Henryk Walezy był postacią tragiczną i pełną sprzeczności. Młodszy syn pozbawiony nadziei na sprawowanie władzy, który summa summarum zdobył aż dwie korony. Ukochany syn matki, później rozpustnik i hipokryta, a przy tym miłośnik pracy przy biurku i niezły – acz brzydzący się krwią – dowódca. Z polskiej perspektywy jest przede wszystkim władcą-uciekinierem, ale w swojej książce Stanisław Grzybowski pokazuje inne oblicze ostatniego z Walezjuszów. Czytelnik może dostrzec złożoną osobowość oraz liczne problemy, przed którymi stanął król Henryk. Biografia porusza wiele zagadnień, które wówczas kształtowały sytuację we Francji i całej Europie: wojny religijne między katolikami i protestantami, waśnie dynastyczne i problemy sukcesyjne. Niezwykle barwnie odmalowuje ówczesną Francję targaną wewnętrznymi konfliktami. Autor nie unika ciekawostek oraz anegdot dotyczących ówczesnej seksualności, acz nie przysłaniają one zasadniczego toku narracji. I całe szczęście. Książka wyraźniej eksponuje perspektywę francuską – „polski epizod” Henryka Walezego jest w istocie tylko krótkim przerywnikiem między dwoma jego etapami działalności w ojczyźnie. Bardzo wysoko należy ocenić płynność narracji oraz jej język – monografię S. Grzybowskiego dobrze się czyta i z pewnością zainteresuje ona nie tylko historyków.

Tomasz Babnis

Henryk Walezy był postacią tragiczną i pełną sprzeczności. Młodszy syn pozbawiony nadziei na sprawowanie władzy, który summa summarum zdobył aż dwie korony. Ukochany syn matki, później rozpustnik i hipokryta, a przy tym miłośnik pracy przy biurku i niezły – acz brzydzący się krwią – dowódca. Z polskiej perspektywy jest przede wszystkim władcą-uciekinierem, ale w swojej...