Na początku muszę przyznać, że opis tej książki niezbyt mnie przekonuje. "Autobiografia mojej matki" to książka o poszukiwaniu tożsamości przez kobietę mieszkającą na terenie byłej kolonii. Można śmiało powiedzieć, że książka ta należy do gatunku bildungsroman- opowiada ona o dzieciństwie bohaterki, które było naznaczone brakiem jej matki, pierwszym zetknięciem Xueli ze złem, braku akceptacji ze strony ojca i jego nowej rodziny, a także o jej życiu prywatnym. Biali mężczyźni nie są jedynymi bohaterami powieści, pomimo iż bohaterka często sypia z bogatymi 'kolonizatorami'.
Bohaterka stawia się sytuacji kobiety, kochanki, a przede wszystkim kobiety czarnoskórej. Jeżeli odnosi sukcesy w życiu, to tylko dlatego, że w miarę wcześnie poznała reguły gry i jej kolor skóry jest nieco jaśniejszy. Bohaterka krytykuje europejskie standardy podsycając zarazem europejski stereotyp mówiący o tym, że czarni są rozwiąźli. Jeżeli Xuela nie chce mieć dzieci i dokonuje kolejnych aborcji to tylko dlatego, iż nie chce ona by historia się powtarzała - studenci literatury postkolonialnej powinni doskonale wiedzieć, że taki proceder nie był niczym nowym wśród czarnych niewolnic, które nie chciały rodzić swoim właścicielom nowych niewolników.

Bardzo spodobał mi się język powieści- nieskomplikowany, pełen nowych i ciekawych porównań. Polecam tę książkę osobom zainteresowanym postkolonializmem, ideologią gender oraz feminizmem.

Na początku muszę przyznać, że opis tej książki niezbyt mnie przekonuje. "Autobiografia mojej matki" to książka o poszukiwaniu tożsamości przez kobietę mieszkającą na terenie byłej kolonii. Można śmiało powiedzieć, że książka ta należy do gatunku bildungsroman- opowiada ona o dzieciństwie bohaterki, które było naznaczone brakiem jej matki, pierwszym zetknięciem Xueli ze...