nieściura to niezła, dynamiczna kontynuacja cyklu Shadow Raptors. Brakuje w niej trochę kosmicznych bitew, ale mam nadzieję, iż trzecia odsłona pozwoli autorowi już połączyć wszystkie elementy ze sobą i dostaniemy „pełnokrwistą” i pasjonującą space operę. :D Polecam, szczególnie w audiobooku, który czyta fenomenalny Wojtek Masiak. :)

http://unserious.pl/2020/07/sygnal/

Kurs na kolizję Sławomira Nieściura okazał się klimatycznym wstępniakiem do nieźle zapowiadającej się kosmicznej przygody podlanej szczodrze wątkiem politycznym. Dlatego też, gdy tylko zobaczyłam na EmpikGo kolejną odsłonę cyklu pod tytułem Sygnał, postanowiłam ponownie udać się do układu Epsilon Eridani i rozpocząć nową przygodę z milusimi Skunami. ;)

Wrak Oumuamua i...

Druga część trylogii jest nieco inna od pierwszej - ci sami bohaterowie ale inaczej rozłożone akcenty, nowe postacie wysuwają się na pierwszy plan. Mniej strzelaniny, za to bardzo ciekawe opisy procesów decyzyjnych i dowodzenia na poszczególnych poziomach ( od potężnej floty do pary zwiadowców). Słucha się tego bardzo dobrze ( lektorem jest pan Masiak ),akcja wartka, aż szkoda że trzeba czekać na 3 tom. Jest i to, co bardzo cenię w literaturze: drobiazgi dodające smaku. Ktoś by pomyślał że Admirał Wielkiej Floty Krawczenko może nucić "Nas nie dogoniat"? Świetne !!

Druga część trylogii jest nieco inna od pierwszej - ci sami bohaterowie ale inaczej rozłożone akcenty, nowe postacie wysuwają się na pierwszy plan. Mniej strzelaniny, za to bardzo ciekawe opisy procesów decyzyjnych i dowodzenia na poszczególnych poziomach ( od potężnej floty do pary zwiadowców). Słucha się tego bardzo dobrze ( lektorem jest pan Masiak ),akcja wartka, aż...