Mało jest książek, na punkcie których dostaję takiej obsesji, że nie widzę żadnych barier nie do pokonania, żeby je zdobyć, przeczytać. I tak jest w przypadku Chelsea Cain - póki co pierwszym historycznie udokumentowanym przypadku sięgnięcia przeze mnie po książkę angielskojęzyczną i przeczytania jej przeze mnie w całości. Szczególnie z moją niechęcią oraz nie do końca doskonałą znajomością owego języka.

Gdy się dowiedziałam, że wydawnictwo Prószyński nie zamierza wydać trzeciego tomu, wpadłam w histerię (bo jak można przerywać wydawanie jakiejś serii? Sadyzm, bezczelność i... nie powiem co jeszcze) i zrobiłam wszystko, by zdobyć tę książkę w innym języku. Znalazłam ją na Allegro, wręcz za grosze. I zaczęłam czytać. Stanęłam w okolicach strony setnej i tak trwało przez parę miesięcy aż do paru dni temu, kiedy wróciłam. I pochłonęłam "Evil at heart" niemal za jednym zamachem.

Ten tom różni się od poprzednich, bo głównej roli nie odgrywa tutaj związek Archiego i Gretchen, ale zamieszanie, jakie wprowadza fanclub seryjnej morderczyni. W mieście po raz kolejny zaczynają się nowe morderstwa, a Archie jest w tym czasie zamknięty w szpitalu psychiatrycznym, zresztą na swoje własne życzenie. Niestety pewne wydarzenia sprawiają, że musi wyjść znowu na wolność i zająć się pewną sprawą, tym razem na własną rękę. Pomaga mu w tym oczywiście nieustraszona Susan Ward, tym razem z fioletowymi włosami. Wygląda na to, że Gretchen jednak nie opuściła miasta. Ta część ma pewną gigantyczną zaletę - poznajemy tutaj więcej tajemnic z przeszłości, z okresu, gdy Archie szukał Wirtuoza. Dowiadujemy się, na czym polegały ich pierwsze kontakty oraz dostajemy pomieszania pod koniec, gdy okazuje się, że tak naprawdę nie wiemy nic.

Przeczytanie książki w oryginale sprawia, że mogę oficjalnie skrytykować polskie tłumaczenie. Gdy czytałam Gretchen po polsku, miałam zawsze wrażenie, że jest lekko szorstką osobą, bardziej postawną i mówiącą głosem z lekkim echem, bądź delikatną chrypką. A czytając po angielsku, daleko było mi do tego wrażenia. Chyba nareszcie zobaczyłam ją taką, jaka jest. Oczywiście mówię tu o powierzchowności. Niestety było jej tutaj naprawdę mało, gdyż, jak powiedziałam, główną rolę odrywał tutaj jej fanclub.

Zakończenie przyprawiło mnie o siniaka na kolanie, gdy poszłam po ciemku do mamy, żeby jej powiedzieć: Mamo, Gretchen znowu...

Ale nie do kończę, ponieważ wciąż liczę, że zapoznacie się z moją kochaną seryjną morderczynią!

Przede mną jeszcze jeden tom. Chyba ostatni, o ile się nie mylę. Niestety muszę poczekać, bo Empik dał mu jakąś horrendalnie wysoką cenę. Wierzę, iż wkrótce zmądrzeją.

Mało jest książek, na punkcie których dostaję takiej obsesji, że nie widzę żadnych barier nie do pokonania, żeby je zdobyć, przeczytać. I tak jest w przypadku Chelsea Cain - póki co pierwszym historycznie udokumentowanym przypadku sięgnięcia przeze mnie po książkę angielskojęzyczną i przeczytania jej przeze mnie w całości. Szczególnie z moją niechęcią oraz nie do końca...