Przy okazji wpisu o literaturze Antigui i Barbudy narzekałem, że polski czytelnik ma dostęp właściwie tylko do jednej książki - „Autobiografii mojej matki” najważniejszej pisarki z tego kraju, Jamaiki Kincaid, która choć zrobiła międzynarodową karierę, to w Polsce jest praktycznie nieznana. Pisałem też, że „najbardziej szkoda ponoć świetnego „A Small Place”, w którym rozprawia się z europejskim imperializmem i losem karaibskich kolonii na przykładzie AiB właśnie”. I oto kilka dni temu natrafiłem na numer niezawodnej „Literatury na świecie”z końca ubiegłego roku (nr 11-12/2022) poświęcony w całości literaturze Antyli, w którym... znalazło się niemal kompletne tłumaczenie słynnego eseju w przekładzie Teresy Tyszowieckiej blasK! Tekst podzielony jest na dwie części – dłuższego „Turystę”, w którym dostajemy obraz Antigui widzianej oczyma turysty skontrastowanej z tym, jak swoją ojczyznę pamięta sama Kincaid oraz „Białe klify Dover” będące tyleż ironicznym co przejmującym obrazem tego, jak indoktrynowani są mieszkańcy Antigui wszechobecną „angielskością”, która dla nich ma jedynie wymiar opowieści o znienawidzonych najeźdźcach. Najlepiej jednak traktować teksty jako całość – i wtedy dostajemy naprawdę znakomity obraz Antigui, jakby specjalnie napisany na potrzeby mojego projektu. Swego czasu (bo ma już trzydzieści kilka lat) wywołał duży oddźwięk i spore poruszenie – Kincaid bowiem bezpardonowo rozprawia się z instytucją zachodniego turysty, który przyjeżdża „na gotowe” i oczekuje, że lokalna rzeczywistość będzie się dostosowywać do jego potrzeb. Do tego dochodzi bardzo gorzki obraz samej wyspy – wydrążonej przez Anglików i zaniedbanej przez cyniczne, nastawione na własny zysk władze niepodległego już kraju. To nie turystyczny raj, tylko ogołocona postkolonia, na której ciąży piętno imperialistycznego wyzysku.
Lektura obowiązkowa nie tylko w temacie Antigui, czy nawet całych Karaibów, ale i dyskusji na temat postkolonializmu i współczesnej turystyki w ogóle – Antigua wszak jest tu tylko, bardzo trafnym i wyraźnie zarysowanym, ale przykładem znacznie szerszego problemu.

Przy okazji wpisu o literaturze Antigui i Barbudy narzekałem, że polski czytelnik ma dostęp właściwie tylko do jednej książki - „Autobiografii mojej matki” najważniejszej pisarki z tego kraju, Jamaiki Kincaid, która choć zrobiła międzynarodową karierę, to w Polsce jest praktycznie nieznana. Pisałem też, że „najbardziej szkoda ponoć świetnego „A Small Place”, w którym...

Jestem pod wrażeniem tej krótkiej, ale treściwej pozycji. Staram się postawić na miejscu autorki i wyobrazić wszystkie cierpienia jakie doświadczyli mieszkańcy tej małej wyspy.

Jestem pod wrażeniem tej krótkiej, ale treściwej pozycji. Staram się postawić na miejscu autorki i wyobrazić wszystkie cierpienia jakie doświadczyli mieszkańcy tej małej wyspy.