Nie ma tutaj żadnych "naiwnych metafizycznych mętności", wbrew temu, co twierdzi recenzent poniżej. Jest to dzieło naprawdę wybitne. Za samo pojęcie autonomii wyłożone z taką jasnością Kantowi należy się medal. Nie warto się rozpisywać w recenzji, należy po prostu przeczytać - i się zastanowić.

Krytyka praktycznego rozumu, stanowiąca po części zwieńczenie, a po części powtórzenie i rozwinięcie, myśli z Grundlegung jest nieco rozwlekła - moim zdaniem niepotrzebnie (chociaż są ku temu powody, których nie warto chyba tutaj omawiać). To dziełko, bynajmniej nie niedoceniane, ale i tak nie czytane dostatecznie często, w przeciwieństwie do, na przykład, Krytyki czystego rozumu, stanowi natomiast zwięźle wyłożoną i świetnie uargumentowaną esencję kantowskiej filozofii moralnej.

Nie ma tutaj żadnych "naiwnych metafizycznych mętności", wbrew temu, co twierdzi recenzent poniżej. Jest to dzieło naprawdę wybitne. Za samo pojęcie autonomii wyłożone z taką jasnością Kantowi należy się medal. Nie warto się rozpisywać w recenzji, należy po prostu przeczytać - i się zastanowić.

Krytyka praktycznego rozumu, stanowiąca po części zwieńczenie, a po części...

Państwo (celów),"Państwo" Platona.
Jak na krytycznego wobec naiwnych metafizycznych mętności Kant sam tutaj pozwala sobie na argumenty brzmiące całkowicie platońsko. Nie pierwszy raz, kiedy intencja przyćmiewa myśl.
Czyta się nieprzyjemnie, traktat wart czterech zdań.

Państwo (celów),"Państwo" Platona.
Jak na krytycznego wobec naiwnych metafizycznych mętności Kant sam tutaj pozwala sobie na argumenty brzmiące całkowicie platońsko. Nie pierwszy raz, kiedy intencja przyćmiewa myśl.
Czyta się nieprzyjemnie, traktat wart czterech zdań.

Niewyściubianie nosa przez Kanta z Królewca, jak dla mnie, odebrała jej autorowi możliwości konfrontacji własnych założeń z rzeczywistością. Walka ta kończy się niestety dla wielu poglądów, jeśli nie nokautem, to przynajmniej liczeniem, które prędzej czy później skończy się leżeniem na deskach. Chociaż ciężko nie przyznać Kantowi racji w wielu kwestiach. Prócz samego poglądu filozoficznego w zestawie dostajemy dość chaotyczne dzieło, które, jak już się pojmie, nudzi ciągłymi powtórzeniami oraz zbędną zawiłością w miejscach, w których być ich już nie powinno.
Czytając, miałem wrażenie, że Kant dość prostą myśl próbuje na siłę skomplikować, jakby to miało być wyznacznikiem jej poziomu. A tak niestety nie jest. Niemniej - przeczytać naprawdę warto.

Niewyściubianie nosa przez Kanta z Królewca, jak dla mnie, odebrała jej autorowi możliwości konfrontacji własnych założeń z rzeczywistością. Walka ta kończy się niestety dla wielu poglądów, jeśli nie nokautem, to przynajmniej liczeniem, które prędzej czy później skończy się leżeniem na deskach. Chociaż ciężko nie przyznać Kantowi racji w wielu kwestiach. Prócz samego...