Powojenna Warszawa i okolice. Światek złodziejaszków, prostytutek i innych bohaterów światka przestępczego. Margines społeczny, którego życie toczy się w melinach, knajpach i więziennych celach. Opowiadania przesiąknięte smutkiem i brakiem perspektyw na przyszłość głównych bohaterów. Autor snuje codzienność bohaterów bez oceniania i bez emocji, relacjonuje ich każdy dzień tak jak faktycznie żyją - oby przeżyć kolejny dzień. Fantastyczna proza, będąca w pewnym stopniu częścią historii polskiego społeczeństwa. Historie do bólu prawdziwe, szczególnie dla tych, którzy pamiętają okres PRL-u. Benek, Szrama, Lolo, Busio, Genek, Mańka, Krwawa Adela…… te postaci istniały naprawdę.

Powojenna Warszawa i okolice. Światek złodziejaszków, prostytutek i innych bohaterów światka przestępczego. Margines społeczny, którego życie toczy się w melinach, knajpach i więziennych celach. Opowiadania przesiąknięte smutkiem i brakiem perspektyw na przyszłość głównych bohaterów. Autor snuje codzienność bohaterów bez oceniania i bez emocji, relacjonuje ich każdy dzień...

Świetny przykład nurtu małego realizmu. Autor przenosi nas w świat obskurnych mieszkań, hałaśliwych knajp i brudnych, zimnych dworców. Bohaterami są szarzy mieszkańcy wielkomiejskich obrzeży, często zaglądający do szklanki, żyjący z dnia na dzień, niemający większych nadziei i ambicji. Wszystko to osadzone jest w latach wczesnego PRL–u. Przedstawiona rzeczywistość rządzi się swoimi prawami i obyczajami, często są to prawa siły – brutalne pobicie żony i gwałty nie robią na nikim większego wrażenia, nie ma tu miejsca na prawdziwą miłość czy optymizm, a przyjaźnie przelicza się na zyski. Bohaterowie skupiają pewne cechy charakterystyczne dla całego marginesu społecznego: egoizm, egocentryzm, konformizm, słabość, strach i żądza posiadania. Pisarz ukazuje szarą rzeczywistość pełną brudu i bezprawia. Świat, którym rządzą pijacy, złodzieje, awanturnicy i gwałciciele. Nowakowski portretuje ten świat bardzo realistycznie, jednak bez ocen i moralizowania. Opowiadanie nie ma pointy, wydaje się być nagle urwane, brak końcowej oceny, nauki płynącej z opowiedzianej historii. Zamiast tego taka kompozycja sprawia wrażenie patrzenia na „fotografię” z tamtych, minionych lat.

Świetny przykład nurtu małego realizmu. Autor przenosi nas w świat obskurnych mieszkań, hałaśliwych knajp i brudnych, zimnych dworców. Bohaterami są szarzy mieszkańcy wielkomiejskich obrzeży, często zaglądający do szklanki, żyjący z dnia na dzień, niemający większych nadziei i ambicji. Wszystko to osadzone jest w latach wczesnego PRL–u. Przedstawiona rzeczywistość rządzi...

Przeczytale w latach 90. wielkie odkrycie. Styl niemal beckettowski. Opowiadania wchodza blyskawicznie do krwi jak cukier gronowy!

Przeczytale w latach 90. wielkie odkrycie. Styl niemal beckettowski. Opowiadania wchodza blyskawicznie do krwi jak cukier gronowy!