Moje pierwsze spotkanie z Jodi Picoult. Czytałam do późnej nocy, a rano obudziłam się z poczuciem dojmującej pustki, której przyczyny nie potrafiłam sobie uzmysłowić. Poleżałam chwilę, podumałam i... odkryłam, że jest mi straszliwie kogoś brak. Okazało się, że obok łóżka leży książka, której bohaterów pożegnałam w nocy. Poznałam ich do końca i teraz nie mam do kogo wrócić. I nikt z nich na mnie nie czeka.
Tak właśnie zadziałała na mnie ta powieść. Podoba mi się oddawanie głosu różnym bohaterom, będącym jednocześnie narratorami własnej historii. Takie spojrzenie z różnych punktów widzenia bardzo stymuluje czytelnika do rewizji własnych poglądów. Poza tym ogromne wrażenie zrobiła na mnie wiedza autorki na temat autyzmu (objawy, cierpienie chorych i ich bliskich, szczegóły ich codziennego życia). Zdecydowanie polecam tę powieść; uważam, że jest najlepsza spośród wszystkich tej autorki, które dotąd przeczytałam (równie wysoko cenię sobie jeszcze tylko "Czarownice z Salem Falls").

Moje pierwsze spotkanie z Jodi Picoult. Czytałam do późnej nocy, a rano obudziłam się z poczuciem dojmującej pustki, której przyczyny nie potrafiłam sobie uzmysłowić. Poleżałam chwilę, podumałam i... odkryłam, że jest mi straszliwie kogoś brak. Okazało się, że obok łóżka leży książka, której bohaterów pożegnałam w nocy. Poznałam ich do końca i teraz nie mam do kogo wrócić....