O autorce niewiele wiemy. Jej pochodzenie ugandyjsko-perskie, związki z Baha’i Faith, wykształcenie zdobyte w Wlk.Brytanii i Stanach, praca w Belgii i Francji, doktorat honoris causa z Uniwesytetu w Liege - wszystko niedopowiedziane.
Akcja książki, wydanej w 2000 roku, rozgrywa się w czasie podróży z Mekki do Medyny w 1884-5. Wikipedia podaje:
It describes events set in the Najd plateau along the pilgrim route between Mecca and Medina during one day in 1844-1845, when a mysterious saddlebag passes from hand to hand, and influences the lives of each person who comes across it. Inspired by Chapter VII of The Dawn-Breakers by Nabíl-i-A`zam, where the Bab - the forerunner to Baha'u'llah, the Founder of the Baha'i Faith, is travelling to Mecca and Medina for pilgrimage, upon whence His saddlebag is stolen…
Dodajmy, że Baha’u’llah /1817 w Persji – 1892 w Izraelu/ był twórcą religii Baha’i Faith, łączącej elementy trzech podstawowych religii monoteistycznych z perskim zoroastrianizmem. /więcej: szukaj w Google pod „BAHAISM”/. Nauki bahaickie podkreślają ZASADNICZĄ DUCHOWĄ JEDNOŚĆ NAJWIĘKSZYCH ŚWIATOWYCH RELIGII. Według wierzeń bahaickich historia religii stopniowo rozwijała się poprzez CIĄG BOSKICH POSŁAŃCÓW, z których każdy założył religię dostosowaną do danych czasów oraz zdolności rozumienia ludzi w tym okresie. Wśród posłańców byli Kryszna, Abraham, Budda, Konfucjusz, Jezus, Mahomet, Zaratustra i inni, a ostatnio Baha’u’llah. Każdy posłaniec miał nauczać o nadejściu kolejnego, a życie Baha’u’llaha oraz jego nauki wypełniają OBIETNICE POPRZEDNICH ŚWIĘTYCH PISM o wydarzeniach mających nastąpić przy końcu czasów. Uważa się, że ludzkość bierze udział w PROCESIE WSPÓLNEGO ROZWOJU, a potrzebą obecnego czasu jest stopniowe ustanawianie pokoju, sprawiedliwości i jedności na skalę globalną. /por. list JP II z 27.09.2000 r. do uczestników 13 Międzynarodowego Spotkania Ludzi i Religii w Lizbonie/.
Przypomnijmy też, że pogańskie pielgrzymki do Mekki, usankcjonował Mahomet /571-632/ jako piąty filar islamu. Zbrojny powrót Mahometa w 630 r. z Medyny do Mekki oraz ostatnia jego pielgrzymka /hadżdż al-wada/ w 632 r są podstawą rytuału, którego celem jest czarny kamień /prawdopodobnie meteoryt/ znajdujący się w płd-wsch narożniku Kaaby tj prostokątnego ceglastego sanktuarium.
I jeszcze przypomnijmy, że zoroastrianizm stworzył Zaratustra, który najczęściej kojarzy nam się z dziełem filozoficznym Nietzschego „Tako rzecze Zaratustra”. Wychodząc z religii staroirańskiej, politeistycznej stworzył on religię monoteistyczną zgodnie z życzeniem króla Wisztaspy, panującego w Chorezmie tj krainie nad dolną Amu-darią, obejmującą obszar dzisiejszego Uzbekistanu, Turkmenistanu i Iranu. W religii tej toczy się walka między dobrym Ormuzdem i złym Arymanem /porównaj z chrześcijańskim manicheizmem, p. św.Augustyn/.
A po co nam to wszystko ? A żeby zrozumieć przesłanie tych opowieści, które niektórzy przyrównują do bajek „z 1001 nocy”, bo symboliczna SAKWA PODRÓŻNA JEST SPOIWEM LOSÓW WSZYSTKICH LUDZI, BEZ WZGLĘDU NA ICH WIARĘ. Autorka rozwiązuje poniekąd problem wynikający z pytania: „Co ma zrobić Bóg, do którego o to samo, zwracają się wrogie armie ?”
A recenzji nie będzie, bo ta lektura wymaga indywidualnego odbioru, jak poezja. Mnie ujęło zakończenie i ono zmusiło mnie do postawienia 10 gwiazdek. Miłej lektury !!
.

O autorce niewiele wiemy. Jej pochodzenie ugandyjsko-perskie, związki z Baha’i Faith, wykształcenie zdobyte w Wlk.Brytanii i Stanach, praca w Belgii i Francji, doktorat honoris causa z Uniwesytetu w Liege - wszystko niedopowiedziane.
Akcja książki, wydanej w 2000 roku, rozgrywa się w czasie podróży z Mekki do Medyny w 1884-5. ...

Mistycyzm, mistyczne chwile… Zazwyczaj doszukujemy się ich w wyjątkowych wydarzeniach, niedostępnych ”zwykłym” ludziom czyli nam. Myślę jednak, że mistyczne chwile można przeżywać w ”zwyczajnym” życiu. Bo przecież mistycyzm to piękno, to cień tajemnicy, to zgoda na nie zrozumienie wszystkiego do końca. Każdy z nas może tego uczucia doświadczyć, ale warunkiem jest ufne otwarcie się i przyjęcie tego co przyszło, bez narzucania sobie konieczności zgłębienia każdej tajemnicy. Gdyby nasze życie składało się tylko z tego co konkretne i wytłumaczalne to jakże byłoby ubogie. Czy nasz zachwyt nad pięknem otaczającego nas świata, nasze oddanie w miłości, nasza dobroć dla innych całkowicie pozbawione interesowności, nie przynoszące żadnych korzyści materialnych nie są mistyczne? Są, bo utwierdzają nas w tym co przecież przeczuwamy, że jest coś ponad materią. Takie refleksje przyniosła mi ta niesamowita książka irańskiej pisarki Bahiyyih Nakhjavani ”Sakwa podróżna”. Historia, którą opowiada, toczy się na pustynnym szlaku z Mekki do Medyny. Te same wydarzenia opowiedziane są przez historie kilkorga ludzi wędrujących karawaną przez pustynne piaski, łączą się ze sobą i wpływają na siebie. Są jak arabskie baśnie, ale na pewno nie te, które opowiadała Szeherezada. Książka do powolnego i uważnego czytania, do delektowania się innością kultury i do odkrywania, jak ludzie żyjące w kulturze tak odmiennej od naszej są do nas podobni w swoich oczekiwaniach i lękach… i zwycięstwach. Cudowna, mistyczna, a jednocześnie ze szczyptą oryginalnego realizmu. Jej czytanie wciągnęło mnie jak słodki i mocny narkotyk, pachnący klimatami orientu. Bardzo polecam. Warto przeczytać drugi raz i delektować się każdym słowem!

Mistycyzm, mistyczne chwile… Zazwyczaj doszukujemy się ich w wyjątkowych wydarzeniach, niedostępnych ”zwykłym” ludziom czyli nam. Myślę jednak, że mistyczne chwile można przeżywać w ”zwyczajnym” życiu. Bo przecież mistycyzm to piękno, to cień tajemnicy, to zgoda na nie zrozumienie wszystkiego do końca. Każdy z nas może tego uczucia doświadczyć, ale warunkiem jest ufne...

Przepis na dobrą książkę:

Składniki:

* 9 głównych bohaterów:

1. jeden Rabuś ceniący wolność
2. jedna Oblubienica miewająca wizje
3. jeden Herszt kochający władzę
4. jeden Waluciarz poszukujący w sobie człowieka
5. jedna Niewolnica, która się nie uśmiecha
6. jeden Pielgrzym lękający się śmierci podczas burzy piaskowej
7. jeden Kapłan, którego wiara zostaje zachwiana
8. jeden Derwisz, mistrz aktorstwa
9. jeden Nieboszczyk, który pragnie nie śmierdzieć

* jedna sakwa podróżna,
* dwie szczypty piasku,
* skaliste parowy,
* studnia,
* karawana,
* religie i wierzenia Bliskiego Wschodu.


Sposób przyrządzenia:

Jedną sakwę podróżną nafaszerować starannie wykaligrafowanymi manuskryptami owiniętymi jedwabiem.

Bohaterów porządnie przyprawić (m.in. nieszczęściem, dramatem, wyborami, wiarą) i uformować z nich ich własne historie (oryginalne, magiczne, ludzkie).

Do każdego ciasta-bohatera dodać szczyptę sakwy podróżnej, która nada sens całości wypieku, będzie bazą dla każdej historii (dla Rabusia stanie się bezwartościowym łupem, przez który stracił życie; dla Oblubienicy będą to boskie słowa; dla Herszta będzie nieznanym łupem jawiącym się jako bezcenny skarb; dla Waluciarza - wyzwoleniem, bodźcem do przemiany w człowieka; dla Niewolnicy - darem, którym wyrazi wdzięczność, dla Pielgrzyma - kluczem do tajemnicy jego lęków; dla Kapłana - powrotem do wiary, dla Derwisza - odkupieniem swojego honoru). Przyprawionych bohaterów porządnie wymieszać, posypując prochami Nieboszczyka (jedna garstka).

Sakwę, bohaterów z ich historiami oraz resztę składników (jedna szczypta piasku) dokładnie zmiksować. Całość wlać do niewielkiej formy, posypiać pozostałą szczyptą piasku, ubrać nieszablonowym językiem, lekkim, zwiewnym stylem, wyobraźnią Bahiyyih Nakhjavani. Piec w słońcu pustyni.


Najlepiej smakuje podane przy kawie.

(http://dajprzeczytac.blogspot.com/)

Przepis na dobrą książkę:

Składniki:

* 9 głównych bohaterów:

1. jeden Rabuś ceniący wolność
2. jedna Oblubienica miewająca wizje
3. jeden Herszt kochający władzę
4. jeden Waluciarz poszukujący w sobie człowieka
5. jedna Niewolnica, która się nie uśmiecha
6. jeden Pielgrzym lękający się śmierci podczas burzy piaskowej
7. jeden Kapłan, którego...

Bliski Wschód to w ogóle jest niesamowity konglomerat narodów, plemion, szczepów, wyznawców – i to w tej powieści widać. Tajemnicza sakwa, ukradziona przez Beduina, a zawierająca w sobie przedziwne przesłanie, odmienia życie wszystkich członków karawany, którzy się z nią stykają, wszystko jedno, czy odczytali choć jeden z zapisanych zwojów, czy nie. O czym traktują zwoje – nie wiadomo, najczęściej też przynoszą albo śmierć starej osobowości, albo śmierć fizyczną. Ileż magii i głębokiej, ponadreligijnej duchowości było w tej skromniutkiej książeczce, ile piękna i egzotyki w języku! Postacie figurują raczej jako archetypy niż bohaterowie, tyle o ile wymaga tego zarysowana z niedbałym wdziękiem fabuła, a przez to ta powieść jest raczej baśnią, opowieścią, czymś bliskim mimo całej kulturowej odrębności.

Bliski Wschód to w ogóle jest niesamowity konglomerat narodów, plemion, szczepów, wyznawców – i to w tej powieści widać. Tajemnicza sakwa, ukradziona przez Beduina, a zawierająca w sobie przedziwne przesłanie, odmienia życie wszystkich członków karawany, którzy się z nią stykają, wszystko jedno, czy odczytali choć jeden z zapisanych zwojów, czy nie. O czym traktują zwoje –...