Jedna z tych powieści Juliusza Verne’a, gdzie przygoda i podróże ustąpiły nieco histerycznej pogoni za „zielonym promieniem”, a w końcu, zupełnie ustąpiły wątkowi romantycznemu.

Bardzo lubię Verne’a, ale uważam, że nie celował wybitnością w kreśleniu wątków romantycznych. Tworzone przez niego, okazjonalnie(!), pary romantyczne np. Fogg i Auda, czy Lord Grenavan i jego żona Helena, występowały w cieniu przygody – co nawet dobrze tym wątkom robiło, bo nie były czułostkowe, ale naturalne. O wiele istotniejsze, u Verne’go były zawsze więzi przyjaźni. W każdym razie, nawet rozmowy profesora Aronnaxa i kapitana Nemo (podszyte przecież niemal wrogością i całkowitym brakiem zaufania) miały w sobie więcej ikry, niż niemrawe zaloty pary głównych bohaterów.

Przyznaję, że z ciekawości sprawdziłam czy zjawisko atmosferyczne tj. „zielony promień” w ogóle istnieje, bo w czasie czytania powieści, miałam uczucie, że Verne wszystko zmyślił:). Powinnam mieć więcej zaufania dla jego pomysłów, bo promień rzeczywiście istnieje. Ale skoro można go zobaczyć przy wschodzie i zachodnie Słońca, na horyzoncie, najlepiej nad morzem – wymagana jest anielska cierpliwość. O głównej bohaterce można powiedzieć wiele, ale bez wątpienia, cierpliwość nie należała do jej cnót:).

Jedna z tych powieści Juliusza Verne’a, gdzie przygoda i podróże ustąpiły nieco histerycznej pogoni za „zielonym promieniem”, a w końcu, zupełnie ustąpiły wątkowi romantycznemu.

Bardzo lubię Verne’a, ale uważam, że nie celował wybitnością w kreśleniu wątków romantycznych. Tworzone przez niego, okazjonalnie(!), pary romantyczne np. Fogg i Auda, czy Lord Grenavan i jego żona...